Hayatlarını sevdikleri ilk insanla geçiren insanlara hep imrenmişimdir. Kalbinin ilk seferinde doğru yaptığını bilmek ne kadar tatmin edici olmalı ki? Aşkın sana ihanet etmediğini bilmek nasıl bir şey?
İlk aşkın sadece aşka dönüşen bu hikayeleri umutsuzca yaşamak değildir.
Zamanla, çoğu insan ilk aşklarını hatırlamak ister. İlk aşk, savunmasızlık cesaret ve güç gerektirdiğini öğrendiğimizde. İlk aşk genellikle sonun kaçınılmaz olduğunu fark ettiğimizdedir. İlk aşk istesek de istemesek de bizi şekillendirir.
Kültürümüzün mevcut flört ikliminde, ilk aşk bir ergen konusu gibi görünüyor. Eğer bir ilişki tanımsız ve etiketsiz kaldığında birini “ilk aşkın” olarak nasıl sayabilirsin? Senin için bu kadar önemli olan ve sana kendi kalbin hakkında bu kadar çok şey öğreten birine önemsiz olduğunu nasıl itiraf edersin? Karşındakinin deneyiminin sığlığını, onlar için hissettiğiniz duygunun derinliğiyle nasıl bağdaştırıyorsun?
Bir zamanlar iki insanı bu kadar neşelendirirmiş gibi görünen bir şey nasıl olur da artık uğruna savaşmaya değmeyecek bir şeye dönüşür?
Bazen ilk aşk, aşkın neye benzememesi gerektiğini gösterme amacına hizmet eder. Bu durumda, ilk aşk size ilişkiler hakkında çarpık bir izlenim verebilir ve kendi başına daha mutlu olup olmadığınızı merak ettirmeye devam edebilir.
Ne olursa olsun ilk aşk deneyimi, gerçeklerin öğrenildiği ve en güzel duyguların ilk yaşandığı zamanı vurgular. Umduğun her şeyi bırakmak da çok zordur.
Bir şeyi ilk kez deneyimlediğinizde, bu deneyim ne olursa olsun, anlamak ve gezinmek zordur. Deneyimin getirdiği her şeyi nasıl halledeceğini bilmediğiniz için yetersiz ya da aptal hissedebilirsiniz, özellikle de kalp söz konusu olduğunda, ve özellikle de başka bir kişi işin içine girdiğinde.
Yeni şeyler bulmak zaten çok zor. Başka bir kişinin düşüncelerini, duygularını ve eylemlerini denkleme eklediğinizde, çözülmesi imkansız hale gelir. Kafa ve kalp ters düşebilir çünkü duygulara mantık uygulayamazsınız.
İlk aşk sona erdiğinde, seni parçalara ayırır. Bu sizi temel bir düzeyde etkiler ve dünya, hayat, kendiniz hakkında anladığını sandığın her şeyi sorgulamaya çağırır. Dünyayı bir daha asla aynı umut ışığıyla göremeyeceğini hissediyorsun ve acı gerçek şu ki, asla göremeyeceksin de. Kalbinizin ilk kez kırılması, iyi niyetin olumlu sonuçlarla karşılandığı naif iyimserliğe meydan okuyor. Bazen işler yolunda gitmez ve bunu değiştirmek için yapabileceğin hiçbir şey yoktur.
Anlamaya başlayamadığın bir şeyden nasıl kurtulursun?
Bu sorunun kolay bir cevabı yoktur. Yüzyıllar boyunca müzisyenler, şairler, romancılar, oyun yazarları, sanatçılar aşk ve kırık kalpleri keşfeden eserler yarattılar; Yüzyıllardır insan kalp kırıklığı için bir çare aradı, ve yankılanan cevap şu gibi görünüyor: Tek çıkış yolu bitti.
Bir kez sonun geldiğini kabul edip, kendinize yaşadıklarınızı kucaklamak için izin verebilirsiniz. Ona karşı savaşmak, varlığını inkar etmek, sizin üzerindeki etkisini en aza indirmek sadece süreci uzatır. Kolay olmayacak ve bazı günler boğuluyormuş gibi hissedeceksin ve güneş kalbini çevreleyen karanlığı asla kıramayacak.
Belki de seni taşıyacak tek şey, bir gün, iyileştiğinde, ilk aşkını hatırlayabileceğin ve bu yüzden öğrendiğin tüm gerekli dersleri tanıyabileceğin umududur. Belki de kendine kalp ağrısıyla yüzleştiğini ve bunun seni sertleştirmesine izin vermediğini hatırlatabilirsin. Dünyayı dışlamanın, insanları önemsemeyi bırakmanın daha kolay olacağı bir zamanda yumuşak kalmayı seçtin.
Kalp kırıklığının seni kırmasına izin vermedin.
