İlk nefesimizi aldığımız andan itibaren dokunmaya aç kalırız. Ve tüm duyularımız içinde, dokunma yaşla birlikte azalmayan tek şeydir. Beşikten mezara kadar dokunma gücümüzü asla kaybetmeyiz.

Ama fiziksel temastan yoksun kaldığında ne olur?

Bu soruyu cevaplamak için, psikolog Harry Harlow bazı etik rahatsız edici deneyler yaptı. Bebek Rhesus maymunlarını denek olarak kullanarak, “umutsuzluk çukuru” adını verdiği karanlık ve penceresiz bir kafeste aylarca yeni doğan maymunları izole etti.

Maymunlar izolasyondan serbest bırakıldıklarında, zihinsel olarak dengesizdiler. Bazıları ileri geri sallandı ve yemek yemeyi reddetti. Diğerleri saldırgandı ve diğer maymunlara saldırdılar. Birçoğu saçlarını yırtarak ve bacaklarını ısırarak kendini sakat bıraktı. Hepsi sosyalleşme yeteneklerini kaybetti.

Başka bir deneyde, izole edilmiş bebek maymunlara tel taşıyıcı anne ve havlu bezi annesi verildi. Tel maymun anne bir şişe besleme mekanizması ile bebeklerini süt ile besledi. Bez anne hiç bir şekilde süt vermedi ama çok sevecen davrandı.

Bil bakalım maymunlar hangi sahte anneyi tercih etti?

Bez anne hiç bir şekilde yavru maymunları beslememesine rağmen kazandı. Harlow bu dokunuşun yemekten daha fazla güvenlik sağladığına dair bir ortosyon yarattı.

Harlow bilinen nedenlerden dolayı insanlar üzerinde deney yapamadı. Ama maymunun tepkisi, insan bebeklerinde bulunan hastaneye yatış denilen bir durumu yansıtıyordu.

1897’de Dr. Floyd Crandall hastanecilik hastalığını “zatürree veya difteriden daha ölümcül” olarak nitelendirdi. O zamanlar, bilinen bir neden olmaksızın israf edilen Marasmus’tan gelen bebeklerin ölüm oranı şaşırtıcıydı. Dr. Crandall, hastane ne kadar iyi sayılsa, bir bebeğin ölme olasılığının o kadar yüksek olduğunu gözlemledi. Sonuç olarak, hijyenik olmayan, daha küçük ve daha yoksul hastanelerde doğan bebeklerde marasmus vakaları azgındır.

Uzun bir deneyden sonra, Dr. Crandall sonunda nedenini buldu. Varlıklı hastanelerde doğan bebekler kuvözlere yerleştirildi ve dokunmadan mahrum bırakıldı. Küçük hastanelerde, hemşireler sırayla bebekleri tutup salladı.

Dr. Crandall yeni doğan bakımının seyrini neyin değiştireceğini keşfetti.

İnsan dokunuşu olmazsa ölürüz.

“Dokunmak hayat vermek olabilir.” — Michelangelo

Dokunmanın önemi

Yetişkinlerin de bebekler kadar dokunmaya ihtiyacı var. İnsanlar birbirine bağlanan bir türdür. Dokunduğumuzda, oksitosin salgılarız — partnerimizle bağ kurmamıza neden olan hormon. Araştırmalarda yeni çiftlerde daha oksitosin serbest  kaldığını gösterdi. Nedeni basit. Daha çok dokunuş var.

Diğer kültürler dokunmanın gücünü Amerikalılardan daha iyi anlarlar. Fransız öpücü her iki yanağı da öpmek demektir. Bir öpücük ile arkadaş ve tanıdıklarını selamlarlar. (Bu salgın sırasında durmuş olabilir.) Japonlar bir yabancı ile uyuyabilirsiniz görüşünü benimsemiştir. “sarılın adlı kafeleri ” de  var. (Seks dahil değildir.)

Ve üzgünüm, soğuk eller ve sıcak kalp hakkında eski söylentiler doğru değildir. Araştırmalar, içinde yaşadığınız iklimin ne kadar sıcak olduğunu, ne kadar çok dokunduğunu gösteriyor.

Ama dokunmak sadece yakınlığı artırmakla kalmıyor. Aynı zamanda sağlığınızı da etkiliyor.

Bazı sağlık nedenleri için sarılın:

• Düzenli olarak dokunan çiftler kortizol düzeylerini azalttı, stres altındayken ani düşüşler yaşadılar.
• Dokunmak solunum hastalıklarını azaltır.
• Dokunmak vagus sinirinizi güçlendirir — kranial sinirinizden kalbinize, akciğerlerinize ve karnınıza kadar uzanan sinir demeti. Araştırmalar, sağlıklı bir vagus sinirinin daha fazla şefkat ve samimiyete yol açtığını gösteriyor.

Sonuç olarak, dokunmak uzun vadeli sağlık sonuçları üretir. Bu insan temasın da eksikliği ve anksiyete muzdarip, depresyon, ve uyku bozukluklarını düzeltir.

Neyse ki, dokunma yoluyla sevgi ifadesi basittir. Eşinize bir masaj, sarılma, uzun bir öpücükte bulunabilir veya günü yatakta lezzetli bir şekilde çıplak geçirebilirsiniz.

Ama bazı insanlar dokunulmandan nefret eder. Bu çocuklukta öğrenilen bir davranış olabilir, ya da anksiyete ve kendine güven nedeniyle olabilir. Veya travma, istismara maruz kalmış olabilirler.

Bu insanlarla yavaş yaklaşman gerekecek. Postacıya sarılmak istemeseler bile samimi bir dokunuşa açık olmadıkları anlamına gelmez. Unutmayın ki, bunu yaparken daha fazla güven hissetmeleri gerekir.

Fiziksel dokunma bir dil değildir. Bu konuşma yeteneğidir.

Neden fiziksel dokunma bir aşk dili değildir.

1992’de Gary Chapman en çok satan kitabı The Five Love Languages: How to Express Heartfelt Commitment to Your Mate’i yazdı. Chapman, aşkı ifade ettiğimiz ve deneyimlediğimiz beş yolu özetlemiştir. Bunlar:

• Olumlu Kelimeleri – Partnerimizi dinlemek, cesaretlendirmek ve takdir etmek. Büyük iltifatlarda bulunmak.
• Hediye Alma – Küçük, düşünceli takdir belirteçleri. Örnek olarak çiçekler, eşinizin en sevdiği tatlı, ya da sıcak içecekler hazırlama.
• Kaliteli Zaman – Kesintisiz konuşma ve dikkat dağıtıcı olmadan birlikte harcanan dikkatli zaman. Örnekler arasında parkta yürüyüş veya hafta sonu yapılan kaçamaklar sayılabilir.
• Hizmet İşleri — Eşinize yardımcı olacak işler yapmak. Örnekler çöpü çıkarmak, onlara yatakta kahvaltı hazırlamak, ya da sızdıran musluğu tamir etmek.
• Fiziksel Dokunma — Sözsüz vücut dili. Sarılmalar, dokunuşlar, okşamalar, öpücükler ve seks.

Eğer partneriniz size hiç iltifat etmezse (Olumlu Kelimeleri), ölecek misiniz? Hayır. Sevilmemiş hissedebilirsin, ama hayatta kalırsınız.

Fiziksel dokunma bir dil değildir. Bu senin konuşma yeteneğindir. Eğer dokunmasaydık, insan ırkı yok olacaktı.

Açık olmak gerekirse, Beş Aşk Dili’ni göz ardı etmiyorum. Partnerinizin ihtiyaçlarını anlamak için harika bir araçtır. Ama dokunmak aşk dili değildir. Yiyecek ve barınak kadar gerekli bir araç. Çöpü çıkarmakla aynı kategoriye fiziksel temas koymak yemek pişiren bir adam istediğini söylemek gibidir, ama bir daha yemek yiyip yememesi umurunda değildir.

Yani bir dahaki sefere sevgilin havasında olmadığını söylediğinde ona güçlü hissettirecek şeyler söyle.

Bu makale PS I Love You tarafından Düşünce Kataloğuna getirildi.