Jonathan James iyi bir çocuktu. Bunu nereden bilebiliriz? Çünkü 10 yaşındaydı. 10 yaşındaki hiçbir çocuk, ona nasıl sağlıklı bir yetişkin olunmasını öğreten sevgi dolu ebeveynleri olan bir evden başka bir şeyi hak etmiyor.
Tipik olarak, Jonathan James annesiyle yaşadı, ancak 2011 yazında babası ve üvey annesi Michael Ray James ve Tina Alberson ile Dallas, Teksas’ta bir ay geçiriyordu. Jonathan babasını ziyaretten kurtulmaya çalıştı. Gitmeden önce büyükannesini aradı ve “Oradayken başım belaya girecek biliyorum çünkü her zaman öyle olur.” diye yalvardı.
20 Temmuz 2011’de, Jonathan’ın babası ve üvey annesi yatağı ıslattığı için onu cezalandırmak istedi, bu da muhtemelen ebeveynleri kızdırdı çünkü ebeveynler seçtikleri çocuklardan sonra temizlik yapmak zorundalar. Jonathan’ın ailesi ona su içmesine izin verilmediğini söylemiş ve beş gün boyunca ondan su saklamışlar. Ortak bilgelik, insanların üç günden fazla su olmadan yaşayamayacağıdır. Çocuk, 100 derecelik Teksas sıcağında nemli mutfağında “X” sıcaklığında susuz durmak zorunda bırakıldı. Vücudu kritik derecede susuzlarken yutmakta zorlandığı fıstık ezmeli sandviçler ile beslendi.
Dallas Emniyet Müdür Yardımcısı Craig Miller, o zamana kadar çocuğun kendi başına ayakta duramadığını söylemiştir, “Kasları çalışamayacak noktaya geldi; yerden kalkamadı.” Sonunda Jonathan’ın ikiz kardeşi komşusunun evine koştu ve birinin kardeşine kalp masajı yapmasını ya da 911’i aramasını istedi. Jonathan hastaneye kaldırıldı ama çok geç kalındı.
Jonathan James, 25 Temmuz 2011’de zorla susuzluktan öldü.
Jonathan’ın ikiz kardeşi Joseph, ikizine daha erken yardım etmek istemekle mücadele etti, ancak kendi güvenliğinden korktu, “Bu konuda hiçbir şey yapamadım. Çünkü bir şey söylersem, benim de başım belaya girer.” Joseph, Jonathan ailesinin cezalarına uyduğunda bile hala suya izin verilmediğini söylüyor.
Evde bu olaydan zarar görmemiş 12 yaşında bir üvey kardeş de vardı.
Bir noktada, bazı ebeveynlerin çocuklarına öğreterek daha az motive oldukları ve intikamla daha fazla motive oldukları ve kendi öfkeleri için bir çıkış noktasına sahip oldukları ortaya çıkıyor. Davranış değişikliğinde cezadan daha az etkili bir strateji olmadığını bildiğimiz için bu nokta genellikle oldukça erkendir. Bu özellikle fiziksel şiddeti ceza olarak kullanırken geçerlidir.
Michael Ray James ve Tina Alberson bir çocuğa “ciddi bedensel yaralanmaya neden olmakla” suçlandı. Polis, Jonathan’ın ailesinin su sakladığı beş gün boyunca “gözle görülür semptomlar” göstermiş olacağını söyledi. Bu davayla ilgili özellikle tüyler ürpertici bir not, polis Ray ve Tina’nın evine onları tutuklamak için gittiğinde Tina Alberson’ın durup aile köpeği için su vermeye özen göstermelerini görmüştür. Ayrıca hapisteyken köpeğin bakımını ayarlamak için bir arkadaşını aradı.
Michael Ray James duruşmasında, yasal olarak kör olduğu için oğlunun kendi evindeki beş günlük işkenceden sorumlu olmadığını iddia etti. Karısının daha önce ölümcül bir silahla saldırıdan sabıkası vardı, bu yüzden cezası daha sertti. Kadın 85 yıl, o 20 yıl hapis cezası aldı. Cezadan Jonathan ve Joseph’in annesi Krista Bishop “ihtiyacımız olanı aldık” dedi.
Babası ve üvey annesi ile ziyaretinden önce Jonathan James 10 yaşında sağlıklı bir çocuktu. Yavrukurtları severdi, yüzüyordu, bisiklete biniyordu ve ikiz kardeşi Joseph ile çok yakındı.
