Birçoğumuzun kaçınmayı veya dikkate almamayı sevdiği konulardan biri affetmek. Affetmek bizi gerçekten incitecek şeylere bakmaya zorlar. Travma ve acıyla yüzleşmemizi sağlar, bize insanlığın en karanlık yerlerini gösterir ve birçok insan için böyle bir şey yaşanamayacak kadar acı vericidir. Onları nasıl suçlayabilirsin? Travmayı ilk elden yaşamış biri olarak, bu hiç düşünmek istemediğim bir şey. Ne zaman affetmeyi düşünsem, yaşadıklarım aklıma geldi ve bu benim için daha kötü hal almaya başladı.
Kızgın olman hayatının en kötü anını yaşamaktan daha kolaydır. Size yanlış yapanlardan nefret etmek daha kolaydır – sizden çalanlara ve iyiliğinizden yararlananlara kızmak daha kolaydır, çünkü öfke ve nefret kadar içsel bir şey bile yaşadıklarınızın hatırlatılmasından daha iyidir. Affetmek kafamızdaki gerçek düşmandır ve öfkenin ne kadar toksik olabileceğini görmezden gelmeyi seçeriz. Öfke bir duygudur ve sonuçta biz insanız. Duyguyu en ham haliyle hissetmek içindir, ancak birçok insanın bilmediği şey, öfkenin hissettiğimiz duyguların çoğundan farklı olduğudur. Öfke, diğer duyguların aksine, geçicidir. Öfkeyle boğulmamıza izin verdiğimizde, bizi bir virüs gibi istila eder, bizi temelden değiştirir ve ahlaki değerlerimizi çarpıtır.
Öfke her şeyi tüketiyor ve kontrolsüz bırakıldığında daha az insan olmaya başlıyoruz. Bizi kendi kötülükleriyle yok eden insanların kazanmasına izin verdik. Bizi kurban olarak işaretlerler, ama sadece farklı olmayı seçtiğimizde, bizi yapmaya çalıştıklarından daha fazlası olmayı seçtiğimizde, bizi yenmeye çalışanlarla gerçekten yeneriz.
Affetmek çoğu insan için her zaman anlaşılması zor bir şey olmuştur, ama benim ve birçok insan için, onlara yanlış yapanları affetmek için yapacak başka bir şeyleri olmadığını hissederler. Bazı insanlar hayatlarına devam edebilirken, bazı insanlar öfke ve acıdan başka bir şey bırakmazlar ve bazen devam etmenin tek yolu affetmektir.
Öfke bir hapishane olabilir ve affetmek o hapishaneden serbest bırakılmayı sağlar. Bu öfke ve öfke döngüsünden bir çıkış. Bu asla kolay bir karar değildir ve uzun bir süre öfke beslersiniz ve bu yüzden affetmek her insan için kişiseldir.
Herkes affetme fikrini anlayamaz. Bazen travma çok derine iner ve öfke bizi bir anlamı olmadığını düşündüğümüz noktaya kadar çarpıtır. Kimsenin yolculuğunu yargılamak bize göre değil.
