Birbirimizin peşinden koşmak yan yana yürümekten daha arzu edilen bir nesilde yaşıyoruz. Bir kız ilgisizmiş gibi davranmazsa ya da bir erkek başkaları tarafından dikkat çekmiyorsa, o zaman onlardan etkilenmeyiz.
Neden normal insanlar gibi konuşmalar yapamıyoruz? Bize sadece kendimizden oluşan Konuşmalar yeterli değil mi – dürüst, açık ve arkadaşlığın olduğu.
Neden, yetişkin olmamıza rağmen, birbirimizi test etmek için akıl oyunları oynayarak çocuk gibi davranıyoruz?
Biz düşünmenin komik olduğunu düşünen – bağımsız, olgun ve akıllı fikirli insanlar olarak – uzun vadeli bir ilişki içinde herhangi bir rasyonel kişi için kesinlikle saçma görünüyoruz.
Ona mesaj atmayın çünkü bu sizi çaresiz gösterir. Onun şakalarına çok yüksek sesle gülmeyin çünkü o sizin onunla ilgilendiğinizi düşünür (bu aslında doğru olduğu nokta). Çok fazla gülümsemek onunla ilgilendiğini mi işaret edecek yani?
Onu bir kereden fazla aramayın çünkü sizi parmaklarının etrafına bağladığını düşünecek. Ona çok fazla ilgi göstermeyin, çünkü siz ‘kararlılıkla bunu yapmak istemeseniz de’ her zaman bunu bekleyecektir.
Ona neden bunu yapıyorum? Gerçek beni tanıma yeteneği için mi?
Kimin için bu kadar çok çabaladığımı biliyor mu? Çünkü başlangıçta, gizemli olmaya ve gerçek benliğimi saklamaya çalışan tüm bu akıl oyunlarını oynarken görünüşe göre sadece duvarlarımı kırma yeteneğine sahip olanlar bunu görebiliyor, gerçek beni bile tanımıyor.
Ve tüm bu süreçte, kim olduğunu bile bilmiyorum.
”Belli ki tüm kadınlara göre daha güzel, daha bakımlı görünerek dikkatimi çekmeye çalışırken kendini göstermeye çalıştığı kişi bu.”
Bütün bu saçmalıkları düşündüm ve onun peşinden koşmayı kesip onu gerçek anlamda tanımak istedim. Sosyal medya beğenilerinden, mesajlaşmalardan. Çekici bulduğun bir kızın yanında öylece gezmek yeterli mi? Tek yapman gereken ona bir kahve ısmarlamak ve konuşma başlatmaktır.
Bu gerçek bir şey.
Oyun falan yok. Kovalamak yok. Kaçmak yok. Sadece iki kişi yan yana yürüyor, ikisi de ne için yürüdüğünü biliyor.
Gerçek şu ki, ben böyle yapıyorum.
Eğer birini ilginç bulursam onunla konuşurum. Eğer yaptığı işleri çekici bulursam onunla zaman geçiririm. Eğer mizahı bana hitap ederse o zaman yüksek sesle gülerim ve bu beni ‘sahte ilgisizlik’ formülünden arındırır. Beni gerçekten tanıyana kadar ilgisini çekmek için konuşamayacak kadar meşgul gibi davranıp, öyleymiş gibi davrandığım mesafeli kızın aslında ben olmadığını fark ettim. Eğer konuşkan olursam, onunla her şey hakkında konuşabilirim. Yüksek sesli ve dostça.
Kaba davranmayacağım ya da var olmayan bir tavır çizmeyeceğim. Ve ondan de rica edeceğim, bana çekici görünmek için kendini “Dikkat çeken erkek” gibi bir adam olarak tasvir etme. Çünkü inan bana, dürüstlük en çekici bulduğum şeydir.
Benim peşimden koşma ve senin peşinden koşmamı bekleme. Benimle normal bir konuşma yap. Benimle yürü. Bir arkadaş olarak. Ya da belki daha fazlası. Bu yolculuğa birlikte çıkalım.
Yavaş yavaş. Adım adım. Tempoya ayak uydurarak. Ama bana karşı gerçekçi ol. Tek istediğim bu. Başka bir şey değil.
