Aşkla ilgili bir şey her zaman inanılmaz derecede çekici olmuştur.
Vücut bile bu garip insani duyguya tuhaf bir şekilde tepki veriyor. Kalp çarpmaya başlar. Avuç içleri terler. Isı yanaklara yükselir. Zihin çalışmaz hale gelir.
Belki de hepimizin umduğu aşk budur. Yumuşak, narin dokunuşları olan bir aşk. Uğruna uyuduğumuz türden. Odadaki en bilge insanı bile şaşkına döndüren türden. Bizi daha fazlasını istemeye ve başka bir insanın varlığı için can attıran türden.
Bir keresinde böyle bir aşkın geleceğini ummak için umutsuzca yaşamaya çalışmıştım. O kadar şiddetli bir aşk ki yağmur ormanlarında orman yangını gibi geliyordu. Uzun zamandır birinin beni başkalarını sevdiğim kadar sevmesini istedim—
Belki de bu yüzden kendimi hiç mutlu hissetmedim. Kırıklığımı, göğsümdeki bu yalnızlığı dinleyebilecek bir aşk diledim. Kalbimdeki boşluğu doldurmanın tek yolunun sevilmek olduğunu sanıyordum. Ama yanılmışım.
Hiç sevilmedim ve bu sorun değil. Başkalarını içtenlikle sevmek, hayata geri sevilme ihtiyacını karşılamaktan daha fazla anlam verir.
Belki de aşkın beni çok geciktirmesinin bir sebebi vardır. Belki de aşkın beni birkaç kez ayağa kaldırmasının bir sebebi vardır. Belki her şeyin bir sebebi vardır.
Bu nedenle, belki de, ben mükemmel bir zamanda şiddetle sevilmeyi hak ediyorum. Benden vazgeçmeyecek bir aşkı hak ediyorum. Beni bekleyen bir aşkı hak ediyorum. Bunu hissedebildiğim tek şey hayatımla pazarlık etmemiş olmak. Hak ettiğim den fazlasını istemeyi bırakırsam. Eğer birinin bana beni sevdiğini söylediği zamanları saymayı bırakırsam ve onlara verdiklerime kıyasla yeterli olup olmayacağını merak edersem.
Kalbime bir kriter koymayı bırakırsam aşkta gerçekten mutlu olurum.
Şimdilik, belki, aşkın gecikmesi zamanlamaya uyuyor. Çünkü henüz gerçekten sevilmemiş olsam da karşılığında hiçbir şey istemeden başkalarını da sevebilirim.
Çünkü sevmenin her gün farklı bir yolda yürümek olduğunu fark ettim.
