Birkaç hafta önce köpeğimi parka götürdüm. Oturup hayvanların birbirleriyle ve insanlarla nasıl etkileşime girebildiğini izlemeyi seviyorum ve özellikle yavruların etraflarındaki dünyaya nasıl tepki verdiklerini izlemeyi seviyorum.
Bu özel ziyarette, bir Alman çoban köpeği sahibine ulaşmaya çalıştığı için dikkatimi çekti, ama bir ağaç kütüğü yolunu kapatıyordu. Bir ağaç kütüğü büyük bir engel gibi görünmeyebilir, ama bu köpek yavrusu için, aşılmaz görünüyordu. Önünde beliren bu nesneyi gördü, dünyada en çok istediği şeye ulaşmasını engelledi: insanla birlikte olmanın rahatlığı ve güvenliği.
Köpek yavrusunun çığlıkları kasten görmezden gelen sahibi için sızlandığı anlara şahitlik ettim.
Köpek yavrusu, insanının onu kurtarmaya gelmeyeceğini anlayınca, ona çok fazla korku veren şeye doğru ilerlemeye başladı. Dehşete kapılmış, içinde pusuya yatmış her türlü teröre karşı ihtiyatlı bir şekilde yaklaştı.
Sahibinin ağaç kütüğünün diğer tarafına doğru yürümesini ve sakince yavruyu çağırmasını izledim. Köpek yavrusu isteksizdi, içgüdüsel korkusu sahibine olan güveniyle savaşıyordu. Son olarak, cesaret ile bir anda, köpek yavrusu ağaç kütüğü üzerinden atladı ve sahibine kavuştu. Sahibi sevgi ile yavru köpeğini ödüllendirdi-köpekler çok şey istemez, ama çok şeyden de korkarlar.
Bu korkunun dışındaki insanlar ağaç kütüğünün tehdit oluşturmayan bir şey olduğunu görebilirler, bu yüzden neden bu kadar korkunç olduğunu anlamayabilirler. Birçok kez ağaç kütükleri üzerinden atlayan köpekler görmüş olabilirsiniz. Böyle şeyleri engel olarak görmeyen köpekler elbet var.
Aynı şey genellikle insanların korkuları için de geçerlidir.
Mücadele eden bir insan görüyoruz ve bu özel şeyin, birçok kez uğraştığımız ve gayet iyi bir şekilde ortaya çıktığımız bir şey olduğunda neden onlar için böyle bir engel oluşturduğunu merak edebiliriz.
Tek yapmaları gerekenin, kendileri için yaratılan şeylere ulaşmak için korkuyu atlatmak olduğunu bilmiyorlar mı?
Bu koşullarda anlamadığımız şey, bir insan korkunun ortasındayken korkuyu genellikle aşılamaz hissetmesidir. Bunun içinden bir yol göremiyorlar, bu yüzden diğer taraftaki iyiliği görmek imkansız bir hal alıyor.
Birinin bu şekilde mücadele ettiğini gördüğümüzde, nezaket ve empati ile karşılık vermeliyiz. Onlara korkunun doğal olduğunu hatırlatmalıyız. İster yeni bir durumda korku olsun, ister alışkın oldukları ve rahatladıkları bir korku olsun, bunu hissetmek sorun değil. Anlamamız mümkün olmayan bir şey için onları utandırmak yerine, onlara karşı nazik olmalıyız. Onlara bu korkuyla tek başlarına yüzleşmek zorunda olmadıklarını hatırlatarak, güvence ve cesaret vermeliyiz. Ya onlarla birlikte yürürüz, ya da diğer tarafta onlarla buluşabiliriz. Her halükarda, onlarla birlikte olacağız.
Eğer böyle bir korku yaşıyorsanız, bunu hissetmenin sorun olmadığını unutmayın. Sevdiğin birine karşı nazik olacağın gibi, kendine de nazik ol. Korkunun utanç verici bir duygu olmadığını anlayın. İsteksiz olmak, korkunun üzerinden atlamadan ya da içinden geçmeden önce tereddüt etmekten iyidir. Tek başına yüzleşemediğiniz korkular için destek aramakta sorun değil.
Ama aynı zamanda istediğiniz her şeyin ve belki de ihtiyacınız olduğunu bile bilmediğiniz şeylerin bu korkunun diğer tarafında olduğunu hatırlamakta fayda var.
