Birkaç yıl boyunca birbirinizle iletişim kurmadıktan sonra nasıl olduğunu görmeye karar verdim. “Mesaj Gönder” tuşuna bastığımda gergindim.
“Merhaba.”
Sen bana beklenmedik bir cevap verene kadar kendimi iyi ve heyecanlı hissediyordum.
Bir iki kelimenin seni nasıl derinden etkileyebileceğini fark etmemiştim.
“Sen kimsin?”
Suskundum. Cevabın beni şaşkına çevirmişti. Daha çok incindim.
Neden beni tanıyamadın?
İlk başta omuz silktim. Belki de benimle dalga geçtiğini düşündüm ve kabul ettim. Beni tanıyacağına dair ipuçları vermeye çalıştım ama beni yıllardır konuşmadığın ama görünüşe göre benimle aynı şehirde yaşadığın başka biriyle karıştırdın. Nasıl oldu da beni değil de onları hatırladın?
Cevap vermeden önce hüzünlü ve ağır bir iç çektim.
“Beni çoktan unutmuş olmalısın.”
İşte o zaman beni tanıdın. Ne kadar garip.
İtiraf etmeliyim ki, seninle kısa ama anlamlı bir konuşma yapmayı umuyordum. Ama yanılmışım, umutlarımı yükseltmemeliydim. İstenmeyen bir sonuç aldım.
Bana bir yabancıymışım gibi davrandın.
İşte o zaman fark ettim ki,
Artık aşık olduğum kişi değilsin.
Bazen, o mesajı gönderdiğim için pişmanlık hissediyorum. Keşke ilk hamleyi ben yapmasaydım, her zamanki gibi, belki de senin yüzünden bir melankolik gece daha geçirmezdim.
Ama sana bir mesaj göndermeseydim, yine de aptalca sana tutunuyor olur muydum?
Ne yazık ki, evet.
Senin olduğunu bildiğim kişiyi çok sevdim ve el üstünde tuttum. Senin ani değişimini görmeye hazır değildim. İki yıl önce aramızdaki şeyler tamamen kötüye gittiğinde ve senin yavaşça benden uzaklaştığını hissettiğimde, kalbim kırılmıştı. Beni uzun bir süre belirsizlik evresinde bıraktıktan sonra sana daha fazla tutunmak istemedim. Birbirimizi son gördükten kısa bir süre sonra hayatına mutlu bir şekilde devam ettiğini öğrendiğimde yıkıldım. Devam etmek için mücadele ettim.
O zamanlar mesafenin aramızdaki bağın önüne geçmesine izin vermezdik. Ama zaman geçtikçe, aramızdaki mesafe gittikçe büyüdü, ta ki birbirimizi tanımayana kadar.
Aramızdaki bu büyük uçurum yüzünden bağı yeniden canlandırmak için yapabileceğim başka bir şey olmadığını biliyorum.
Dedin ki,
“Artık seni tanımıyorum.”
Tam o anda kalbim paramparça oldu.
Tekrar
Şaşırtıcı bir şekilde gözyaşlarına boğulmamış olsam da bir parçamın öldüğünü biliyordum.
Tekrar
Ama o zaman aklıma geldi. İki yıl önce sevdiğim, evimdeymişim gibi hissettiren kız artık konuştuğum kız değil.
Hayatta, bazen değerli bir ders almak için acı çekmek zorundayız. Her acılı deneyimin arkasında göz ardı etmememiz gereken umut verici bir ders vardır. Çünkü hayatta onlardan öğrendiğimiz kadar tekrarladığımız durumlar vardır.
Ve yaptım da.
Sonunda kontrolümün dışındaki durumlardan kurtulup kendi kendimi beni üzecek olan şeylerden uzaklaşmayı öğrendim.
‘Sevgilim, seni seviyorum ve biliyorum ki kalbimde her zaman bir yerin olacak.’ Bunu demek isterdim.
Ama artık devam etme zamanım.
Çünkü sen zaten bir anısın.
Ve ilk tanıştığımızda sahip olduğumuz güçlü ve gerçek bağ çoktan gitti ve unutuldu.
Artık aşık olduğum kişi olmadığını fark ettiğim anda çekip gitmeyi, geçmişi geride bırakmayı ve gelecekte benim için ne olursa olsun ilerlemeye devam etme zamanının geldiğini biliyordum.
