Umarım bir gün aynaya bakıp kendimin gerçekte kim olduğunu görebilirim. Kendi gözlerimin içine bakıp yalnızlığımdan fazlasını görmek istiyorum. Çarpık gülümsememe bakıp iğrenmemek istiyorum. Dik durup, kendimi iyi hissetmek istiyorum. Kendimi kucaklamak istiyorum, özellikle de hiç göremediğim günlerde. Her şeyin yolunda olduğunu kendime bağırmak istiyorum. İnsan olmak sorun değil. Kusurların olması normal. Ben göründüğüm gibi görünüyorum, ve onlar da göründükleri gibi görünüyorlar, ve hepimiz tam olarak olmamız gerektiği gibiyiz.
Kimse sevemese bile her parçamı sevmeyi öğrenmek istiyorum. Çarpık dişlerimden midemdeki yumuşaklığa, kalçalarımdan aşağıya kadar hikayeler anlatan küçük işaretlere kadar. Her parçamı sevmek istiyorum. Kendime aynı kıskançlık ve aynı şekilde bakmak istiyorum. Kendime şunu hatırlatmak istiyorum ki, bana yansıyan şey kim olduğum değil, sadece göründüğüm şey. Aynaya bakıp ruhumu görmek istiyorum. İçimde iyilik kaldığını bilmek istiyorum. Hepimizin şeytanları var ama benimkinin kazanmasına izin vermekten bıktım.
Keşke bu kadar genç yaşta kendimizden nefret etmeye şartlanmasaydık. Keşke sürekli olarak nasıl geliştirebileceğimizin öğretilmesi yerine, bir kez olsun orada olan şeyi sevmeye odaklanabilseydik. Nasıl çalıştığını anlamadan neden vücudumdan nefret etmeyi öğrendim? Neden güzelliğin ancak kendime bu kadar acı çektirmeye istekliysem bulunabileceğine inandım? Neden herkes mükemmel olmak istiyor? Mükemmel insanlar var, çünkü biz izin verdik.
Bize küçük yaşlardan itibaren güzelliğin ne olduğu öğretilir. Bize, toplumun o anda güzel olduğuna karar verdiği bu kesinlikle ulaşılmaz imgelere kendimizi koparmamız, boyamamız ve küçültmemiz söylenir. Ne zaman sonunda bulmuş olabileceğini düşünsen ve sonunda aynada sana bakan kişiyi sevebileceğini hissettiğinde güzellik değişir. Toplum, uzun zamandır üzerinde çabaladığınız imajın artık “o” olmadığına karar verir.
Bunu kendimize yapmayı bırakmalıyız. Bunu gelecek nesillerimize aktarmayı bırakmalıyız. Birini kırılmadan önce ancak bu kadar zorlayabilirsin ve bence dünyamızdaki pek çok insan zaten çok kırılmış durumda. Neden durup hepsini bir araya getirmiyoruz? Neden hepimiz güzelliğin aynı anda her şey olduğu ve hiçbir şey olmadığı konusunda hemfikir değiliz? Benim güzel bulduğum şey, sen olmayabilirsin ve bu ikimizi de yanlış yapmaz. Doğal olarak görünüşün asla yanlış değildir. Dünyanın sana davranış şekli yanlış.
Keşke gözlerimin içine bakıp buna inanabilsem. Keşke aynaya bakıp bu hayattaki amacımın fiziksel görünüşümün ne kadar çekici olduğunun çok ötesine geçtiğini bilsem. Her gün uyanıp vücuduma benim için yaptığı iyilikler için teşekkür etmek istiyorum. Dünyanın ağırlığını omuzlarımdan çıkarmak istiyorum böylece başımı daha yükseğe tutup kendimi taşımam gerektiği gibi taşıyabileyim. Biri bana güzel olduğumu söylediğinde inanmak istiyorum.
Kendimizi bile sevemezken sevdiklerimizin kendilerini sevmesi için harcadığımız zaman çok komik. Eğer kendimizi sevdiklerimizi gördüğümüz gibi görebilseydik, tamamen farklı bir dünyada yaşıyor olabilirdik. Vücudun düşmanın değil. Arkadaşlarının bedenleri düşmanın değil. Kendine bu kadar olumsuz baktığın şey gerçek düşmanın.
Aynadaki kızı sevmeyi öğrenmek istiyorum. Bedenim düşmanım değil. Bedenim düşmanım değil, ama öyle davrandığımı biliyorum. Bedenim düşmanım değil ve buna gerçekten inanmak için her şeyimi verirdim.
