Toksik insanlar, Toksik Arkadaşlıklar. Bunları duydun mu? Hepimizin içinde bir çeşit toksisite olduğunu hayal etmek delilik. Biz toksik değiliz. Öyleler diyoruz.

Makale içinde Toksisite nedir?

Eminim hepimiz toksik insanların izlerini bildiğimizi ve onlardan uzak durabileceğimizi düşünüyoruz. Ne arayacağımızı biliyoruz. Ama öyle mi yapıyoruz? Yoksa sadece ilişkiden daha uzun yaşayabilirsek mi kardır? İnsanları (eski ben) ve ilgiden hoşlanan (artık en iyi arkadaş olmayan) birini kurtarmak isteyen bir bireye sahip olduğunuzda, buna alışmak oldukça zor gelir. Ancak o zaman toksik insan diye bir şeyin olmadığını öğrenirsiniz, sadece toksik ilişkiler vardır.

Bir zamanlar çok toksikbir arkadaşım vardı. Ve sonunda hayatımda geriye dönüp bakmamı ve dersleri duygularım olmadan, utanmadan görmemi sağladı.

Toksik arkadaşlık. Bunun sahip olabileceğim en iyi arkadaşlık olduğunu düşünmüştüm. Evde onlarla konuşurken bunu hissettim. Kendimi güvende hissettim. Güven dağları vardı, beslenen bir açıklık gibiydi. Toksik arkadaşlık bu konuda kendimi güvende hissettiren bir şey gibiydi. Ancak durum git gide götü bir hal alıyordu.

Toksik arkadaşlık kötü bir şey demiyorum.. yaşanarak ne olduğu bilinmeli diyorum çünkü bunları anlamak ve kendimi geliştirmek için Toksik arkadaşlık kurdum. Yıllarca.

İsimler çağrıldığında ya da yalan söylediğimde bile. Sözlerim o kadar çarpıtılmış olsa bile, haksızlığa uğradığım halde özür dileyen ben olacaktım. Bahaneden sonra bahane uydurdum, ne bekleyeceğimi bilemedim. Çok iyi arkadaştık. Onu uzun zamandır tanıyordum. Bana asla yalan söylemez. Ve yalan söylediğinde ise, her zaman iyi bir nedeni olurdu.

İyi günler vardı, iltifatların aktığı ve fikirlerimin ve düşüncelerimin sorulduğu harika günler vardı. Sesim duyuluyor, dinleniyordum.

Belki bugün iyi bir gün olur. Belki bugün kötü bir gün olur. Manipülasyon seviyeleri daha önce doğrudan karşılaştığım bir şey değildi. Çeşitli arkadaşlıklarda veya ilişkilerde diğer insanların başına geldiğini gördüm ve bunun asla benim başıma gelmeyeceğini düşündüm. Kendime o işaretleri bir mil öteden tanıyacağımı söyledim. Ama yapmadım. Ortak arkadaşlarımıza deli bir kadın gibi görünmem gerektiğinde bile (tamam, biraz deliyim, ama öyleymiş gibi değil), hikayenin kendi tarafımı vermeye çalıştığımda bile, her zaman susturuldum. Satranç oynuyorduk ve oyunda olduğumun ya da kaybettiğimin farkında bile değildim. Hatta birçok kez arkadaşlıktan çekilmeye çalıştım ama henüz benimle tam olarak arkadaşlığımız bitemedi. Ben de vazgeçtim. Kukla oldum – orada çağrıldığımda, destekleyici, onlarınkiyle akmadığı ihtimaline karşı hayatımı askıya aldım, her zaman gerekirse bekledim çünkü onları kurtarabilirdim. İhtiyacım vardı. Sanki kötü bir yerde, kötü ilişkilerde ya da işte kötü bir zaman geçiriyormuş gibi, onlar için hiçbir şey yolunda gidiyormuş gibi karşıma çıkarak beni hikayelerinin içine çekerlerdi. Bu arada, aslında en iyi hayatlarını yaşıyorlardı, bana bir saniye düşünmeden geleceklerini planlıyor ve inşa ediyorlardı.

Ne kadar çok verirsem o kadar iyi olur diye düşündüm. öyle mi oldu? Çünkü bize öğretilen bu. Sevgi ver. Nazik ol. Diğerlerini ön planda tut. Ve bunların hepsini ben yaptım. Ama bu süreçte sesimi kaybettim. Kendime olan güvenimi kaybettim. Kendime olan saygım en düşük seviyedeydi ve hayal kırıklığına uğradım. Her cevap “Her neyse” oldu. Yaptığım her şeyi sorguladım ve söyledim çünkü belki de doğru şey değildi. Belki onlara zarar verdim. Belki onaylamadılar. Bu yıllarca devam etti. Ancak arkadaş olmayı bıraktıktan sonra çünkü artık bana faydaları yoktu ve on yıllarca süren arkadaşlığın sona ermesini kabul ettiler, toksik hafıza kaybı veya kadın düşmanı gibi bu özelliklerin isimlerini öğrendim, ama o zaman çok geçti. Hasar almıştım. Dersimi zor yoldan öğrenmiştim.

Uzun bir süre tek istediğim kendimi onlardan ya da onlar gibilerden korumaktı. Geride sadece yıkım ve hasar bırakanlardan. Ve ben, kim… bir saniye bekleyin… Bunda benim de bir rolüm vardı. Başkalarını kurtarabilecek biri olduğumu sanıyordum. Sonra uyandım ve insanları kurtarmak için burada olmadığımı anladım. İnsanlar kendilerini kurtarabilirler. Buraya başkalarını ilk sıraya koymaya gelmedim. Ve işte oradaydı. Bana karşı tekrar tekrar kullanılan kendi toksik özelliğim. İhtiyaç duyulmasıyla ilgili egolarımızı besleyen bir şey var ve benim egom yıllardır büyük beslenmekteydi.

Tamamen kaldırıldıktan sonra (temas yok, sosyal medya yok, ortak arkadaşlarla sohbet yok, vb.), güvenimi geri kazanmak, özgüvenimi geliştirmek, sesimi tekrar bulmak ve yük olan bu özelliğimi anlamak için çalıştım. Artık kimse tarafından ihtiyaç duyulmak istemiyordum. Bir yetişkinden sorumlu olmak beni tüketti ve tüm ilişkilerimden geri adım attım, onları yeniden irdeledim. Ve içimdeki bu toksisitenin, eğer beslenirse, nelere yol açacağını anlayınca, gitmesine izin verdim. Artık egomu beslememe gerek yoktu. Artık gerekli hissetmeme gerek yoktu.

Şimdi, geriye bakıp bu arkadaşlıktaki bazı anları el üstünde tutabilirim, gerisini affedebilirim ve beni tartan toksisite yükümün kayboluşuna sevinebilirim. Derslerimi aldım.