Büyüyünce Çirkin olduğun söylenir.

Çirkin miyim? Güzel mi?

“Çok güzelsin” diyor. Sessiz kalıyorum. Her zaman sessiz kalırım çünkü sadece söylemek için mi yoksa doğruyu mu söylüyor emin değilim. Güzellik çok çarpık bir kavramdır.

Ben bu konuda düşünmek istiyorum – güzellik – kültürel çekimler açısından: kimi içerir, kimi dışlar, önyargılar ilgili, kimi tercih edilir, ve kimi edilmez. Ama kişisel açıdan, her zaman rahatsız olmuşum. Öyle ki, bunu hiç düşünmemeyi tercih ederim.

Bir çocukla çok alay edildi – koyu tenli, kalın saçlı, çok sıska. İlginçtir ki, farklı şeylerde neden oldukça iyi olduğunu düşünüyorum. Ya da en azından, bakımlı bir çocuktu.

Çocukluğumdan beri insanların bana bakmalarını istemeyip kaçınıyordum. “Lütfen zekama odaklanın, yeteneklerime odaklanın, dünyaya koyabileceğim iyi şeylere odaklanın, ne kadar çabalayabildiğime odaklanın, başarabileceklerime odaklanın. Yüzüm hariç her şeye odaklanın. Lütfen yüzüme odaklanmayın!.”

Bana çirkin ördek yavrusu sendromum olduğu söylendi. Teoride bunun ne anlama geldiğini biliyorum. Pratikte, o kadar emin değilim. Bunlar bir hayal mi? – ben de emin değilim – insanlar, özellikle sadece güzel olduğumu söylüyor. Sadece söylüyorlar. Belki de bakışları, aynaya baktıklarında yaşadıkları duygulardır – sadece bilirler ama göremezler. Bunun nasıl bir şey olduğu hakkında hiçbir fikrim yok. Kendimi sık sık güzelliğin ne olduğunu merak etmekle yatıştırdım.

Eğer herkes güzelse, o zaman gerçekten güzel olan var mı?

Bir sanat eserini güzel bulduğumda anlarım. Kendimi güzel hissettiren bir yerde olduğumda anlarım. Bana güzel hissettiren biriyle birlikteyken anlarım. Ama toplumsal anlamda güzel olmanın ne demek olduğunu bilmiyorum. En azından bu şekilde değildir.

Bazen güzelliğin mantıklı olduğunu düşünüyorum, bazen de yüzeysel saçmalık olduğunu düşünüyorum. Hıristiyan bir bakış açısıyla – inanmasam bile – Merak ediyorum, hepimiz görüntüden ibaretsek ve Tanrı bunu yaptıysa, hangimiz güzel değildir? Dünyayı ve işleyişini gözlemleyen birinin bakış açısından sormak gerekirse, eğer herkes güzelse, o zaman gerçekten güzel biri var mı?

Bence çirkin hissederek büyüdüğünde, hayatının büyük bir bölümünde yanında taşıyacağın bir yara izi olacak. Ve bu yara izini, sana daha az davrandığın için dünyayı hor görebilen bir şeye dönüştürebilirsin. Ya da güzel bir şeye dönüşebilirsin. Eski içine düşmek için en kolayı, ikincisi sıkı çalışma içerir. Belki de güzellik doğal olması gerekirken bile bu kadar zahmetsiz değildir.

Tabii ki önyargı içinde var olan bir dünyada bir insanın estetik ve makyajla güzelleştiği doğrudur, onların güzelliğini belirleyecek bir takım aletler var. Kalpleri, ah, kalpleri seyircinin gözünde olmayacak, kalplerini ellerinde ki makyaj aletleri ile güzelleştiremeyecekler. Fakat umarım bunun içinde bir cihaz geliştirilir. Günün sonunda insanları aşık eden kalp, değil mi? Her türlü estetiğe rağmen, her zaman kalpte biter.

Dünya gereksiz bir şekilde zalim ve düzensiz adaletsizdir.

Ama çirkin hissederek büyüdüğünde genç yaşta niçin toplumun çıplak, önyargılı, zalim gözlerine güzel olmaktan çok daha fazlası olmayı öğrenirsin. Belki de bu yüzden “Güzelsin” diye duymak seni hep biraz tedirgin ediyor, hatta belki de biraz temkinli. Bunu takdir ediyorsun. Ama gerçekten, bundan çok daha fazlası olmayı öğrendiniz – güzelliği bundan çok daha fazlası ile tanımlamayı öğrendiniz. Ve sizin için bu hayat kurtarıcıdır; Sana göre, bu hayat sana her zaman iyi şeyler veren bir şey.