İlişkilerle ilgili olan şey, artık onu kaybetmekten korkmadan karşındakine gerçeği söyleyemezsin. Diğer kişinin orada olması için bu acil ihtiyacı, onlarsız hayatını düşündüğünde ortaya çıkan o kalp durdurucu korkudan muafsın. Bu his gitmiş olmalı. Onlar hayatınızda artık var olamaz veya bu gerçek sizi üzebilir fikrinin kenarına oturup düşünebilirsiniz, ama onlar olmadan var olma fikri size doğru hisleri gösterecektir.
Çünkü, gerçek samimiyetin gerektirdiği bir şey varsa o da savunmasız, ham, rahatsız edici dürüstlüktür. Dürüstlüğü anlayabildiğimizi düşünüyoruz. Gerçekten öyle. “Geçen hafta o şeyi yaptığında beni incittin” diyerek kendimizi dürüst bir şekilde gösteriyoruz diye düşünüyoruz. Ama birlikte olduğumuz kişiden çok şey saklıyoruz. Yerine getiremeyeceklerini düşündüğümüz o küçük arzuları tutuyoruz. İçimizdeki şeyleri, bizden kaçmalarına neden olacağını düşündüğümüz şeyleri tutuyoruz. Savunmasız olduğumuzu göstermiyoruz çünkü en ihtiyacımız olduğu anda terk edilmemizden korkuyoruz.
Ve, biz de bu küçük tavizleri alıyoruz. Yaptığımız işin ve çıkışlarını bilmesinin önemli olmadığını söylüyoruz. Kendimize bunun ve diğer her şeyin iyi olduğunu söyleriz –küçük ya da büyük- çünkü onlarla birlikte olma arzumuzda bazen kendimize karşı dürüst olma arzumuzu unutabiliriz.
Karanlığımızı, korkularımızı ve arzumuzu saklarız çünkü böylesi daha kolaydır. Onları kaybetme riskinden daha kolay. Ama aşk savunmasızlığımızı gerektirir. Aslında, bizden gerçekten talep ettiği tek şey bu gibi görünüyor. Sevdiğimiz kişinin önünde durup “Hepsi benim. Seni kalbimin karanlık köşelerine getirdikten sonra da beni sevmeye devam edecek misin bilmiyorum ama beni gerçekten tanımanı istiyorum.”
Tanınmak istediğimizi söyleriz ama kendimizi tanımamıza izin vermeyiz. Aynı anda tanınma kığımızda birini kaybetme korkusuna sahip olamayız. Çünkü kim olursan ol, gerçeğin bu korkudan süzülecek. Sözlerin bu korkuyla kaplanacak. Söylediğin her şey, senden geldiğini düşündüğün her gerçek önce bu korkunun içinden geçecek. Terk edilme veya reddedilme korkusuyla kaplandığında ve parlattığında asla saf bir gerçek değildir. Doğrudan o korkuya doğru ilerleyip diğer taraftan çıkana kadar gerçeğimizi, kaplanmamış ve saf olarak, umutsuzca tanınmak istediğimiz insana söyleyemeyiz.
Bu korkuya adım atmak uçurumun kenarına benziyor, en azından zihnimde öyle. Bunu her zayıflığıma adım attığımda ve bunu ortağımla paylaştığımda, uçurumdan bir sonraki adımın ortaya çıkacağını umuyorum, ama orada olacağından asla emin değilim. Çekirdekteki ben kim olduğumu niçin geceleri yanında istediği kişi olacağından asla emin değilim. Sadece kendimi daha fazla tanıyarak ve onunla paylaşarak kim olduğumu daha fazla açıklamaya devam edebilirsiniz. Beni terk edebileceğinden ya da bu işin bitebileceğinden endişelenmeye başladığım an ya da iyi olmak için ona ihtiyacım olduğuna kendimi inandırdığım an kalbimi kapatıp bu yarım gerçekleri söylemeye başladığım andır. Mesafenin daha da yayıldığı an, birbirimizi kaybetmeye başladığımız andır.
Bu herhangi bir şekilde kavramak kolay bir kavram değil. Ama şunu söyleyebilirim ki, bu şekilde hissettiğimde, bu sevgiye aşırı ihtiyaç duymadan sevebildiğimde, partnerime daha yakın ve yakın bir şekilde bağlı hissediyorum. Kim olduğumu ve ne arzuladığımı paylaşmaya daha istekliyim, çünkü sonuçta kendim ve iyiliğim için bu kişi olmadan olamayacağım fikrinin altında yaşamıyorum. Hayatta kalmamın şart olduğu bir şey olarak ilişkiden kopma ihtiyacı gerçekten daha derin bir bağ, yakınlık ve sevgi yi deneyimlemenin bir yoludur. Çünkü, sevme arzumdan, sevmeme olan ihtiyacımdan, onların varlığına olan ihtiyacımdan, kalbimin korkudan kalbine tutunduğum dan sevebilirim. Daha saf, daha anlamlı bir aşk. Ve sonunda, hepimizin arzu ettiği şey bu değil mi? Bütün mesele bu değil mi?
