Mutluluk ateşböcekleri gibidir.

Küçük, altın, aydınlatıcı benekler gölgelerde saklanıyor, çalıların arkasında ve gökyüzünde oyalanıyor. Tamam, tamam. Parıldayan zamanlayıcılar pürüzsüz bir yaz gecesinin arka planında uçuyorlar.

Birini yakalamak için koşarsın.

Iskaladın.

Gülüyorsun ve bir sonraki ışık parlamasına koşuyorsun. Bir kez daha ıskaladın.

Kıvılcımları tutan arkadaşlarınıza döndüğünde, trajik bir şekilde havaya el yazısı ile harfler çizmeye çalışırlar, ve onlar sizi devam etmeye, vazgeçmemeye teşvik ederler.

Sonunda bir ateş böceği yakaladın.

Ona tutundun. Avucunun içinden kaçmasını istemiyorsun. Onu güvende tutmak istiyorsun. Onu kendine yakın tut. Küçük mucizeye değer veriyorsun.

Değil mi?

Mutluluk terk edilmiş bir yol gibidir.

Terk edilmiş bir limana giden terk edilmiş bir yol. Ayağını gaza bas ve sür. Hız göstergesi 95’e ulaşana kadar ayağını gaz pedalına daha sert bastır.

Rüzgar saçlarını yüzüne savuruyor. Güneş, güneş gözlüğünüzün metal çerçevesi üzerinde sıcak bir huzur ve sükunet hissi veriyor. Müzik çalar, zihninizi ve ruhunuzu özgür kılan melodileri kıvılcım kıvılcım kulaklarınıza getiriyor. Şarkıların sözleri seninle konuşuyor. Şarkı sözleri sana şu anda her şeyin yolunda olduğunu fısıldıyor. Şarkı sözleri her şeyin yoluna devam edeceğini fısıldıyor. Aylardır ilk defa, sonunda aklın başındaymış gibi hissediyorsun.

Yoldaki sarı çizgiler bir neon. Seni çevreleyen ormanda ki yaşamı görüyorsun. Önündeki manzaranın sihririni görüyorsun.

Yolun bitmesini istemezsin. Gün batımına doğru sürmeye devam et. Ağaçların yoğunlaştığı oksijen diyarına doğru sürmeye devam ediyorsun. Araba hızlandığında, zihnin izler. Aklın durur.

Bu huzuru yanında taşıyorsun. Terk edilmiş yolun hissini yanında taşıyorsun. Kendinizi aniden stresli bir durumda bulduğunuzda, gözlerinizi kapatın ve özgürlüğün ve temiz havanın diyarını hayal edin.

Mutluluk kumdan kale gibidir.

Felakete bağlı dağınık bir kumdan kale.

Bir kovayı ıslak kumla doldurursun. Anneni ve babanı yaptığın kaleyi göstermek için çağırıyorsun. Dur bir dakika kale nerede?

Tam bir karmaşa.

Çirkin bir kum yığını.

Yine de cesaretin kırılmadı. Başarılı olana kadar tekrar tekrar deneyeceksin. Güneş gidene dek.

Annen ve babana kalenin bir fotoğrafını daha çektir.

Küçük kum kalenin zaferini kutlamak için otele geri dönüyorsun ve sanat eserlerini hatırlayacağına yemin ediyorsun, fotoğrafı çerçevelemeye ve evine asmaya yemin ediyorsun.

Sözlük mutluluğu “mutlu olma durumu” olarak tanımlar. Bu bir tanım. Duyguları, tatlı duyumları kapsamayı başaramayan ve duyuyu, dokunuşu ve tadı çağrıştıran tüm hikayeleri anlatan resmi bir tanım.

Bu tanımın ötesinde ateşböcekleri, terk edilmiş yollar ve kumdan kaleler yaşar.

Somut, gerçek hayattaki nesneler ve mutluluğun resmini çizen şeylerdir. Duyusal boyutları tetikleyen canlı görüntüler ise bunlar.

Senin mutluluğun neydi?

Cem Karacanın sözlere döktüğü sanat eseri adında ki parça Nazım Hikmet’e ait bir şiirdir.

Şiirin sözleri ile birlikte vermek istediği mesajlar eş zamanlı olarak içerikte belirtildi. Şiirdeki benzetmenin iyi incelenmesi durumunda, nazım hikmet’in ruh halini açıkça yansıtabilecek şiir. Vatan kavramı onun için birçok kişiden daha değerli olmalıdır ki bu denli büyük bir özlem dizelerde hissedilmektedir.

Sevdiklerinden uzakta olan, sevdiği vatanından uzak olan Nazım, ülkesinde olmayı düşler.Sürgünde olan Nazım’ın bu isteği imkansızdır çünkü eğer ülkesine gelirse tutuklanabilir.Ama ceviz ağacı olursa kimse onu tanıyamaz. “ne de polis farkında” ile anlatılmak istenen budur. Yüz bin eli vardır sevdiğine dokunmayı hasretle bekleyen, yüz bin gözü vardır İstanbul’u özleyen ama bu içinde taşan özlem gerçekleşmesi imkansız isteklere yol açmaktadır.

Bu sebeple şair Gülhane parkında bir ceviz ağacı olmayı ister.Bu şekilde onu kimse tanıyıp bulunduğu yerden koparamaz. Başı köpük köpük buluttur, bu da onun tanınmamak için yüzünü saklaması ile özdeşleştirilebilir, ya da bulut onun ruhunu çevreleyen özlem kaynaklı hüznünü temsil edebilir.O özlediği İstanbul’un, güzel kokusuyla mest edebilen denizin ve sevgilisinin, özlemini yatıştırabilecek kadar içine dolmasını istemektedir

.Bu sebeple içi dışı denizdir. Yaprakları ipek mendil gibidir ve tiril tirildir, yani şefkatle ve tertemiz düşlerle vatanına, sevgilisine,İstanbul’a açılan kolları vardır.

Buna rağmen budak budak serham serham olmuş yaşlı cevizin kolları koparılmıştır sevdiklerinden. yine de, ne sevdiğinin ne de istanbul’un ona ağlamasını istemez, bu sebeple de “koparıver, gözlerinin, gülüm, yaşını sil” der. Nazım, gülhane parkında sevdiklerine bakmayı, dokunmayı isteyen bir ceviz ağacıydı, ama bu isteği olmadı.Çünkü şimdi hiçbir gerçek tehlikenin farkında olmayan ya da farkına varmamış numarası yapan zihniyet, o zaman o ceviz ağacının farkındaydı.

Nazım Hikmet hakkında tutuklama kararı çıkarılmıştır, Nazım Hikmet de kaçkın şeklinde yaşamaktadır. Sevgilisi Münevver ile buluşacaktır Nazım Hikmet Gülhane parkında. daha sonra gülhane parkına polisler gelir ve Nazım , ceviz ağacına tırmanır.Altından polis geçer, sevgilisi geçer, o hepsini izler ve yakalanmaz. ve onun üzerine “ben bir ceviz ağacıyım gülhane parkında, ne sen bunun farkındasın, ne de polis farkında”.