Büyük umutlara sahip olmak her zaman uzmanlık alanlarımdan biri olmuştur. Çoğu zaman, hayallerimi bir kaideye oturtmuş ve hayatımın belirli alanları için hedeflerimi son derece yüksek seviyelerde tutmuştum. Ya da daha iyi kelimelerin, gerçekçi olmayan seviyelerin eksikliği için bunu yapmıştım.

Çevremde ki insanlar bana sık sık aşk ve nefret ilişkisi kurma eğiliminde olduğum bu kaliteye olan hayranlıklarını anlattılar.

“Hiç takmamana bayılıyorum,” diyen  arkadaşlarım var. “Ne istediğini çok iyi biliyorsun ve daha azı asla kabul etmeyeceksin”

Ama ya sorun buysa? Bunu asla çözemeyeceğim. Ya her zaman daha fazlasını beklediğim için hiçbir şeyi kabul edemezsem?

Aklımda, insanların bana söyledikleri bu sözler farklı şekilde işleyerek geçiyor. Onların sözlerini daha çok “Kabul edecek kadar iyi bir şey bulmuyorsun”, olarak algılıyor beynim. Ne istediğinizi çok iyi biliyorsunuz ama gerçekçi olmak gerekirse, öyle bir şey yok, bu yüzden hiçbir şeyi kabul etmeyeceksiniz.”

Çünkü eğer istedikleri mevcut değilse, bir kişi istediğini nasıl bulur?

Pek çok insanın yüksek beklentilerin ne kadar büyük bir sorun olabileceğini anladığını sanmıyorum.

Yüksek beklentilere sahip olmanın yanı sıra gelen duygular karmaşık ve dağınıktır. Bir yanım harika şeyler aradığımı bilmekten gurur ve onur duyuyor. Harika ilişkiler. Harika ortaklar. Harika yaşam hedefleri. Yine de diğer yarım kesinlikle çürük elma gibi çünkü umutlarımın o kadar yüksek olmasından korkuyorum ki hiçbir merdiven onlara ulaşacak kadar uzun olamaz ve bu da beni sürekli hayal kırıklığına uğratır.

Çoğu zaman, kendime hatasız olan şeylerde yanlışları bulmamı söylediğime ikna oldum, böylece daha sonra hayal kırıklığına uğratılma konusunda endişelenmeme gerek kalmadı. Eğer yeterince erken bir sorun bulabilirsem, hatta kendimi daha az olan bir şeye ikna edebilirsem, çok geç olmadan çıkabilirim.

Varsayımsal olarak konuşursak, bir ömür boyu mutluluğun ve “başarının” başarılarımıza ve hayatımızda kazandıklarımıza dayandığını düşünürsek, hedefleri ve beklentileri son derece yüksek ve ulaşılması neredeyse imkansız olan o kişi nasıl mutlu olur?

Bunu daha görsel ve basit ifadeyle açıklayayım.

Birkaç ay önce bu adamla konuşuyordum. Çekici, nazik, komik, zeki ve düşünceliydi. İyi bir adamdı, geçmişimde konuştuğum diğer adamlara kıyasla biraz mucizeydi. Kendimi mutlu ve kendime güven duymamı sağladı. Ancak, bu adamın gözlerine bakıp ona “Bunu yapamam” derken gözyaşlarıma ve boğazımdaki yumruya karşı savaştığım geceyi hatırlıyorum.

Ona kabul edilebilir bir sebep vermek için kalbimin ve zihnimin her köşesini aradım. Ona bu kadarını borçluydum, beni önemli hissettiren birini neden bırakmak zorunda kaldığıma dair bir açıklama. Yine de bulamadım.

Ona sunabileceğim tek açıklama, anlaşmaya korktuğum uyuşuk gerçeğiydi. Biriyle birlikte olmaktan korkuyordum çünkü onun kadar iyi olabileceğimi düşünüyordum.

İstediğin her şey gibi görünen birinin gözünün içine nasıl bakarsın ve onlara daha iyisini hak ettiğini ya da bulabileceğini düşündüğün için onunla birlikte olamayacağını nasıl açıklarsın? Nasıl mükemmel gözüne bakıp daha fazlasını istediğini söyleyebilirsin?

Sanki zihnimde kök salmış ne istediğimi asla bulamama gibi bir şüphem var ve güneşli bir gökyüzünün altında doymuş toprakta yaşayan bir bitki gibi büyüyor ve yerleşme korkusunun en iyi tedavileriyle dölleniyor ve istediğim şeyin yok olmasından endişe ediyor.

Bu beni mahveder mi? Yüksek beklentilerim, başardığım ve hayatta elde ettiğim şeye bir darbe indiriyor mu?

Cevap mı? Pek emin değilim.

Çünkü bir yandan bunun bir mücadele olduğunu biliyorum. Beynimin bir parçasının her zaman sürekli olarak hayatımın her alanını test edeceğini ve sorguladığını bilmek zor: Bu yeterince iyi mi? Her şeyin bir sınıra kadar zorlanacağını anlıyorum.

İnsanlarda, işlerde ve kendimde geçerliliğinden şüphe edeceğim ve sorgu edeceğim.

Beklentilerimin biraz gerçekçi olmadığı için bencil olduğum için olduğuna inanmak istemiyorum. Evet, bazıları beni böyle görebilir. Ancak, benim gözümde, beklentilerim gerçekçi değil çünkü layık olduğum şey bu.

Beklentilerimi zorlayan ve bunların çok ötesine geçen şeyler istiyorum. Ne bulursam bulayım, bu ince çizgili şüphe duygusunu içime dökmemeli, muhtemelen zihnime girebilecek her soruyu aşmalı. Sadece gereksinimleri karşılayan değil, aynı zamanda bazılarını da karşılayan bir ortak. Sadece finansal olarak beni desteklemekle kalmayıp, yaptığım işi sevmemi ve çalıştığım yerden zevk almamı sağlayan bir kariyer. Geriye dönüp bakıp “Sadece başarılı olmakla kalmadım, aynı zamanda onu kendi ellerime alıp fethettim” diyebileceğim bir hayat.

Beklentiler sadece gerçekten hak ettiğiniz şeyin bir özetidir. Eğer durum buysa, yüksek olanlara sahip olmanın ne zararı var? Ana hattan uzaklaşabilirsiniz, olay örgüsü açıkça yakalandığı sürece komut dosyasından doğaçlama yapabilirsiniz.

Son 25 yılımı hayatımı nasıl yaşadığım için sürekli özür dileyerek geçirdim.

Dünyanın benden bunu beklediğini sanıyordum. Buna izin verdiğim hiç aklıma gelmedi, çünkü kendimi savunmayı ve aksini beyan etmeyi reddettim. Toplumumuz, özellikle kadınlar üzerinde, bizi yargılamak ve gereklilikleri yerine getirmek için çok hızlı ve ben her seferinde bu mantıksız standartlara teslim oldum. Kendime karşı gerçek bir değer veya güven duygusu olmadan büyüdükten sonra, yer kaplayanın sorun olmayacağına inanmadım. Başkalarının gerçeklerinde gururla durduklarını, kendilerini küçültmek istemediklerini görmek beni rahatsız etti. Rahatsızlığımın davranışlarından değil, kendi cildimde yaşayamamamdan geldiği gerçeğini fark etmedim.

Yıllarca vücudumdan ve sezgilerimden o kadar kopuktum ki herkesin yaşadığı gibi olmadığını bilmiyordum. Bunun normal bir varoluş olduğunu sanıyordum. Tabii ki, birçok insan için – bu dünya bizi kendimizi anlamaya ve somutlaştırmaya teşvik etmiyor. Memnuniyetsiz, mutsuz, rahatsız, yerine getirilmemiş— ben sadece böyle olduğunu ve asla değişmeyeceğini düşündüm. Sürekli bir mağduriyet içinde yaşıyorum ama farkında olmadan evrenin her hevesine av oldum. Hiçbir şey üzerinde kontrolün olmadığına inanmak korkutucu ve kendimi bildim bileli beynim bana bunu söyledi.

Hiçbir kontrolüm olmadığına inandığım için, kendime biraz güç vermek için her şeyi ve her şeyi umutsuzca kavradım. İronik bir şekilde, seçim özgürlüğüm olan alanlarda çaresiz hissettim ve kontrolüm dışında olan şeyi boyun eğmeye zorlayamadığımda acı hissettim. Ne yaptığımdan ya da nereye gittiğimden emin değilim, önceden herkese kendim için bahaneler uydurdum. Kendi belirsizliğimin gözlerindeki şüpheciliğin aynası olduğunu gördüm.

Artık bunu yapmıyorum. Gerçek – sonunda fark ettiğim bir gerçek – bu benim hayatım ve bunu başka birinin görüşlerine veya beklentilerine gizli yaşamak için burada değilim. Kimseden özür dilememe gerek yok. Bu günlerde özür dilediğim tek kişi, bu süre boyunca onu desteklemediği ve güvendiği için geçmişteki halim. Artık kim olduğumdan ve yaşadığım yerden utanmıyorum. Sırf var olduğum için buna layığım. Ben de dahil olmak üzere bu dünyadaki herkesin burada olmasının bir sebebi var. Bunu görmek biraz zamanımı aldı, ama sonunda gördüğüm için çok minnettarım.

Hala sırada ne olduğunu ya da nereye gittiğimi bilmiyorum. Aradaki fark şu ki, artık benim için sorun yok. Çünkü benim için sorun değil, artık kimsenin bu konuda ne düşündüğü konusunda endişelenmiyorum. Bu benim hayatım ve bu gerçekten kimseyi ilgilendirmez. Kendi belirsizliğimde güvenli bir şekilde durduğumda, kendime ve evrene güvendiğimde, diğerlerinin geri adım attığını buldum. Artık yersiz görüşleri veya geri bildirimleri kabul etmiyoruz. En ufak bir eleştiriye boyun eğmem. Hayatım onu boşa harcayamayacak kadar değerli, insanları memnun etmek için kendimi her yöne çekiyorum. Bu teşekkürsüz, imkansız bir görev ve hepsine asla yetmeyeceğim. En iyisi kendimle mutlu olmak ve geri kalanının kendi gerçeğimle aktığımda takip etmesine izin vermek.

Başka birinin kendime bakış açımı köreltmesine ya da değerimi zedelemesine izin vermeyi reddediyorum. Hayatım boyunca nasıl hareket ettiğim benim sorumluluğumda, başkasının değil. Şimdi bunu zarafet, nezaket, şefkat ve merakla yapmayı seçiyorum – kendim, başkaları ve geçmişim için. Yolculuğumu başka kimseyi etkilemeyecek şekilde belirleyen seçimler yaparken, onlar için kimseye hesap vermeme gerek yok. Kendi gücümde durmak iyi hissettiriyor. Bu özgürleşme duygusu 30 yıl oldu.

Şimdi bana sorular sorulduğunda, sadece gerçekle cevap veriyorum. Bunda utanılacak bir şey yok. Ben bilmiyorsam, ben de bilmiyorum. Eğer bir seçim yaparsam ve farklı bir yöne gidersem, sorun değil. Benim gerçekliğim de herkesinki kadar geçerli ve ne olursa olsun geçerli. Geriye dönük olan toplumdur. Kim olduğumuzun bütününü kucaklamaya ve kalbimizden kırılganlık ve cesaretle konuşmaya ne kadar çabuk başlarsak, bu dünya o kadar iyi olur.

Kaybedecek zamanımız yokken başkalarının fikirleri için endişelenerek çok fazla zaman harcıyoruz. Hayat kısa. Zamanımız sahip olduğumuz en değerli maldır. Şimdi bunu farkındalık, varlık ve her gün kendi gerçekliğimde ve gerçeğimde yaşayarak geçirmeyi seçiyorum.

“Değerinizi bilin” — neredeyse bir slogana dönüşen bir ifade. Etrafa savurmak çok kolay bir ifade, ama bunun ne anlama geldiğini gerçekten biliyor muyuz yoksa tüm güvensizliklerimiz için sadece bir kamuflaj mı?

Tüm ilham verici alıntıları okuyabilir, tüm sözleri söyleyebilir ve tüm kitapları okuyabilirsiniz, ancak size sizi neyin mutlu ettiğini söyleyene kadar, ne kadar değerli olduğunuz hakkında en ufak bir fikriniz bile yoktur.

Kendinizi bunu yapamaz bulursanız, iç benliğinize iyi bakmanız ve neyi hak ettiğinizi bulmanız gerekir. Değerini bildiğini söylemekle, değerli olduğuna inanmakla değerine sahip olmak arasında zor bir fark vardır. Yaptığın tehditleri destekleyene kadar, hala şüphelerin var. Hala istediğin şey için yeterince iyi olduğuna inanmıyorsun. Hala kötü muamele ve saygısızlıktan daha iyisini hak etmediğini düşünüyorsun. Yerleşmeyi bırakıp, beslendiğini hissetmek için ekmek kırıntılarına tutunana kadar, istediğini elde edemezsin. Kendini savunana ve kim olduğuna, ne istediğine ve neye ihtiyacın olduğuna sahip olana kadar. Kendini eksik satmaya devam edeceksin. sormayı bırakıp insanların değerini görmesini bekleyene kadar mutlu olmayacaksın.

Sizi defalarca hayal kırıklığına uğratan ve standartlarınızın çıtasını karşılayamayan kişiye tutunmaya devam ederseniz, yarattığınız hayal kırıklığı yahnisinde kaynamaya devam edeceksiniz. Potansiyelin her kırıntısına tutunmaya devam edeceksiniz çünkü tatmin için açsınız – duygusal yatırımınız için bir ödeme.

Dış dünyanın hak ettiğinizi düşündüğü şeyi umursamayı bırakmayı kendiniz borçlusunuz; Hak ettiğin şeyi sorgulamana ve şüphe duymana neden olan insanlardan uzaklaşmak için sahip olduğun her güçten yararlanmayı kendine borçlusun. Kim olduğuna ve ne istediğine bu kadar güvendiğin bir noktaya gelmelisin ki eşleşmeyen herkes seni iğrendiriyor. Kendini o kadar çok sevmen gerekiyor ki başkalarının fikirleri seni sarsmıyor bile. Daha iyisini hak ettiğinize inanmayı kendinize borçlusunuz, bu yüzden biri gelip standartlarınıza ve beklentilerinize uyana kadar yetinmeyin.

Çok fazla bir şey sormuyorsun. Yanlış kişiye soruyorsun.