Gerçekten hayatta olmanın ne demek olduğunu unutmuşum.
Sadece yaşamak değil, gerçekten canlı hissetmek. Aslında cildinizin üzerine dokunan rüzgarı hissetmek, serin havayı hissetmek istiyorum. Aslında dışarıda bir yürüyüş yapmak istiyorum, sahne ve taze çam ve sedir kokusu alarak. Gerçekten hayatta olmanın ne demek olduğunu unuttum, çünkü en iyi şekilde ele geçirilemeyecek bir anı yakalamakla çok meşguldüm.
Güzel manzara bulabilirim. Sana seyahatlerimi gösterebilirim, birkaç arkadaşımla yemeğe çıktığım da en sevdiğin yerel barda bir kokarca kadar sarhoş olduğum zamanlar oldu. Ama tek bir fotoğraf asla benim gerçek hayatta yaşadığımı hissettirmiyor.
Birisine evlendiği gün çektiği fotoğrafı gösterebilirsiniz, ama o kişi o fotoğrafta hissettiği sevgiyi, tutkuyu ve neşeyi sadece küçük bir anlık görüntüyle asla tam olarak kavrayamaz. Birine ilk çocuğunun doğduğu gün çekilmiş bir resim gösterebilirsiniz, ama o kişi saf mutluluğu, zevki ve o gün sadece küçük bir bakış göstererek hissedilen merakı asla tam olarak hissedemez.
Evet, doğru. Biz çok daha hızlı günümüzde bir an yeniden denemek için, henüz, bu yüzden aslında denemek ve aslında yaşıyor açısından tam renk emmek söylemek gecikti. Sonuç olarak, telefonumu çok daha sık yere koymaya karar verdim ve etraftaki insanlar onlarla birlikte olduğumda beni daha çok sevmeye meyilli. Kimin aklına gelen kimdi ki?
Hayatın arkadaşlarınla paylaşmaktan daha önemli olduğu kimin aklına gelen bir şey? Karayipler’deki Instagram selfie’lerimizde elde ettiğimiz beğenmelerin aslında tüm hikayeyi anlatmadığını, sadece bir algıya sahip olduğunu kim düşünebilirdi ki? Ve bu dünyada tamamen canlı ve uyanık olabileceğini kim düşünebilirdi?
Hayatta olmanın ne demek olduğunu unuttum ama şimdi gerçekten yaşamanın ne demek olduğunu hatırlıyorum.
