Hiç tamamen, aptalca mutlu olduğun ve sonunda hak ettiğin her şeyi elde ettiğini bildiğin hissine kapıldın mı? Sanki evren sana bunca şeyi geri veriyor.
Sonra seni buldum. Beni canlı hissettirdin; Daha iyi bir insan olmak istememi sağladın. Kendimden ve değerimden şüphe etmeyi bırakmamamı sağladın. Sonunda hak ettiğim sevgiyi elde ettiğime gerçekten ve tamamen inanmamı sağladın.
Bu kadar aptal olduğum için gülünç oldu bu.
Sonunda hazır olduğum bir yerdeydim. Birilerinin yaşadıkları şeylerden daha çok şey yaşadım diyemem. Ama büyüdüm, öğrendim, kendimi sevdim. Senin için hazırdım.
Benim için hazır olduğunu sanıyordum.
Mükemmel değildik. Beni sevmek bir yük olabilir ama sen hiç olduğu gibi davranmadın. İki berbat insandık ama birlikteyken her şey yolundaydı. Her şey yolundaydı buna inanmıştım. Hayatımın geri kalanında birlikte olacağım kişiyi bulduğumu sanıyordum. Kalbimin derinliklerinde, yolumuza ne kadar sorun çıkarsa çıksın, iyi olacağımızı biliyordum. İşte bu kadar sağlamdık. Yaşadığım onlarca şeyden sonra bile sana hayatım boyunca güvendim.
Bana da aynı şekilde hissettiğini söylemiştin. Sana inanmama izin verdin.
Ama sonra hoşuna gitmediği bir şey gördün ve kaçtın. Bana konuşma saygısını vermedin. Gitmek için bahane buldun ve onu aldın. Varsayımlar ve bahaneler uydurup suçunu üstlenmeden gittin.
Kalbim kırılmaya o kadar alışmış ki neredeyse hissizleşirdim. Ama beni tekrar hissettirdin. Sana gelince hiçbir şey tahmin etmemiştim. Sahip olduğumuz şeyin gerçek olduğunu biliyordum; Her şeyi atlatabileceğimizi biliyordum. Seninle, nerede durduğumu hiç sorgulamadım, hiç şüphem olmadı, bizi asla tahmin edemedim. Sen benim kişimdin, ben de senin.
Kalbimin bu şekilde kırılabileceğini düşünmemiştim.
Eğer birine değer verirsen, zorlaştığı anda kaçamazsın. Doğru kişi iyi ve kötü zamanlarda yanında olmalı. Onlara en çok ihtiyacın olduğunda seni terk etmezler. Korktuğunda bile seninle olmak isterler, hayat karardığında, zorlaştığında, gerçek olduğunda.
Çünkü ben hep biliyordum, seni asla terk edemezdim. Ne olursa olsun.
Ama bana bu saygıyı geri verecek biriyle birlikte olmam gerek. Zorlaştığı anda koşan birinden daha fazlasını hak ediyorum. Ne kadar zor olursa olsun, her yerde olan ve beni seven biriyle birlikte olmam gerek. Bunu çözmeye çalışmam için bana saygıyı kim duyulabilir ki? En azından benimle gerçek bir konuşma yapabilirdin. Sana en çok ihtiyacım olduğu anda yanımda olamazsan, beni hak etmediğin anlamına gelmez mi? Benimle ilgili her şeyi beğenmene gerek yok ama bunu bana söyleyebilmelisin. Öylece kaçıp beni karanlıkta bırakıp da bana karşı saf tutamazsın.
Kör oldum ve sen beni mahvettin. Keşke öğrenmem gereken başka bir ders olmasaydın. Keşke kalacak kadar önemseseydin.
Denemen gerekirdi, bizim için savaşman, benim için savaşman gerekirdi. Çünkü buna değerdim.
İstediğim şekilde hiçbir şey olmadı. Sonsuza dek öyle olduğumuzu düşünmemi sağladın ve neredeyse intiharın eşiğine geldim. Her şey sahteyken, hiç iyi niyetli insanların olmadığı yerde yaşamak zordur. Ama sen gerçektin- aşkımız gerçekti. Biz de aynı şeyi istedik; Birbirimiz için en iyisini istedik. Bana sahip olduğun için şanslı olduğunu, senin olduğum için şanslı olduğumu ve seni sevme şansı verdiğim için şanslı olduğunu söylemiştin.
Gittiğin gerçeğini düşününce nefes alamıyorum.
Beni sevmen için seni zorlamayacağım; Seni kalmaya zorlamayacağım. Yeterince iyi olmadığımı hissetmene izin vermeyeceğim. Beni her zaman seçeceğini düşündürttün. Birbirimizden asla vazgeçmeyeceğimize beni inandırdın. Ama bizden vazgeçtin. Benden vazgeçtin ve bunu çok kolaymış gibi yaptın. İşe yaraması için bile çalışmadın. Benim için savaşmaya çalışmadın bile. Sonunda doğru yaptığımı düşünmemi sağladın ve sonra kalbimi kırıp mümkün olmadığını düşündüğüm bir şekilde kaçırdın. Keşke bana inandığım gibi sana, beni benim seni gördüğüm gibi görmeni isterdim.
Keşke bana benim inandığım gibi inansaydın. Çünkü neredeyse her şeye sahiptik ama sonunda buna değdiğime inanmadın.
