Bugün takvime bakıyorsunuz, tam bir yıl önce bunu nasıl olduğunu düşünüyorsunuz. Tehdit oradaydı, ama ölüm henüz tüm dünyada belirmiyordu. O zamandan beri onunla yolların kesişmedi. Ve şimdi onu özlüyorsun. Ve bu duyguya alışık değilsin.
Bu mesafenin kalbi daha düşkün hale getirdiğine güveniyorsun. Kendini ve onu tanıyorsun. Ve kafanızda, bu birbirinizi kaybetmenin nedeni olmayacakmış gibi düşünceler geçiyor. Küçük çekişmeler, program çakışmaları, duygusal bagajlar ve neredeyse ikinizi de parçalayan çılgınca anlaşmazlıklarla savaştınız. Ama ikiniz de hareketsiz kaldınız ve işe yaradınız. İkiniz de bunu başaracak kadar güçlüydünüz. Ve mesafe, size hiç bir zarar veremeyecek.
Onu son gördüğünde ona biraz daha sarılmak isterdin. Onun varlığıyla ilgili son iyi anını hatırlamaya başlıyorsun. Sabahları işi olsa bile kalmak isterken gitmesini söylememiş olmayı dilerdin. O dönene kadar kokusunun ondan aldığın ceketin üzerinde kalmasını umarsın.
Ve ne kadar beklerseniz bilmiyorum ama, pandemiden beri 421 gün geçti.
Derin nefes alın ve nefes alabildiğiniz kadar yüksek sesle nefes verin ve bir dahaki buluşmanızı dört gözle bekleyin. Omuz silkin ve günü nasıl geçireceğini planlamaya başlayın, böylece ayrı geçirdiğin zamanı telafi edebilirsiniz. Bunun yerine şu anda yapabileceğin her şeyi hayal ediyorsun: onun için yemek pişiriyorsun çünkü özellikle bifteğini nasıl istediğini biliyorsun, yağmur damlaları pencerelerden aşağı yuvarlanırken sarılmak, belli ki sevmediği bir filmi izlemekte izleyebilirsin. Sonra gerçeklik devreye girer ve kendini onun kollarına tıkılmış yerine tavana bakarken yakalarsın.
Bu bir meydan okuma. Onu haftada birkaç görmek istediğini biliyorum. Ve bu mesafenin ne zaman kapanacağından emin olamıyor olsanız bile kalbin gerçekten daha düşkün olup olmadığını merak etmeye başlarsınız.
Onu şimdi görmek, duymak ve hissetmek istiyorsun.
Ama aynı zamanda bu özlemin neden olduğu riskleri de biliyorsunuz. Sevdiklerin riske atıldığında değil. Sağlık sistemimiz bozuluyorken değil. İkiniz de taşıyıcı olduğunuzdan %100 emin değilken olmaz. Ön cephe çalışanları o gün için başka bir savaştan geçmek için her şeyi riske atmışken evde kalma seçeneğiniz olduğunda değil.
Dünya durma noktasına gelmedi, senin ilişkin de durmadı. Bu farklı bir durum ve senin seçimin olmadan getirildi. Bunalmış, kafası karışmış, yalnız hissetmek tamamen normal. Ancak, her şeyin nasıl ve ne zaman daha iyi sonuçlanacağından henüz emin olmasanız bile, savaşmayı seçmek sizin kararınızdır. Ne olmak istediğini hayal etmeye devam et. Birbirinizi tekrar görebileceğiniz günü nasıl geçireceğinizi planlamaya devam edin. Güzel zamanları yad etmeye devam et. İşe yaraması için devam et.
Ve herkes hayatta kalmayı bırakıp yaşamaya geri döndüğünde, her şey daha iyi olacak.
