Türkiye’de İşsizlik: Amacımı bulmakta zorlanıyorum.

Uyarı: Bu içerik Türkiye’de işsiz bir genç için oluşturulan Kurgu metnine dayanır.

Üniversiteden mezun olalı neredeyse bir ay üç gün oldu.

İşsiz olmak nasıl bir duygu ilk başlarda hissetmemiştim. Aslında Üniversite bitene kadar İşsizlik nedir? diye kendime asla sormadım bile. Türkiye şartlarında okudum ve Üniversitemi bitirdim. Ancak şimdi İşsizim. Bunun sebebi nedir?

LinkedIn gibi iş bulma ve iş arama sitelerinde önerilen ve beni nitelikli gören yazma, sosyal medya pazarlaması, fotoğrafçılık ve diğer rastgele kariyerler gibi alanlarda yaklaşık 45 işe başvurdum. Bu işlerden 10 ret, 34 cevapsız ve bir görüşme talebi aldım.

Bu bir rutin haline geldi. Uyanıyorum, bilgisayarıma veya telefonuma bakıyorum, uzaktan ilginç görünen veya istediğim alanla ilgili iş listeleri üzerinde listeler arasında uyuşuk bir şekilde geziniyor, aynı temel bilgileri dolduruyor ve gönderiyorum. Sonra siteden çıkıyorum ve bir ret e-postası veya cevapsız başvurularla kalakalıyorum.

Daha önce, her zaman bir amaç duygusu hissetmiştim. Çünkü hayatımın son 16 yılındaki amacım öğrenci olmaktı. Okula git. Sınavlar için çalış. Proje ödevini yap. İyi notlar al. Sınavları geç.

Sonra tüm bunları ertesi sene tekrarla.

Ben de öyle yaptım. Yapmam gereken buydu.

Üniversiteden mezun olduğumdan beri, bu ana kadar hiç yaşamadığım yeni bir duygu geliştirdim.

Geçenlerde yatağımda uzandığımı, odamın karanlığı tarafından yutulduğumu, gözlerimin yandığını ve yanaklarımın yaşlarla ıslandığını hatırlıyorum, aynı düşünce zihnimde tekrar tekrar yuvarlanıyordu: “Ne yapıyorum ben?”

Mezuniyete kadar, kendimi ve çevremdeki insanların sürekli bir dengede olduğunu hissetmiştim. Hepimiz aynı yoldaydık, aynı hedefe doğru gidiyorduk. Sonra birden her şey değişti.

Hayatta gerideymişsin gibi hissetmenin nasıl bir his olduğunu biliyor musun?

Sana açıklayayım.

Her gün birlikte geçirdiğiniz arkadaşlarınızın yavaş yavaş mutlu ve tatmin edici ilişkilere sürüklenmeye başlamasını, önemli bir diğeriyle yeni bir hayata başlamasını izlemektir, ancak hala bekar olan ve aşkın gerçekten var olup olmadığını veya onu bulup bulamayacağınızı sorgulayan arkadaşsınız.

Yeni evler ve yeni arabalar satın almadan önce ömür boyu tanıdığınız insanları izliyor, ancak hala arabanız olmamasıdır.

Sosyal medyada geziniyor ve üniversiteden yeni mezun olduğunuz insanların yeni ve heyecan verici işlere kolaylıkla atandığını görmek, ancak her gün saatlerce iş arama sitelerini yenilemek, yeni bir fırsatın ekrandan atlayıp boğazınızdan tutmasını umarak saatler harcıyorsunuz. Onları zaten başarıyla yaşarken görüyorsunuz, ancak başlangıç çizgisine doğru sürünüyorsunuz.

Hayatta geride hissetmek sadece bunlardan ibaret değil.

Aklınızdan geçen en iç karartıcı ve korkutucu şeylerden biri olabileceği kadar düşündürücü ve ilham verici olabilecek bir soru gelir.

“Hayattaki amacım nedir?”

Şimdi, bunu ilk okuduğunuzda, “Bu sadece retorik bir soru. Herkes bilir ki bir insanın hayattaki amacı doğmak, büyümek, eğitim almak, iş bulmak, bebek yapmak, fatura ödemek ve ölmektir.”

Pardon, bu çok mu fazlaydı? belki. Ama bu bir yalan mı?

Ama tekrar oku. “Hayattaki amacım nedir?”

Az önce bahsettiğim şeyleri hatırlıyor musun? Hayatta kendini nasıl hissedebiliyorsun? Amacın olmadığı şüphesiyle iç içe geçtiğinde ne oluyor?

Düşündüğün:

Sanırım hayattaki amacım aldığımdan daha fazla sevgi vermek, sonuçta sürekli kalbim kırılacak çünkü bir kutudan sadece boşalana kadar uzun süre su dökebilirsiniz. Aşkı asla bulamayacağım çünkü insanlar bundan faydalanıyor. Amacım çok sevmek ve hiç sevmemek.

Düşündüğün:

Sanırım hayattaki amacım yeni bir araba almak değil çünkü param yetmiyor. Sanırım hayattaki amacım her zaman Vatansever gibi hayat sürmek ve bir ayakkabı kutusunda ya da daha kötüsü ailemle yaşamak.

Düşündüğün:

Sanırım amacım büyük bir yazar ya da fotoğrafçı olmak değil. Sanırım yanlış branşla mezun oldum çünkü etrafımdaki aynı alanda çalışan insanların hepsinin bir sorunu yok ama benim var. Sanırım amacım hayatımın geri kalanında akıllara yarar bir asgari ücret işi yapmak çünkü daha iyi bir şey elde edemiyorum.

Geçen gün bir arkadaşımla hissettiklerim hakkında konuştum, çünkü benim hissettiğim gibi hissedebilecek birine ulaşmak için çaresizdim.

“Ali! Amacınız yazar olmak!” “Bu işte harikasın ve yapman gereken de bu!”

Bana söylediklerine katılıyor muyum? 100% katılıyorum. Yazmanın hayatımın büyük bir parçası olduğuna inanıyorum. Nasıl ya da ne şekilde bilmiyorum ama sözlerimin bunu değiştirmek için dünyaya söylenmesi gerektiğine inanıyorum.

Ancak, bunun önemli bir rol oynadığına inanmama rağmen, neden yerine getirilmiyorum? Neden hala bu geçerlilik eksikliğini hissediyorum? Yaptığım işte iyi olduğumu bilmek için güvenliğe ihtiyacım olduğu için mi? İyi olduğumu bilmek için başkasının onayına ihtiyacım olduğu için mi?

Hayır.

Çağrınızı bilmek, amacınızı bilmekten farklıdır.

Benim için bu, ne yapman gerektiğini bildiğin anlamına geliyor ama bu tatmini tam olarak bulamadın.

Ünlü bir Ressam olmak istemiyorum. Sanatçı olmak istemiyorum.

Soruyorum: “Ben nereye aitim? Nihayetinde göğsümde oturan, her geçen gün daha da genişleyen bir boşluğu dolduracak bu dünyada ne yapmam gerekiyor?”

Saçmalıyormuşum gibi hissediyorum. Bu makale dağınık hissettiriyor, ama bunu umursamıyorum çünkü şu anda zihnim tam olarak böyle hissediyor – bir karışıklık gibi.

Şikayet etmek gibi gelebilir. Hayattan şikayet etmek istemiyorum, çünkü her günün bir hediye olduğunu ve takdir edilmesi gerektiğini biliyorum. Ancak, onunla ne yaptığınızı bilmeden günden güne hayata devam etmek çok yorucu ve mide bulandırıcı. Sana verilen günü boşa harcıyormuşsun gibi geliyor.

Keşke bu yazının sonunun olumlu bir notla bittiğini söyleyebilseydim. Keşke bu yazıyı, amacımı bulmamla ilgili dandik bir alıntı yapan güçlendirici bir mesajla sonlandırdığımı söyleyebilseydim.

Ama yapamam. En azından şimdi değil. Çünkü ben sadece bildiğim ve hissettiğim şeyler hakkında nasıl yazacağımı biliyorum. Ve henüz bu sorunun çözümünü bulamadım. Yarın ya da 10 yıl sonra bile bulamayabilirim.

Bunu söylemek ne kadar korkutucu olsa da, buradaki tek çözümün zaman olduğunu biliyorum. Sonum olması gereken yerde, yapmam gerekeni yapmakla biteceğini biliyorum.

O zamana kadar, olayların çirkin tarafını paylaşma ihtiyacı hissettim. Hayat her zaman harika değildir ve bunu biliyorum. Umudum, nihayetinde, birkaç ay içinde geriye dönüp kendime şöyle dememdir:

Anladım. Tamam. Demek bu yüzden işe yaramadı.

veya

Şu an daha güzel yerdesin. Güzel iş.

Belki de sonunda, şu anda amacım amacımı bulmaktır.

İşte, Türkiye’de Gençlerin işsizlikle başa çıkmasını bu şekilde anlatabilirdim.