Ben sürekli bir endişe içerisindeyimdir ve aşırı düşünürüm. Aklım her zaman dakikada 160 km hızla koşardı, bu yüzden 2020‘de hissettiğim endişenin çoğu benim için o kadar da yeni değil. Ama şu anda endişelendiğim şeyler neden farklı geliyor? Çoğu tamamen yeni endişe olsa bile. Maskelerimin yıkanıp yıkanmadığı ya da konuşurken burnumun dibinden kayıp kaymaları ya da herkesin içinde yanlışlıkla yüzüme dokunup dokunmayacağım konusunda hep endişelenir oldum. Kaldırımda yanından geçtiğim yabancılarla aramdaki mesafeyi dert ederim ya da onlara çok yaklaşırsam birbirimizi gerçekten hasta edebileceğimizi düşünürdüm.
Kalabalık bir kafedeki tüm hattın siparişimi bozmasından endişe duymayı özleyeceğimi hiç düşünmemiştim. Küçük şeyler için endişelenmeyi gerçekten özledim. Otobüsümü kaçıracağım için endişelenmeyi özledim. İnsanların arkadaşlarıma anlattığı kişisel ve utanç verici hikayelere kulak misafiri olup olmadıkları konusunda endişelenmeyi özledim. En büyük kalp kırıklıklarımın karşılıksız aşk kadar küçük olduğu günleri özlüyorum.
Tembel bakkal ile tartışmayı özledim ve çikolata bölümünde ki her şeyi özledim. Nefesimi tutmadan alışveriş yapmayı özledim. İkiniz de koridorun aynı tarafında birbirinizi geçirmeye çalışırken birbiriniz için verdiğiniz garip gülümsemeleri özlüyorum. Yabancılarla pasif bağlantıyı özledim.
Ben potansiyel olmayı özledim – bir gece bir bara gidip ruh eşinizi tanıma imkanını. Bir kafeye gitmeyi ve üç yıl önce tüm dünyanızı aydınlatan kişinin orada oturup ikinizin de sevdiğiniz şarkıları dinleyip dinlemediğini merak etmeyi özledim. Eski rutinlerimi ve sahip oldukları doğallık potansiyelini özlüyorum. Günün en sıradan anlarında ne gibi büyüler olabileceğini merak ediyorum.
Giyinmeyi özledim. Gecenin sonunda, içeri giremediğim süslü topuklularımı çıkardığımda rahatlama hissini özlüyorum. Topuklu ayakkabılarımı çıkarmak zorunda kaldığım geceler ayaklarımın kirini yıkamayı özledim. Gece yarısı yarı felsefi konuşmalarını özlüyorum.
Ben de büyük şeyleri özledim. Ailemi özledim. Arkadaşlarımı özledim. Tatillerde heyecanlanmayı özledim çünkü bu değer verdiğim insanları tekrar görmem gerektiği anlamına geliyordu. Sevdiklerimi ziyaret etmenin herhangi birimizin hasta olup olmayacağından trafik ve seyahat süreleri konusunda endişelenmeyi özlüyorum.
Gönüllü olmamayı özledim. İnsanların hayatları üzerinde küçük bir etki yaratma potansiyeline sahip olduğumu hissetmeyi özlüyorum; İyi bir konuşmadan sonra ruh hallerinin gözlerimin önünde değiştiğini hissetmeyi özledim. İnsanları ekran üzerinden değil de yüz yüze görmeyi özledim. Kendi pozitifliğimi yaratarak dünyadaki olumsuzlukları dengelemek için biraz kontrolüm varmış gibi hissetmeyi özlüyorum.
Tüm bunları kaçırmak ne kadar zor olsa da, onları özlemek de beni minnettar kıldı – şimdi kaçırdığım şeylerin çoğu her zaman orada olacaklarını varsaydığım için hafife aldığım şeyler.
Ve bu yüzden 2020 sana minnettarım. Ekran üzerinden farklı hissetseler bile, bağlantı kurmamıza izin veren teknoloji için minnettarım. En sevdiğim müzisyenlerin telefonlarının önünde müzik çalmalarını ve yatak odamda benimle birlikte olduklarını hissettirecek teknoloji. Size yazmamı ve bana geri dönmenizi sağlayan teknoloji için minnettarım. Teknolojinin insanlığımızı biraz korumamıza izin verdiği yollardan dolayı minnettarım — fiziksel olarak ayrı olsak bile kalıcı bağlantı için minnettarım.
2020’nin bana öğrettiği dersler için minnettarım. Alışık olduğum şekilde olmasa bile beni aydınlatan şeyleri deneyimleme şansım olduğu için minnettarım. Her şeyin geçici olduğunu, insanların dışarı çıkıp bir gün yine o küçük, aptalca şeyler için endişelenebildiğimizden emin olmak için çok çalıştıklarını bildiğim için minnettarım. Bu yıl bana öğrettiği dersler için minnettarım böylece o küçük, aptalca şeyleri bir daha asla hafife almam.
