Gerginliklerden dolayı baş ağrım var ve neyden geldiğini çok iyi biliyorum. Kaygılandığımda omuzlarımı kamburlaşma eğilimindeyim ve son zamanlarda sık sık endişeleniyorum.
Hayatın basit zevklerini kaçış için son çare olarak kullanmamaya çalışıyorum, ama işte buradayım, son derece yoğun bir günün ardından kendimi toplamak için sadece birkaç dakikalığına verandama çıkmaya zorluyorum.
Hayatımı bölümlere ayırmanın tehlikelerini çok iyi düşünüyorum. Her bölme, kendimi hepsine ne kadar ince yaydığımın farkında değil. Bunun için onları suçlayamam bile. Bu benim hatam.
Temiz hava işini iyi yapıyor. Omuzlarımı sönen bir ilaç topu gibi bırakan gerginliği hissediyorum. Belki de işler o kadar da kötü değildir. Belki de o anlardan birini yaşıyorum, o günlerden birini, o haftalardan birini.
Bugün zihnimin ilk kez sürüklenmesine izin verdim ve kaygı dolu bir günün ardından sık sık olduğu gibi felsefi olmaya başladı.
İyi bir benzetme için enayiyimdir. Beyinlerin tamamen alakasız şeyleri hayatın garip senaryolarıyla aynı kefeye konmasıyla ilgili bir şey benim için çok tatmin edici. Hayat hiç mantıklı değil, ama denemek için benzetmelere şapka çıkarıyor.
Şu anda, neredeyse yeterince kullanılmayan verandamı, parasını ödemek için kullanmak zorunda kaldığım farklı para birimi türleri olarak alıyorum.
Ekranımın önünde geçirdiğim saatleri düşünüyorum, omuzları kambur, gergin baş ağrısı, o gün üçüncü kez kullandığım işverenimin çayı daha hızlı demleniyor. Soğukta metrodan eve yürümek zorunda kalmaktan uyluklarımdaki kuru deriyi düşünüyorum. Enerjimin o kadar harcandığı geceler ki, rotasyonda yemiş olduğum birkaç yemeğimden birini yerken arka planda hangi saçma dizi varsa onu bile izlemek isterdim. Saf ihtiyaçtan yemek, tüm zevk gitti, bayılana kadar bölgeselleştim.
Mobilyalarımın muhtemelen birkaç haftalık zamanıma değmeyeceğini anladım. Duvarım bir iki öğleden sonra asılı duruyor. Ve iyi bir önlem olarak, peri ışıklarının uzun bir öğle yemeği veya özellikle yavaş bir gün olabileceğini anladım. Acıyı ve emeği bir estetiğe dönüştürmenin tüm yollarını düşünüyorum, içine düştüğüm her klişe için çabalıyorum.
Acıları nasıl iyi hatırlayabildiğimi düşünüyorum, ama nedenlerinin ayrıntıları bulanık. Mutluluğu nasıl yakalayacağımı unutmayı daha kolay buluyorum, ancak nedeninin ayrıntıları canlı bir şekilde damgalanmış, ancak acımasızca zor.
Şu an için buradayım, sadece temiz hava alıyorum ve son birkaç dakikayı, günleri, haftaları taşımaktan kısa bir rahatlama. Dağa tırmanmayı bırakıp manzaranın tadını çıkarabileceğin klişelerden birini yaşadığımın farkına varıyorum. Bu anın dildeki pamuk şeker kadar kısa ama iki kat daha tatlı olduğunu görüyorum.
Sonra beni buraya getiren tüm araları da hatırlıyorum. Hayatın en büyük hediyelerinden biri olarak hafızamda sonsuza dek ölümsüzleştirilen plansız ve beklenmedik şeyler. Ve bilgeliğin bir zamanlar acının oturduğu tahtı nasıl aldığını düşünüyorum. Zamanın bir şekilde hayatın tüm lekelerini çarpıttığı ve karaktere benzemeye başladığının farkındayım.
Ve gerginliği tozlanmış ve kirli bırakıyorum zamanımın ve emeğimin altında süpürülmek için, bir an için bile olsa.
Her şeyin bir anlamı oldu, ki bu istediğimden çok daha fazla.
