Bizim için en önemli şey aşktır. Hepimiz sevmek ve sevilmek isteriz. Birbirimize bağlanmayı çok istiyoruz. Sevişmek, sevgi vermek ve sevgi kazanmak istiyoruz. Ve onun yokluğunu hissettiğimizde, diğer her şey anlamsız görünüyor. Gerçek aşk, özünde, kabullenmeyle ilgilidir.
Hepimizin bazı fikirleri, inançları ve hayal gücü “aşk”ın ne olması gerektiği ve ilişkilerin nasıl görünmesi gerektiği konusunda erken çocukluk yetiştirilmemize şartlanmış, ama gerçeklik bize meydan okuyor. Biz artık bir şeylerin “yaşayan” ve sürekli değişen şekiller olduğunu öğrendik. Yani, insanlık da dahil olmak üzere her şeyi kategorize etmek, etiketlemek ve tanımlamak istemek doğaldır, çünkü bu korkularımızı yatıştırır ve bize bir kontrol duygusu verir; çünkü bir şey “tanımlı” olduğunda, belki de anlaşılması veya en azından “görülmesi” daha kolay olan bir kutuda şekillenir.
Ama hayat böyle yürümez. Aşk böyle yürümez. Biz karmaşık insanlarız, çok katmanlı ve düz çizgilerde yaşamak ya da kategorize edilmeleri imkansız varlıklarız; bir tarafımız başka bir şey düşünürken bir tarafımız başka bir şey yapmak ister. Ve ilişkiler de bu şekilde karmaşıktır; uyum, uyumsuzluk, onarım, her aşamada korku taşıyan kendi aşamalarında geçiyor.
Kaç yıldır aynı çatı altında biriyle birlikte yaşarsak yaşayalım, başka bir insan hakkında her şeyi bilmediğimizi kabul edecek tevazuca ihtiyacımız var, çünkü onlar da bizim gibi, derilerinin altında değişir ve gelişirler.
Gerçek aşk, özünde, kabullenmeyle ilgilidir.
Ve sevmek için en önemli madde dikkat yeteneğidir.
Dikkatli bir aşk, yaşayan bir aşktır.
Hayattaki her şey farklı başlar. Dikkat etmek, telefonlarımızı yere koymak, televizyonu kapatmak ve birbirimizin gözlerine bakmak, sevgilimiz hakkında her şeyi bildiğimizi mütevazı bir şekilde yapmak demektir. Dikkat etmek, uzun bir iş gününden sonra sevgilimizin gülümsemesinin ardındaki korkuları ve şüpheleri görmek ve “Söyle aşkım, neyin var? Gününü nasıl daha iyi yapabilirim?” demek gerekiyor.
Dikkat etmek, sevgilimize her zaman yaptığımız gibi değil, şu anda ihtiyaç duydukları şekilde dokunmak, tutmak, öpmek ve bakmak anlamına gelir.
Dikkat etmek, partnerimizi sevdiğimiz ve onları oldukları gibi kabul ettiğimiz anlamına gelir; tamamen tüm parçaları ile kabul etmek, sırları, parlak ve karanlık günleri, çünkü hepimiz sürekli değişiriz. Bu, üzüntü, başarısızlık ve reddedilmeler boyunca onların yanında yer almak zorunda kalacağımız anlamına geliyor. Bu, onların yanında oturup, ellerini tutarak, hiç gerçekleşmemiş hayallerine ve hiç olmadıkları insanlara ve yok olan birçok benliklerine veda edeceğiz demek. Ve biz onları hala tüm kusurları ile seveceğiz. Biz de bizi seviyoruz.
Dikkat eden aşk, sevgilisinin güzelliğini her gün görür ve ona karşı sorumlu, duyarlı ve saygılı davranır.
Ve dikkat ettiğimizde, tekrar tekrar aşık oluruz çünkü sevgilimiz ile şeyler keşfediyoruz; birbirimizi bir resim gibi keşfediyoruz çünkü her zaman yeni bir açı ve keşfedebileceğimiz yeni bir gölge vardır. Ve başka bir kişinin eşsiz değişen dünyasını keşfetmek ne kadar güzel değil mi?
Aşk
Benimle olmanı istiyorum.
Seninle her günü yaşamak istiyorum.
Senin için hiç bir anı unutmak istemiyorum.
Senin içinde olmamı istiyorum.
Benim dünyamdaki, hayatımdaki varoluşunu seviyorum.
Her şeyin giderek insanlıktan çıktığı bir çağda; insanların ayrılıp insan olmayanlar olmaya teşvik edildiği, yakında robot ya da algoritma olacağı; ve hatta “kültür ve sanat” zenginleştirmek yerine hayatımızı kolaylaştırdığımız bir çağda, biz sevginin ve insanlığın değerlerini hatırlamak zorundayız.
En büyük düşmanımız unutkanlıktır; kalbimiz, gerçeğimiz ve sevme yeteneğimizi unutuyoruz. Hayatımızda ne olursa olsun, hepimiz, en azından bir kez, şefkat, iyimserlik, güven ve cömertlik tarafımızın olduğunu düşündük. Bu aşktır, ve sadece aşk, her şeyin ortak paydasıdır.
