İlk tanıştığımızda, hakkımızda fazlasını düşünmedim. Birbirimizin hayatında olan sadece iki kişi olduğumuzu sanıyordum. İyi bir şey olduğunu biliyordum ama üzerimde bırakacağın etkiyi asla beklemiyordum. Anlık oldu. Bağlantımız doğallaştı ve aniden seninle birlikte geçirdiğimiz günleri daha sık yaşamak istedim.
Geçmişe bakıldığında, sorunlarımı kendi başıma çözmekten gurur duydum. Seninle daha çok sıkıntılarım olduğunda, bana yardım edebileceğini anlamaya başladım. Ve ilk defa, bir yardıma ihtiyacım olduğunda veya tavsiyeye ihtiyacım olduğunda hiçbir suçluluk hissetmedim. Yardıma ihtiyacım olduğunu ya da konuşacak birine sahip olmayı hissetmem halinde insanların beni nasıl olumsuz algıladıklarını çok fazla düşündüm. İnsanların bunu bana karşı kullanacağını ya da beni aşağılık olarak göreceğini düşündüm. Bana dışarı çıkıp yardım isteme cesaretinin gerektiğini öğrettin. Bana harika bir birliğin ve harika bir çiftin harika bir bireyden daha değerli olduğunu öğrettin.
Benimle olan şey, hala genç olmamdı. Hala kim olduğumu ve kim olmak istediğime karar vermedim. Beni rahatsız eden şeyler korku ve endişeye neden oluyor. Seninle, hepsi değişti. Bazı şeyler hemen ortadan kalkmadı, ama birbirimizden gizli bir yargılama hissetmeden kendimizi açıkça ifade edebildik ve anlaşabildik. Bu benim için çok nadirdi. Ham duyguları ifade etmek ve beni inciten şeyleri bilmek, kalbimden bir iz bırakmak gibiydi.
Zamanımız doldu. Bu hala beni üzüyor. Sen istediğim her şeydin, ama asla isteyecek cesaretim yoktu. Yüreğimi parçalayan ısı sendin. Şu anda seninle olamam, ama seni gittiğim her yere götürebilirim. Seninle başka bir hayat istiyorum. Umarım bu sefer sonunda birlikte oluruz.
