Uyandım, duş aldım ve evimden çok uzakta olmayan bir doktora yazdım. Son on yılda, çok yoruldum, ona bunu söyledim. Beş şehirde yaşadım, asla zor şeylerle başa çıkmadım, hiç yaşamaya heveslenmemiştim.
Gerçek hayatımı hep hayal ettim, mezun olduktan sonra başlayacak ve okula gitmediğimde, kutular açıldıktan sonra, karton yırtıldıktan sonra, kitaplar rafa çekildi, resimler paslandı ve asıldı. Taze boyanmış duvarlara süs oldular. Vitaminlerin ne zaman işe yarayacağını, meyve suyuna başladığımda, koşmaya başladığımda, daha erken uyuduğumda, daha erken uyandığımda öğrendim.
Her gün bir zaman meselesiydi ve bazılarını yaşadım.
Mezun olduktan ve yeni bir şehre taşındıktan, arkadaş edinip, antrenmanlar geliştirip, kendi yemeğimi kendim yapmaya başladığımda ve yeterli paraya sahip olduğumda maaş almaya başladığımdan sonra hayatın aslında böyle olmaması gerektiğini anladım. Gerçek ve saygın bir yetişkin gibi hissetmemi sağlayacak çeşitli şeyler yapmaya başladım.
Bir zamanlar kabullenebilecek çeşitli şeyleri yapmaya başladım. Bu layığım. Ben değerliyim.
Bu, tam olarak 20 yaşımı uzlaştırmamın sebebi, hayatın daha sonra güzel olacağını ve kazandıklarımın ardından cesaret ve yaşam tarzımın sonra alkışlanacağını söyleyerek yaşamaya başladığımda, çok yakında gerçekleşecek olanı bekledim. Hayallerimi bekledim.
Bunu ben de biliyordum. Ya da bir şeyin yanlış olduğunu biliyormuşum gibi hissettim. Vücudumda daha zor şeylere karşı koyduğumu hissedebiliyordum. Ve çok fazla şey gördüm, hiçbir şeyin olmadığını gördüm, ihtiyacım olduğu gibi kendime meydan okumamıştım.
Fakat o zaman bile, beni harekete geçmeye teşvik etmek ya da hedeflerime yönlendirmek için yeterli değildi. Gerçekten açıklamak zor. Belki de sadece bir şekilde ne kadar çok beklersen inanma kapasiteni o kadar fazla kaybedersin.
Zamanla olur. Karnınızdaki kıvılcım, ulaşılabilecek hayaller, erimeye başlar, daha önce sahip olmadığımız bir nefret tarafından yenilgiye uğrarız, kendimize yönelik bir nefret, içten bir iç görü anına girdiğimiz bir nefret.
Sade iç görü, hepsi bu, zamanlama bizim karşı karşıya olduğumuz şey değil, karşı karşıya olduğumuz şey daha yararlı olma konusundaki ilgimizdir.
Her nasılsa, yirmili yaşlarımızda genellikle, mantık ve öz kontrolün ötesine geçiyoruz ve ilham verici bir şekilde değil, imkansız bir şekilde “eğer” veya “ne zaman” ile başlayacak şekilde hayal etmeye başlıyoruz.
Şunu öğrendim, olduğumuz yer gerçekten bizim tek şansımız. Ve, olan şey şu ki, gözlerimizi aöarken, gelecekteki düşüncelerimden yorulduğumu hissettim, “şuanda yaşamanın” benim için ne ifade ettiği ile yüzleşmeyi bıraktım.
Duygusal olarak sabit olsa da, ihtiyati bir teşvik olarak size ulaşıyorum. Ben de doktora bunları yazdım. Sana söylüyorum çünkü kendi mutsuzluğumdan korkuyorum. Çünkü arkadaşlarım ve ailem bana aynı şeyi söylüyor, sana ihtiyacım olana kadar beklememeliyim.
Bu yüzden sana bu nedenle ulaşıyorum, çünkü hiç yapmadığım şeyi yapmaya başlamak istiyorum. Beklemek istemiyorum 27 yaşında, beklemeye devam edemeyeceğimi biliyorum, özellikle geçim meselesi olduğunda.
Ve istikrarlı iyi ve kötü olsa da, gerçekten üzerinde çok fazla yaşamı olan bir kelime değil. Ve şimdiye dek peşinde olduğum tek şey, kendi canlılığım. Bu hala benim hedefim.
Çünkü şu an bu olan benim gerçek hayatım. Hayatımızın başlamasını bekleyemeyiz, çünkü yaşamımız asla başlamaz, daha doğrusu her zaman orada bulunmamızı bekler.
