Çok uzun bir süre toksik ilişki kurbanıydım, ta ki bir gün tam olarak o insan olmadığımı fark edene kadar, ama daha çok bu toksik ilişkinin ortağı gibiydim. Bunu durdurabileceğimi ya da bir şey söyleyebileceğimi fark ettim ama söylemedim/söyleyemedim. Kendimi savunup daha güçlü sınırlar inşa edebilirdim hatta çekip gidebilirdim. Kendi benliğimi koruyabilirdim ve birinin bana bunu yapmasına izin vermezdim ama tüm bunları kendim için yapmayı başaramadım. Kurbanı oynamaya devam ettim. Olmadığım zamanlarda kendimi çaresiz hissettim. Her zaman bir seçenek varken başka seçenek olmadığını hissettim.
Bazen kendinizi savunmak ve toksik bir kişiye karşı durmak kurban olmayı kabul etmekten daha zor olabilir. Bu düşünce diğeri kadar zorlayıcı değil çünkü bazılarımız isyan edip haklarımıza sahip çıkmak ve kendimizi “kötü adamlar” olarak adlandırabileceğimiz bir duruma sokmak yerine bazı şeylerin kurbanı olmayı tercih ediyor.
Bazen haklarımızı bilmediğimiz için ya da kendimizi savunmayı hak ettiğimizden emin olmadığımız için bu toksikliklere karşı durma hakkımızı bile sorguluyoruz. Bunu da yapıyor olabiliriz çünkü her zaman uzlaşmacı olmamız ve kabul etmemiz ve karşımızdaki kişi için milyonlarca bahane üretmemiz öğretildiği için birine karşı çıktığımız için suçluluk hissedebiliriz. Ya hepsi kafamızdaysa diye düşünebiliriz. Ama şöyle bir şey var: Duyguların çok gerçek ve geçerli ve hayal görmüyorsun. En azından onlar hakkında konuşmayı ve önünüzdeki kişiyle iletişim kurmayı kendinize borçlusunuz. Birinin size nasıl davrandığını veya size belirli bir şekilde hissettirdiğini kabul etmemek sizin hakkınızdır ve eğer bu konuda açılmanızı kabul etmiyorsa, bunun sağlıklı bir ilişki olmadığının kanıtı olarak daha neye ihtiyacınız var?
Başımıza gelenler için başkalarını suçlamak her zaman kolaydır. Bu, olanlarla ilgili harekete geçme ve bir şeyler yapma sorumluluğunu üzerimizden alıyor. Belki yanılıyorlar ve bize korkunç şeyler yaptılar, ama burada sorumlu olan sadece onlar değil çünkü bize bunu yapmalarına izin veriyoruz. Ve bu konudaki payımızı ve sorumluluğumuzdan da çekinemeyiz ya da inkar edemeyiz.
Umarım olayların sadece senin başına geldiğinin farkındasındır, ama daha çok bu şeylere nasıl tepki verdiğinle ilgili. Tüm hikayelerinde bazen kendini gösterdiğin gibi çaresiz bir kurban değilsin. Tepkinize göre bir şeyleri şekillendirme ve insanların davranışlarını değiştirmelerini sağlama gücüne sahipsiniz, ancak bu gücü kullanmayan sizsiniz.
