Pandeminin Bana Öğrettikleri

Pandemiden önce zayıftım. Evet, doğru. Sessiz ve zayıftım. İnsanların üzerime yürümesine izin verdim ve en kötüsü de, benim için sorun değildi. Pandemiden önce, 27 yaşındaydım ve öngörülemeyen bazı durumlar nedeniyle hayatımın geri kalanını zehirli insanlarla geçirmekle tamamen iyi durumdaydım.

Korkmuştum. Ciddi bir mutlu ilişkim vardı ve bir gelecek istiyordum, ama tüm hayatım boyunca bir ilişkim olamayacağını düşündüm, bu yüzden yerinden kıpırdamama düşüncesi beni o kadar rahatsız etmedi.

Pandemiden önce.

Pandemiden sonra bile bir süre korktum. Tuvalet kağıdın bitiyor. Her an ölebilirsin. Sevdiklerim ölüyor. İş yeri kapanıyor. Akşamları yalnız kalıyorsun. Tünelin sonunda küçük bir ışık vardı. Bir aşı üzerinde çalışıyorlardı. Walmart’a tekrar gidebilirim. (Herkesin içinde küçük aptalca işler yapmak benim mutlu yerimdi çünkü insanları görmem ve kendi kişisel geleceklerinde olmalarını gözlemlemem gerekiyordu)

Işık oradaydı ve ortaya çıktığında etrafımdaki insanlara birçok hayat değişikliği getirdi. Nişanlım profesyonel hayatından bıkmış ve yeni bir işe girdi, dünyamızı saran mikroplu kırmızı banta rağmen yeni ilişkiler çiçek açıyordu, herkes daha yüksek sesle ve daha sert gülüyor gibiydi.

Benim dışımda herkes. Hiç şansım yoktu. Hala kanepede sıkışmıştım. Ne de olsa bunun benim görevim olduğunu düşündüm.

Bir gün her şey değişti. Her şey o kadar ani oldu ki neler olduğunu bilmiyordum.

Pandeminin doruğundan sonra güçlüyüm. 29 yaşındayım. Çok gürültü yapıyorum. Kendimi savunmaya daha istekliyim. Ben mükemmel değilim. Tüm hayatımı, öyle olduğumu düşünmen için yapamayan başka birini savunarak geçirdim, ama değilim. Hala günlerim var. Sakin günlerim, küçük depresif fare günlerim, ama sonra hayatın artık böyle olamayacak kadar kısa olduğunu hatırlıyorum. Her şey bir an önce yok olabilir, bu yüzden sıkışıp kalmayı göze alamıyorum.

Sen de yapmamalısın.