Çocukken acı verici bir şekilde utangaçtım. Erken karar verdim, eğer sessiz ve yoldan uzak olursam insanların benimle ilgilenmesi daha kolaydı.
İyi, utangaç kızın kimliğine büründüm. Ve bunun için ödüllendirildim.
“Bu o kadar kolay ki, odada olduğunu bile bilmiyorsun.”
Ama odadaydım. Görülmek, duyulmak ve tanınmak istedim. Paylaşacak ve verecek çok şeyim vardı, ama kendimi nasıl ifade edeceğimi bilmek benim için çok belirsiz ve güvensizdi.
Sessizlik farkındalığı genişletir. Her şeyin farkındaydım.
Sevdiğim insanlarda acı hissettim, bu yüzden sessiz, iyi ve küçük kalmanın onlar için en iyi ve en güvenli olduğunu içselleştirdim. Daha fazla acı vermek istemedim. Kendime güvenmiyordum. Kendime yanlış yaptım.
Bunun üstesinden gelmek için kimliğini reddetme, kişisel iyileşme ve büyüme gerektir. Ama bulduğumda, kendimi duyulmak için can atarken buldum. Kaybettiğim zamanı telafi eden sesim kurtuluşum oldu.
Kimsenin utangaç olduğuna inanmıyorum.
İçe dönük mü sessiz mi? İkisi de olabilir. Ama utangaç? Hayır.
Bence utangaçlık içselleştirilmiş bir travma tepkisidir. Bence utangaç insanlar en çok söylenecek şeylere sahipler.
Sessizliğimizde bilgelik vardır, ama utangaçlık benliği patolojik eştirmektir.
Bunu kendimize daha kaç kez yapacağız? Gerçeğimizi patolojik eştirin veya susturmak. Kendimizi bu şekilde yanıltırız.
- Bize ait olmayan standartları karşılamaya çalışırken kendi özümüzü ne sıklıkla kırıyoruz?
- Ne sıklıkla bir şey ya da başka biri olmaya çalıştığım için kendi iyiliğimi görememeye başladım?
Kim olduğun yanlış değil. Doğuştan ve doğal olarak kim olduğun tam olarak doğru.
Doğuştan gelen özün, yani dünya seni herhangi bir şey ya da başka bir şey olman gerektiğine inandırmadan önce olduğun gibi, iyi. Güzel, saf ve değerli.
Bu öz senin bütünlüğün. Bu senin yolun ve kurtuluşun. Bu senin gerçeğin.
Çiçekler bana bunu öğretiyor. Bana çiçek açmayı öğretiyorlar. Kendimi yanlış yapmanın üstesinden nasıl geleceğimi.
- Tıpkı çiçekler gibi, kendi eşsiz ifademe dönüşmek benim kaderim.
- Tıpkı çiçekler gibi, altımdaki toprağın güvenliğine kök salabilirim.
- Tıpkı çiçekler gibi, yavaşça ama cesurca yer kaplayabilirim.
- Tıpkı çiçekler gibi, çiçek açmamla güzellikler saçabilirim.
Çiçekler bana varlığımın sadece doğru değil, aynı zamanda tüm bunların ayrılmaz bir parçası olduğunu hatırlatıyor. Ben sabit bir şey değilim ama yaşayan, nefes alan yaratıcı bir sürecim ve hepsi buraya ait.
Peki ya tüm hareketlerimizde utanmazlık arasaydık ne olurdu?
Dünyada ilerlerken her şeyden önce kendimize saygı ve nezaket arasak hayatlarımız nasıl değişebilir?
Tıpkı çiçekler gibi, doğuştan gelen özün de çok güzel. Hayat denen bu büyük yaratılışın parçasında değerli, bilge ve ayrılmaz bir bütündür.
Sen kendine aitsin, o yüzden çiçek açma vaktin geldi.
- Eğlenceli Vakit Geçirmek İçin Soru Cevap Oyunu ve Soruları
- 50 Zeka Testi + Zor Bilmeceler (Cevapları ile) [2020]
