Son zamanlarda ruh sağlığımın ne kadar korkunç olduğunu nasıl açıklayacağımı bilmiyorum. İyi değilim , yeterince güçlü görünmüyorum. Bu noktaya gelmemeliydim.
Üzgünüm , hislerimi anlamıyorum. Ya da hüsrana uğramışım . Ya da kayıp olmuş gibiyim. İçim de ki o acı devam ediyor ve açıklanamaz. Başkalarının beni anlamasını sağlamak için biraz daha iyi bir yol bulmak için enerjim yok.
Zaten anlatacak kimse yokmuş gibi. Telefonuma bakmaya devam ediyorum, arkadaşlarıma ulaşma konusunda umutsuzum ve zaten mesaj yazacak kimsem yok. Mesajımı okuyacak ve cevap yazarken beni, yaşadıklarımı görmezden gelecek insanlar var. Ruh halimi kaldıracak kimse yok. Son zamanlarda yaşadığım şeyler hakkında onlara gerçeği söyleyebilecek kadar iyi arkadaşım yok.
Kimsenin beni umursamadığını hissediyorum. Kimse benimle konuşmak istemiyor. Kimse benimle takılmak istemiyor. Her gün, sonun tekrarıdır, çünkü benim için hiçbir yer yok, benim yapacak hiçbir şeyim yok.
En kötü yanı bu düşünceyi bile ifade edememem, çünkü ne kadar yalnız olduğumu anladığım an, benimle tartışan insanlar ortaya çıkıyor. Beni sevdiğini iddia eden insanlar. Ama şu anda neredeler? Geçtiğimiz birkaç gün, hafta, ay’da neredeydiler? Var olduklarının kanıtı nerede? Ben bulamıyorum.
Yalnız hissediyorum.
Ama bu duyguya teslim olamam. Kendimi daha fazla strese sokmadan durdurmak zorundayım. Kendimi kurtarmak zorundayım. Kendi kendime sorunların üstesinden gelmeliyim. Kendi en iyi arkadaşım olarak hareket etmeliyim.
Kimsenin umurunda olmadığımı hissedebilirim – ama bunu değiştirebilirim. Beni önemsemeye başlayabilirler. Yatağımdan kalkıp dışarı çıkabilirim. Dişlerimi fırçalaya bilirim. Duş alabilirim. Günümü insanlarla geçirebilirim.
Kendimi iyi hissetmemek yerine, aslında asla yalnız olmadığımı ve beni seven birçok insanın nasıl olduğuna dair klişelere inanmak yerine kendimi daha iyi hissedebilirim. Onlara ihtiyacım yok. Hayatta kalmak için gerekli değiller. Gözyaşlarına değmezler. En azından böyle büyük bir zaman aralığı için değil.
Belki bir gün bir grup insana, hatta sadece tek bir insana rastlayacağım, beni yalnız hissettirmeyecek. Belki yeni evim olacak. Yeni hayatım olacak.
Ama o gün gelinceye kadar, bu dünyada tek başıma yürümem gerek. Kendimle olan ilişkilerimi hatırlamak zorundayım.
