Tetikleyici uyarılar: Yeme bozuklukları, intihar girişimi
Terapistim, “Dairenizin ön kapısından girdiğinizde her gün bir travma yerini tekrar ziyaret etseniz gerekiyor.” dedi. Bu ifadeyi reddettim. Travma yaşamamıştım. Hiç yenilmedim. Ne ordudaydım ne de denizaşırı ülkelerde savaşa girdim. Travma hayatımda yaşadığım bir şey değildi.
Çok yanılmışım.
Terapistim travmanın birçok farklı yüzü olduğunu söyledi. Her zaman fiziksel değildir. Cildinizde elle tutulur yaralar olarak görünmeyebilir. Ama var. Benim için, hayatımda yaşadığım en etkili travmalardan biri terk edildi.
Muhtemelen ne düşündüğünü biliyorum. Baba sorunları. Klasik.
Bu cümlenin ortadan kaldırması gerekiyor. Çok, çok uzak. Hayatlarında ebeveyn figürleriyle ilgili sorunları olan insanlar, birinin katlanabileceği gerçek travmatik olaylardır. Sosyal stigma nedeniyle, insanlar daha büyük, uzun süreli etkilere neden bu uygun yardım arayan değildir. Ayrıca 2020’de. İnsanları insanlıktan çıkarıp, yetişkinler olarak ruh sağlığını etkileyen geçmişlerinin etkilerini küçümsemekten uzaklaşalım, ya kazmak?
Yeme bozukluğumun kökü her gün yüzüme bakan bir travmaydı. Tedaviye başlayana kadar bunu fark edemeyecek kadar hastalığımın içine dokunmuşdum.
Evet, travmam, terk edilmenin çeşitli biçimleri arasındaki insan koşullanmalarından kaynaklanıyor. Ama 2019’da yaşananlar beni neredeyse kendi canımı almaya iten bir yere getiren katalizördü. Yüzüme bir şişe kırmızı şarap ve diğer antidepresanlarım ambardan inmeye hazır.
İki buçuk yıllık ortağım beni terk etti. Benden ayrıldığını söylemiyorum. Guatemala’ya bir geziye gideceğini ve birkaç hafta sonra Şükran Günü’nden döneceğini söyledi. Spoiler uyarısı: Bir daha geri dönmedi.
Beynimdeki olumsuz anlatıyı katılaştıran terk edilme, yeterince iyi olmadığımı tekrarlamak tı. Önemsenemeyecek kadar hasta olduğumu. Bunu atlatmaya değmedim. Orada olduğunu unutup uzaklaştığında arabanın üstüne bıraktığın bir su şişesine eşdeğer olduğumu. İşte bu kadar az insan hissettim. Ve bu beni kırdı.
2018’de yeme bozukluğu teşhisi konulduğunda ilişkim daha da gerildi.
Mükemmel değildim. Bozukluklarımın beni izole etmeye neden olduğunu biliyordum. Yorganın altında yatağıma sürünmek ve herkesten ve her şeyden uzaklaştırılmak. Destek için ona çok fazla bel attığımı biliyordum çünkü başka sından aramaktan korkuyordum.
Ama başına bir şey gelmesi başka bir şey ve başka bir şey olan bitene belli bir şekilde tepki vermektir. Onun mücadele veya uçuş modu başladı. Uçuşu seçti. Korkaklığı seçti. Terk edilmeyi seçti.
Sonunda bir noktaya geldim ki hikayeyi yeniden yazmanın bir yolu olmadığını hissettim. İşte buydu. Banyo duvarıma yaslandım, bacaklarım sol umda neredeyse boş bir şarap şişesi ve sağımda antidepresanlar ile yere yayıldı, ben bu olduğunu düşünmeye devam etti. Hayatımın hep böyle olacağını. Hayal kırıklığı, utanç, kontrol eksikliği ve sürekli üzüntü bir hamster tekerlek.
Sonra banyo kapısında, köpeğimin mızmızlanmasını duydum. Daha bir yaşındayken olduğu için her zamanki ilgi çığlıkları değildi. O anda, bana durmamı söylemeye çalışıyormuş gibi hissettim. Yapmamak için. Kapıyı açtım ve içeri koştu, yüzümü son seferi olacakmış gibi yaladı.
Telefonu açtım ve bir kişiyi aradım. Hayatta nerede olduğumu anlayan biri değildi. Benim sorunlarımla ilişki kurabilecek biri değildi. Ama ne olursa olsun telefona cevap vereceğini bildiğim biriydi.
O gece imkansız olduğunu düşündüğüm şeyi yaptım. Hikayeyi yeniden yazdım. Farklı bir son seçtim. Bu sistem mükemmel bir resim gibi görünmüyordu bile bir destek sistemi doğru baktı. Travmanın yüzünü aldım ve ona alternatif bir isim verdim: Hayatta KalmaNın Hikayesi.
Birinin travması ona benzer. Bu kısmı tekrarlamak için inanılmaz derecede önemli olduğunu düşünüyorum:
Hiçbir acı daha büyük ya da daha kötü değildir. Hepimiz acıyı farklı şekillerde yaşarız. Hepimizin farklı bir hikayesi var. Acı acıdır. İncinmiş, incinmiş. Hayatta kalmak hayatta kalmaktır. Önemli olan, birbirimizi acı, acı ve hayatta kalma ile karşılaştırmamak, daha çok yukarı kaldırmak.
Hepimiz aynı anda travma yaşıyorsanız olsun ya da olmasın bizi etkiliyor gibi görünüyor. COVID-19 hepimizi bir dereceye kadar karantinaya soktu. Yeme bozuklukları da dahil olmak üzere önceden var olan ruhsal hastalıkları olanlar çok daha duyarlıdır. Travmanın farklı yüzleri olduğunu anlamamız çok önemli.
Bundan %100 iyileştiğimi söylemiyorum. Bu iyileşme uzun bir yol ve yeme bozuklukları dünyasında bu kurtarma doğrusal olmadığını biliyorum.
Ama gerçek şu ki, terapi hayatımda çözülmemiş travmadan etkilendiğimi görmek için ihtiyacım olan ilk şeylerden biriydi. Profesyonel yardıma ihtiyaç duyan bir şekilde canımı yakıyordum. Daha derine inmem gerekiyordu. Yeme bozukluğumun gerçek köklerinden bazılarının ne olduğunu görmem gerekiyordu böylece davranışlar devreye girdiğinde yeme bozukluğumu ve depresyonumu gerçeklerle yüksek sesle ortaya çıkarabildim.
Şimdi yazıyorum. Sorunlarımı yazıyorum ve neye benziyorsa bir çözüm yolumu buluyorum. Yazmak benim terapim oldu. Grup terapisi ve bire bir seanslarımla başladı. Yaşadığım sorunlar ve kompleksler arasında yolumu gezdirmenin bir yoluydu.
Tam olarak ne hissediyordum?
Beni böyle hissetmeye iten neydi?
Böyle hissetmeye başladığım anda ne yapıyordum?
Böyle hissetmeye başladığım an hakkında ne düşünüyordum?
Neden böyle hissettiğime inanıyorum?
Yeseydim, yeseydim ne yedim? Eğer yapmasaydım, ne kadar zaman önce olurdu?
Böyle hisseden en iyi arkadaşıma ne derdim?
Kendimi bu duygudan kurtulmak için ne yapabilirim?
Şu andan itibaren ne öğrenebilirim?
Gelecekte olmasını nasıl engelleyebilirim?
Domino etkisinin devam etmesini engellemek için şimdi yapacağım tek küçük şey nedir?
Kimi arayabilirim?
Geriye doğru çalışıyormuşum gibi hissediyorum, ve bir bakıma öyle. Bildiklerimle başlıyor ve onu ortaya çıkar. Bunun bir tedavi olduğunu söylemiyorum. Diğer önlemlerle müdahale edilmesi gereken kimyasal dengesizlikler vardır. Ama kendinize aynı şeyleri sormaya başladığınızda bazı sorularınızı bu şekilde yanıtlayabilirsiniz.
Benim için, kökeni bana kendimi ondan serbest yardımcı olur neden sağlamak eğilimindedir-ya da en azından bir fırsat kafa yüzleşmek için bana sağlar.
Sizin veya tanıdığınız birinin intihar konusunda desteğe ihtiyacı varsa, lütfen acil hizmetleri arayın.
