Dolaptaki adam

“Ben bir suç yazarıyım ve bir keresinde bana bir kızken başına gelen bir şey hakkında alakasız bir korku hikayesi anlatan bir kadınla röportaj yaptım.

10 yaşındayken uyumakta zorlandığını ve birinin dolabında yaşadığını ve gece boyunca ona baktığını hayal etmiş. Her gece gidip ailesine anlatmış ve her gece babası ona Boogeyman’ın var olmadığını ve yatağa geri dönmesi gerektiğini söylemiş.

Bu birkaç gece üst üste olunca babası bundan sıkılmış. O gece onu yatak odasına geri göndermiş, ışığı açmış ve “Sana Boogeyman’ın olmadığını göstereceğim” demiş ve dolabın kapısını açmaya gitmiş. Ama diğer taraftaki bir şey onu kapalı tutmuş. Kızını odadan dışarı çıkarmış ve içeride bir adamın olduğunu öğrenmek için kapıyı zorla açmış. O kızın dolabına girip onu izlemek için her gece evlerine gizlice girdiğini öğrenmişler (ve belki daha fazla gece bunu yapmış).

O Adam hapse girmiş. Bu kadınla görüştüğümde onu internetten araştırdım. Şartlı tahliyeyle yeni çıkmış ve haftalık çeklerini iptal etmiş. Hakkında tutuklama emri var ve artık kimse nerede olduğunu bilmiyor.”

Amerika’da bir kafa kesme olayı

“Kısa bir hikaye. Karım Atılgan’da yaşıyordu ve okulundaki bir çocuğun eve dönerken kafası kesildiğini görmüş. Kelimenin tam anlamıyla kafasını sokağın kenarında kesilmiş buldu ve bu güne kadar kimse bunu kim yaptığını ya da nasıl olduğunu bilmiyor. Kesinlikle bu olayı her duymam tüylerimi ürpertiyor.” — Green_Apprentice

İntihar

“Ben çok gençken büyük bir ailenin karşısında oturuyorduk. Bir karısı ve 5 oğlu vardı ve bir gece tüm ailesini oturma odasına getirip sıraya dizdi ve kanepenin altından bir tüfek çıkardı ve kendini kafasından vurdu. Çocuklar hayatlarının geri kalanında mahvoldular.” — Loganapple09

Minibüsteki adam

“Ben küçük bir kız iken – 9 yaşında ya da o yaşlarda- Evimden caddenin aşağısındaki okulda oynuyordum. Yazın ortasıydı ve ben bir kız arkadaşım ile etrafta dolaşıp çocukların sokak hokeyi oynamasını izliyorduk.

Çocuklardan biri adımı söyledi ve otoparktaki bir adamın beni aradığını söyledi. Otopark çoğunlukla binalar tarafından gizlenmişti, ama daha önce orada hiç görmediğimiz eski bir 70s tarzı minibüs görebiliyorduk.

Minibüse doğru yürürken diğer çocuklardan birinin annesi oğlunu aramaya geldi ve bana ne yaptığımı sordu. Minibüsteki birinin beni aradığını söylediğimde elimi tuttu ve benimle yürümeye başladı ve minibüste çekip gitti.

Arkadaşımın annesi beni eve kadar gezdirdi ve yazın geri kalanında ailem olmadan bahçemden çıkmama izin verilmedi. Çok üzgündüm ve neden cezalandırıldığımı anlamadım.

Sadece yıllar sonra anladım ki, kim bilir ne için fırsatçı bir pislik tarafından hedef alınmıştım.

Teşekkürler Bayan Gibson, nerede olursanız olun sizi hatırlayacağım.” — Im_vegan_btw__

Fotoğraf çeken ürpertici adam

“Bu olay, 11-12 yaşındayken baldızıma oldu. O ve ailesi bir karavan parkında yaşıyorlardı, sokağın hemen aşağısında okul için otobüs durağı vardı. Her sabah, karavanında onun ve arkadaşlarının fotoğraflarını çeken bir adam görürdü, bu yüzden annesine (kayınvalidem) bu adamın ne yaptığını ve pencerede durup onlara bakıp fotoğraf çekeceğini söylemeye gitti. Annesi polisi arayıp onu ihbar etti. Polis hiçbir şey yapmadı. Bu polisten hiçbir eylem gerçekleşmemesi ile yaklaşık iki hafta boyunca devam etti.  Şimdi baldızım ayakta durmakta ve okul otobüsü beklemekte korkuyor ve bazı zamanlarda annesi tekrar polisi aramak zorunda kaldı! Bu sefer, polis bu sapıkların evine geldi ve bir duvarında baldızımın resimleri, diğer mahallenin küçük kızlarının ve bazı çocuk pornosu ile kaplı buldu. O ve diğer aileler bu adamı kelepçeleyip polis kruvazörüne götürülürken uzaktan izlediler.” — bittercritterbug92

UYARI: GÜVENLİ DEĞİL

“Bu hikayeyi daha önce de anlattım. Ben bir göz doktoruyum ve bir hasta enfekte göz kapağı ile bana geldi diğer iki gözü başka bir doktor tedavi etmeye çalıştı ve başarısız oldu. İçine her türlü ilacı atıyorlardı ve hiç iyiye gitmiyordu. Bu noktada, bu şişmiş ve ağrılı haftalarca hiçbir iyileşme gerçekleşmemişti. Görünüşe göre, iki göz kapağını da ters çevirmeyi düşündüm. Çok şişmiş göz kapağı için acı verici bir manevraydı, ama bu da bunu açıklayabilirdi. Her neyse, kalın yapışkan malzeme ile doku içinde görünür bir apse gibi görünüyordu, bir dürtü verebileceğimi düşündüm ve gerçekten de hareket ettiğini gördüm. Bu apse değildi, başka bir şeydi. Göz kapağını oldukça kolay kaldırmıştım. Bu bir sinek larvasıydı. Hasta bana bu enfeksiyonu kapmadan birkaç gün önce gözüne böcek darbesi aldığını söyledi. Larvayı çıkardım ve iki gün içinde yara kapandı ve temel antibiyotik göz damlalarında %100 iyileşti. Evet, ilgilenenler için bu davanın fotoğrafları var.”

Her şeyi biliyordu.

“Ben birinci sınıftayken, yaklaşık 7-8 yaşlarındayken, bir adam okuluma geldi ve bana “Eliksir, baban seni almam için beni gönderdi” dedi (ben her zaman okuldan eve yürürdüm ve eğer biri “beni alacak” olsaydı, bu annem olurdu) ben de “babam seni mi gönderdi?” diye sordum. Ve “evet baban çok özel bir iş içinde” diye cevap verdi neden bilmiyorum ama evime doğru koşmaya başladım. Annem hemen polisi aradı biz bir rapor doldurduk ve annem beni en az birkaç gün okula kendi bıraktı.” — eliksir_mtl

Çocuk istismarı

“Büyük dedem bir keresinde bütün çocuklarını (dedem de dahil) ve karısını sıraya dizdi ve onlara hepsini vuracağını söyledi. Ne olduğunu bilmiyorum ama onları vurmadı. O bir alkolikti ve ben onunla tanışmadan önce öldü. Dedem her zaman kısa bir sigorta ile huysuz bir adam olmuştur, ama gerçekten onun çocukluk hayatı hakkında olanları duyduktan sonra onu suçlayamazsınız.” — Just_OneReason

Dolapta

“Çocukken bana da benzer bir şey oldu. Annem mezarlık vardiyasında çalıştığı için bir gecede teyzelerimle kaldım.

Her neyse, bir gün sabah 7 sularında beni teyzemin evinden aldı ve karavanımıza geri döndük. Hemen içeri girmek istemediğimi, bisiklete binmek için yalvardığımı hatırlıyorum ama bitkin annem uyumak istedi, biz de içeri girdik ve yatağa uzandı.

Bir süre Barney’i izledim ve annemi uyandırıp dışarı çıkıp bisiklete binmek istediğimi söyledim. Eve gittiğimde genelde bisikletim odamda olurdu çünkü dışarıda kalırsa çalınırdı. Anneme odamda oynamak istemediğimi söyledim ve onunla yatmak istedim.

Orada yatarken, nedense anneme dolabımda biri olduğunu söyledim ve bana zarar vermek istediğini bağırdım (bunu nasıl bildiğimi bilmiyorum, o gün odama bile girdiğimi sanmıyorum). Bana orada kimsenin olmadığını göstermek için kalktı ve odama girdiğinde katlanabilir dolap kapısı açılmaya başladı ve bir şeye takıldı.

Daha önce hüküm giymiş bir çocuk tacizcisi yeni bir davada kefaleti ödemiş, annemin gelişini ve gidişlerini birkaç günlüğüne izlemiş ve işteyken evimize girmiş. Eve döndüğümüzde onu aramak için geleceğimi umarak bisikletimi dolaba götürdü ve anneme saldırmak için dolaptan atlamasını engelleyen tek şey bisikletimin sözcülerinin katlanır dolap kapılarının altındaki küçük metal sekmelere takılıp kalmasıydı. Söylemeye gerek yok, evden deli gibi kaçtık ve arabaya bindik ve uzaklaştık. Ne yazık ki adam polisler gelmeden önce evden çıktı.” — skcroz91

Suda bir şey var.

“Yüzmeyi severdim, şnorkelle yüzmeye giderdim, tüplü dalış yapardım, hatta birkaç kayalıktan suya atlardım.

Ben yaklaşık 18 yaşındayken ben necrnomicon’de okudum (Lovecraft kısa öyküler, gerçek bir şey olmayan bir koleksiyoncu) iyi bir korkusu vardı.

Gelecek yıl tatil için Girit’e gittim, ilk gün babamla okyanusa atladım ve derinlere indim. Ve işte, bacaklarımı gıdıklayan bir şey hissetmeye burada başladım. Ben yosun için çok derin olduğunu düşündüm.

Tentacles. Her yer -de. O kadar şaşırdım ki havamı kaybettim ve çok panikledim, parlayan gözler, keskin gagalar ve dokunaçları bana doğru parıldarken suda nefes almaya başladım.

Neyse ki, babam beni kıyıya çıkardı ve neler olduğunu anlamadı.

Doktorlara gittim. Bir aile lanetinin kurbanı olduğum ortaya çıktı, Şizofreni hastalığı. Babam, kardeşi ve annesi gibi olmadığı için dehşete düşmüştü, güvende olduğumu düşünüyordu.

Onlar erkenden bunu öğrendi ama bu olaydan sonra hayatımın bir çok yönünü değiştirmeme yol açtı. Hayatımdaki tüm insanlar yanlıştı, fikirlerim saçma gelmeye başladı ve ruh hali dalgalanmaları nedeniyle olduğu ortaya çıktı.

Şimdi çok daha iyiyim, hala suya girmiyorum.” — Voidscale

Bir sırt çantası

“Çocukken bir gün kuzenimle birlikte evimizin yakınındaki ormanları keşfe çıktım. Orman bir tepenin üzerindeydi, ama dünya savaşları sırasında oraya bırakılan bombalar yüzünden orada birkaç krater vardı (Almanya). Bir gün bir sırt çantası gördük. Aşağı inmeye çalıştık ama biraz dik ve kaygandı, bu yüzden düşme riskini göze almak istemedik. Daha sonra bir iple inmeyi planladık ve eve gittik. Ertesi gün çıkan habere göre ormanda bir kızın kalıntılarının olduğu bir sırt çantası bulundu. Köpeğini gezdiren bir adam, köpek sırt çantasında oynarken havlamayı ve kraterin kenarında havlamayı bırakmadıktan sonra onu buldu. Sonra ormanları keşfetmeyi bıraktık.” — somewhatofalegend

Cinayet intiharı

“Benden birkaç kasaba uzakta bir çocuk kız arkadaşı ile bir çiftlikte yaşıyordu, bir gece mutfaktaydılar, yemek pişiriyordu ve o ve arkadaşı masadaki silahlarını temizliyorlardı. Erkek ayağa kalktı kızı vurdu, sonra şarjörü değiştirip dışarı koştu ve kafasından kendini vurdu.” — ciggybuttbrain666

Gerçek hayat en korkunç şeydir.

“Yaklaşık 3 yıl önce beyin ameliyatı oldum. Zaman kavramımı kaybettim. 4 ay gibi hissettiğim günler sadece 3 gündü. Çektiğim fiziksel, zihinsel ve duygusal acının miktarı çılgıncaydı. Tüm anılarımı bulup yürümeyi, konuşmayı, her şeyi yeniden öğrenmem gerekiyordu. Eğer korkunç bir şey yaşamak istiyorsanız, bu kadar.” — AkierraLFS

Tamamen rastgele

“Babamın bir arkadaşının karısı sokakta yürürken deli bir adam tarafından öldürüldü. Bu adam akıl hastanesinden yeni taburcu edilmişti ve eve yürürken onu bıçakladı. Babamın arkadaşı geri döndüğünde köpekleri yürüyüşe çıkardığını sandı. Bir polis memuru tarafından durduruldu ve karısı olduğunu görene kadar daha fazla yaklaşmasına izin verilmedi.” — Nick_Pears

Et yiyen bakteriler

“Ben gençken, burun boşluğunda et yiyen bakteri olan bir adam hakkında bir belgesel izledim. Yüzünü yediler ve hala hayatta. Sonunda yüzünün yenen parçalarını çıkararak bakterileri çıkardılar. Protez bir yüzü vardı. Belgeselin sonunda maskeyi çıkardı. Alnından ağzına kadar olan yüzü sadece bir delikti.” — huggalump

Kimyasal sürüngen

“Annem kimya sınıfından bir adam tarafından takip edildi. Bu 70’lerin sonlarında, üniversitedeki ilk dönemindeydi. Onlar laboratuvar ortağıydı, ve annem onun sevimli ve hoş göründüğünü düşündü, ve o zaman ona çıkma teklif edemeyecek kadar utangaçtı, ama eğer ona çıkma teklif ederse, gidip geleceğini söyledi. Sınıfta birbirleriyle arkadaştılar, ama farklı branşlarda oldukları için yolları bunun dışında kesişmedi.

Dönem ilerledikçe, o sık sık onu diğer sınıflar dışında beklediğini fark ettim, kütüphane, öğrenci birliği, babasının onu aldığı yer ve onu bıraktı yerler. Bu bahar dönemine kadar devam etti. Şaşkındım, ama henüz telaşlı değildim, o her zaman nerede olduğunu biliyor gibiydi. Gururla dedi ki, “Oh, kayıt bürosundan programının bir kopyasını verebilir misin!”

Annem programını veren sekretere şikayet etmeye gitti ve sekreter bunu “siz çıkıyorsunuz” diye mahvetti. Neyse ki, annemin zaten ikinci yıl için başka bir okula transfer için düzenlemeleri vardı ve kalan zamanı ondan kaçınarak geçti. Ondan sonra onu hiç görmedi. Ama bitmemiştim.

Yüksek lisans için ileriye doğru gitti. Annem işteydi ve büyükannem kapıyı çaldı. Kapıdaki adam deniz üniforması giydiğinden ve büyükannem donanma hemşiresi olduğu için adamı içeri aldı, çünkü oldukça üzgün görünüyordu. Annemin kaybı için ne kadar üzgün olduğunu söyleyerek kelimelerine başladı.

“Hanımefendi, denizaşırı ülkelerden yeni döndüm ve arkadaşımın yakın zamanda intihar ettiğini öğrendim. Nişanlısından, kızından çok bahsetti ve onunla tanışmak istedim.”

Büyükannem ona kızının şu anda bir erkek arkadaşı bile olmadığını söyledi. Söz konusu adamın ölen arkadaşının aslında annemin sapığı olduğunu belirlemek çok uzun sürmedi. Donanma Teğmeni çok üzgündü, ve büyükannem daha da çok. Annem eve gelmeden önce onu terk etti.

Sapığın ölümüyle ilgili garip olan şey intihar olduğuna karar vermesi, ama kendini çok yüksek bir ağaç dalından asmış. Annemin daha sonra öğrendiklerine göre, burnunu gözetlemeye ve genellikle ait olmadıkları yerlere sokma yatkınlığı vardı. Annem bu hikayeyi her zaman umursamazca bitirdi, “Evet, o günlerde, takip etmekten pek anlamazlardı. Artık farkındalık açısından biraz daha iyi oldular.” Okuldan ayrıldıktan sonra onu takip etme girişimlerini arttırsa neler olabileceğini düşünmek tüylerimi ürpertiyor.” — harperpitt011

“O bir canavardı”

“Oğlu trajik bir şekilde kendini öldüren büyük bir büyükanne var.” Onda bir sorun vardı ve en az bir kadına tecavüz etmişti. Onlara korkunç şeyler yaptıran birkaç küçük kız vardı. Tüm resmi ölüm sebepleri intihardı. Annem bana gerçeği söyledi, büyükannemiz onu bir canavar olduğu için öldürdü. Herkes biliyordu ama onun yaptığı ve kimse gözünü bile gözetmediği için. Farklı bir dünyaydı.” — JCtheWanderingCrow

Otobanda ölmek

“Otobanda bozulduktan sonra arabasından inen ve gece geç saatlerde otobanın diğer tarafına doğru yürümeye çalışan bir adam vardı. Bir araba ona çarptı ve cesedi o kadar çok uzağa uçtu ki güneş doğduğunda vücut parçaları 300 metrelik otobana dağılmıştı.” — Kalaghni

Enfeksiyon

“Sağlık hizmetlerinde çalışırken sinüs enfeksiyonu olan bir hastam vardı. Daha iyi hissettiği için birkaç gün sonra antibiyotik almayı bıraktı. Sinüs enfeksiyonu intikamla geri geldi. Acil servise vardığında inme semptomuyla ortaya çıktı. Enfeksiyon kafatası boşluğuna yayılmıştı. O kadar çok irin vardı ki beynini büküyordu. Kimse ameliyattan sağ çıkabileceğini düşünmemişti. Aileye en kötüsünün gelmesini beklemesi tavsiye edildi. Şaşırtıcı bir şekilde hayatta kaldı. Yıkanmak için 3 ameliyata daha ihtiyacı oldu ve neredeyse 2 ay hastanede yattı. Tam doz antibiyotik alın, millet!” — slappy_mcslapenstein

Çekiç kutusu

“Çalışanlarımızdan biri “Çekiç kutusuna” düştü. Bu hurda metal içine büyük aletleri öğütmek için kullanılan ultra yüksek tork dönen “çekiç” ile dolu bir cihazdır. Görünüşe göre acil kapatma önce 3 kez dönmüş ve  adamın vücudunu leğen kemiğinin ortasından omzuna kadar açmıştı. Korkunç kısmı ise hala hayatta olmasıydı, çekiçlerin baskısı büyük yarayı kapalı tutuyordu. EMT’nin gelmesi 30 dakika sürdü. Başaramadı.” — Mandorizm

Gerçek korkunç olayları okumayı sevenler ve korkunç hikayelerle ilgilenenler için Gerçekte olayları yaşayan insanların anlattığı bu olaylar seni etkileyecektir. Gerçekten yaşanmış ve kanıtları ile sunulan bu korkunç olaylar sayesinde Hayaletlerin var olduğuna bile inanabilirsiniz. Cinayetten çok daha korkutucu olaylar yaşayan bu insanların hikayelerine bir bak.

Diğer insanlar – Korkunç Olayı

“Annem çağlayan dağlarında küçük bir kasabada yaşayan bir orman korucusuydu. Başına gelen en ürpertici korkunç şey, yaşlı erkek korucunun onu vurmaya çalışması ve onu eve getirmeye çalışmasıydı. Muhtemelen bir sonraki hedefi annemdi.” — Keira-k-is-gay

Bir hırsızla baş başa – Korkunç Olayı

“Eskiden bir hademe şirketinin amiriydim ve haftada birkaç kez bir ortaokula gidip koridor katlarını ve spor salonunun zeminini temizleyen zamboni tipi araçla temizlemek zorunda kaldım. Oradayken bütün okul da tek başımaydım. Çabuk bitirir, kütüphaneye gider ve akşam yemeğimi yerken kitap okurdum. Bir sabah oraya gittikten sonra okul güvenliğinden bir telefon aldım ve gelmemi istediler. Oraya giderken polis arabası gördüm.  “Dün gece buradayken sıra dışı ya da garip bir şey fark ettin mi?” gibi birkaç soru sordular. Hayır, ben (genellikle kulaklıkla çalışırım) Güvenlik daha sonra bana çok uzak olmayan ZAMBONI makinesinin sınıflardan birine girerken kayıtlarını gösterdi.. Orada iki saat daha bulundum. Hiçbir şey çalınmamış. Ama en kötüsü de, giren kişinin çıkış görüntüleri yoktu, geldikleri yoldan çıkmadılar ve polis tüm okulu aramak zorunda kaldı. Ne olduğunu asla öğrenemedim.” — TheDaveHimself

Peepers – Kokrunç Hikayesi

“15 yaşımdayken, sabah 4’te gazete teslimatımı bisikletle yapıyordum. Bir abonenin bahçesine doğru gidiyordum. Biraz şoktaydım ve “Günaydın çocuklar” dedim. Onlar da en az onlar kadar şoktaydılar ve ardından garip bir sessizlik başladı.

Gazeteyi kapıdan atmak için bahçeye girerken sessizliğimi bozmadım. Adamlardan biri o evde yaşayan kişinin ailesine bir şey yaptığını ve bunu hala çalışan arabalarıyla kaçmak için bir fırsat olarak kullandıklarını söyledi.

Onlar gittiklerinde, evdekilere ne olduğunu anlatmak için evin kapı zilini çaldım ve kimse kapıya bakmadı.” — Kopi0Kosong

Vahşi hayvanlar – Korkunç Olayı

“Kuzey Kanada’da günü tamamlıyorduk. Ben sideboom kadar yakıt, Im bu noktada tek başıma çünkü ben işçilerin soğuk sızlanma dinlemekten yoruldum bu yüzden ben geri kalanı halledeceğini söyledi. (Biz yükseltici ve alt boru için kullandığınız tarafında dev bir metal bom ile buldozer düşünün). Onun Şubat çok zifiri karanlık. Sürekli garip sesler duyuyorum. Pompa çok yüksek olduğu için oldukça duyamıyorum.

Birkaç kez etrafımı ararım ve hiçbir şey görmezim. Kamyona bindim ve sideboom’un önünden geçerken 3 metre ötedeki toprak yığının üzerinde oturan bir puma gördüm. Lanet şey beni orada izlemekti ve muhtemelen farkına bile varmadan beni bitirebilirdi. Daha önce vahşi doğada bir puma görmemiştim ve ne kadar büyük olduklarını ve ne kadar güçlü olduklarını anlamak zor. O şey 6 ft kazık atladı ve muhtemelen 15-20 ft için yere dokunmadı.

Bu kadar büyük ve güçlü bir şeyin orada oturup seni akşam yemeği yapmak isteyip istemediklerine karar vermek gibi korkunç bir şey olabilir.” — old_balls_38

Bir kalp – Korkunç Olayı

“Apartmanımın otoparkında rastgele bir kalp buldum. Hala bir resmi var, ama bir buz tabakasının üstündeydi. Bunun arkasında ne olduğunu hayal bile edemiyorum. Organlara ne olduğunu hiç öğrenemedim. Ayrıca, bu olaydan kısa bir süre sonra, birisi evimin hemen arkasındaki dere yolunda kendini astı. Hala ne düşüneceğimden emin değilim. Sormanıza gerek yok, taşındım.” — lmcgeh2

Silahlı davetsiz misafirler – Korkunç Olayı

“Bunun önemli olduğundan emin değilim ama ben bir şehir devlet okulunda öğretmenim ve geç not alıp ertesi güne hazırlanıyordum. Zaman uçmuştu ve ben farkına varmadan saat 19:00’du. Alice alarmımız çaldığında, teorik olarak kilitli ve boş bir binadan ayrılmaya başladım. Ben yalnızdım. Okulun otoparkına gittiğimde bir kaç silahlı adamı gördüm. Acele içindeydiyler. Ne olduğuna dair hala bir fikrim yok.— msdoublenegative

Çığlık – Korkunç Hikayesi

“Meksika Körfezi’nde balık avlıyordum. Biz dışarıdayken, bir kadının çığlıklarını tekrar tekrar duyduğumuza yemin edebilirdik. Bize bu sesin sondaj makinesinden geldiğini söylediler.

Bize söylenen buydu ama bu bizi ürküttü.” — houseofamon

Kurşun delikleri – Korkunç Hikayesi

“Kutup ayısı bekçisi olarak çalışıyorum. Tadra ve dağlarda insanlara eşlik ediyorum ve onları kutup ayılarından bahsediyorum.

Bir keresinde kafasından çıkan geyik boynuzlu bir kardan adam totemi görmüştüm. Deforme olmuş, kurşun deliklerinden ve oldukça ürperticiydi.” — Celaleddin

Kaynaklı kapalı oda – Korkunç Olayı

“Çin’de inşa edilen sondaj gemimizde, çizimlerde bir oda olduğunu fark ettik. Bakmaya gittik ve bir giriş bulamadık ama boşluk ar belliydi fazladan bir oda vardı. İki şeyin olduğu bilinen bu tersanelerde bulunmadıysanız kulağa o kadar da ürpertici gelmeyebilir: kaçak yolcular, bu durumda şüphem olmasına rağmen, aynı zamanda herhangi bir zamanda yüzlerce işçi de emirleri körü körüne takip ediyor. Biz de odanın altı tarafı olduğunu doğruladık ama dışarıda tek bir kaynak bile yok.  Bu oda için içeriden kaynak yapmış olmalılar ve eğer gazlar önce onları öldürmediyse, tamamlanmaktan sonra bir çıkış yolu olmadığını fark etmiş olmalılar.

O odanın etrafında demir tabakalar vardı. Ağır. İnsanlar bir şeyler duyduklarını söylediler. Kesinlikle içeride bir şey var. Bu eski bir gemi değil. Bu gemiyi Çin’den Amsterdam’a tamamladıktan sonra sürdüm ve sonra amerikaya ilk seferimi yaptım.” — JohnMayerCd

Köpekbalıkları – Korkunç Hikayesi

“Derin, açık suda, suyun kendisi gerçekten berraktır, bu yüzden herkes sondaj kulesinin etrafında dolanan ton balıklarını ve barracudaları görebiliyor. Arada bir büyük bir beyaz köpekbalığı altından yüzer ve bir ton balığı kapardı ve gerçekten bir saniyeden az sürerdi. Gerçekten korkunçlar.” — DONOTENGAGEWITHME

“Geceleri yürüyüş yapmak daha iyidir” – Korkunç Olayı

“Büyük şehirlerden uzakta bulunan üniversite yıllarında, orman etrafımızdaydı. Bununla ilgili olarak, yüksek dereceli bir iz vardı, Loyalsock Trail, üniversiteden arabayla yaklaşık bir saat uzaklıktaydı. O uzun yol için bir sırt çantası ile seyahat etmek hiç olmadığı kadar sıkıcı olduğu için benimle gelmesi için bir arkadaşımı davet ettim. Dört günlük hafta sonu boyunca sırt çantasıyla yapmayı planladığımız 50+ mil uzunluğunda bir yol. Ben ormanda sayısız saat geçirdim ve sürekli benim üniversite deneyimi boyunca sırt çantasıyla geziler yaptım. Bir Eagle Scout duyuyorum. Birçok benden önce söylediği gibi, küçük “ürkütücü” şeyler oluyor alışmak; ulumaları, gecenin bir yarısı rakunlar, hatta ara sıra bilinmeyen sesler. Ancak ormanda bulabileceğiniz en korkunç şey insanlardır.

Biz yaklaşık 20 mil iz ve, Pensilvanya nerede underbrush ve ağaçlar oldukça yoğun yollar hattı vardı, beni her zaman insanlar rahatsız ediyordu / insanlar beni rahatsız şansını azaltmak için iz yaklaşık 100 metre yürümek (özellikle sabahın erken saatlerinde ben uyumayı tercih). Aynı stratejiyi takiben, arkadaşım ve ben bu inanılmaz noktada olmak için yolumuzdan çıkıyoruz. Bu nokta, bir derenin bir nehirle buluştuğu bir yarımadadaydi, yani kampımıza girmenin tek bir yolu ve tek bir çıkış yolu vardı. Biz bir yangın başlatmak, bizim yemek pişirmek ve bazı içki (ama ikimizin de sarhoş almak için yeterli değil). Gece yarısı yangını söndürüp çadırlarımıza gideceğiz. Her şey yolunda. Bu sonbahar dönemi, bu yüzden yapraklar yerde, ay parlak çıplak ağaçların arasından parlıyor, ve hava serin. Tek ses, bazen arkadaşımın uykusunda ters yüz olduğunu duymamdı. Sonra, sesleri duyuyorum …

Geceleri Yürüyüş Yapmak İyi değildir

Sesler 100+ metre ötedeki patikada olduğu için çok yakın dı. Saatimi kontrol ediyorum; 03:00. Kim 03:00’te yürüyüş? 20 mil uzaktayız. Uyku tulumumdan yavaşça çıkıyorum, çadırımın fermuarını yavaşça açıyorum, sadece arkadaşımın çadırından aynı şekilde çıktığını görüyorum. O hızla abartılı bir “sus” sinyali ağzının üzerinde parmağını hareket ettirir, sonra çılgınca iz yolu doğru hareket etmek için aynı el kullanılır. Sonra onları görürsünüz.

Dört yetişkin, üç erkek ve bir kadın doğrudan kampımıza doğru yürüyorlar. Yollarını aydınlatan ışıklar yok; Bu noktada sessizce yürüyorlar. Sadece bir tanesinin sırt çantası var; Uzun yürüyüş için bir imkansızlık onlar yolun 1/3 idi. Uzun bir yolculuk olmak, yakmak için daha küçük dalları içine dalları kesmek için odun kesme malzemeleri getirmek; Benim için bu bir hayatta kalma bıçağıydı. Bıçağı kapmak, kendimi savunmamın tek yolu olduğuna inanarak, hiç olmadığım kadar darmadağınık ım, özellikle de bir bıçağın zar zor savunma olduğunu bilmek. Bu insanlar sitemize giriyorlar, sönen ateş çukurumuza oturunlar ve sonsuzluk gibi hissettirecek bir şey için orada oturunlar.

Arkadaşım konuşuyor ve kamp alanımızda ne yaptıklarını soruyor. Soruya cevap vermeden, yiyeceğimiz olup olmadığını soruyorlar. Uzun yolculuk için mümkün olduğunca hafif paketlenmiş olması. Biz sadece birkaç ekstra Mountain House, MRE tarzı yemekler vardı. Çantamdan bir tane alıp adamlardan birine atacağım. Hızlı bir şekilde, neden ışık kullanmadıklarını soruyorum, eğer iz bulmak için yardıma ihtiyaçları varsa, ve neden bu kadar geç yürüyüş yapıyorlar. Onlar aşağıdaki ile cevap:

“Işık kullanmıyoruz”

“İzin nerede olduğunu biliyoruz”

“Gece geç saatlere kadar yürümek daha iyidir”

Bu noktada cesareti meğerse, arkadaşım gitmelerini istiyor. Ateşi yakmak ve biraz takılmak isteyip istemediğimizi sorarak cevap verdiler. Hayır, yok. Çantalarını alıp kalkıyorlar ve tek kelime etmeden ayrılıyorlar. Gitmelerini izliyoruz ve geri dönmemelerinden emin olmak için nöbet ler alıyoruz. Söylemeye gerek yok, ikimiz de o gece çok az uyuduk. Ertesi sabah güneş doğduğunda, sonunda “gerçek” bir uyku yakalanız. Öğleden sonra uyandığımızda, her şey garip bir rüya gibi hissettim. Tek kanıt, bugüne kadar ki ben düşmüş olmalılar bulanık bir kap oldu.

Ben ormanda ne gibi garip / ürkütücü bir şey vardı ve bir daha asla umut. O geziden bu yana geçen sekiz yıl boyunca Loyalsock Yolu’na geri dönmedim.” — OandGTechy

Plasenta – Korkunç Olayı

“Halka açık bir ormanda çalıştım. Bir gün biri izlerimizden birinin yanında ölü bir hayvan ihbarında bulundu. Resepsiyondan birkaçımız ne olduğunu görmek için dışarı çıktık. Bu dev bir parça gibi görünüyordu … karaciğerdi belki? Sadece pürüzsüz kırmızı et yığını … Etrafta kan yok. Ve bir tişörte sarılmış, etrafına bozuk paralar saçılmış. Kontrol etmeleri için korucularımızı aradık ve bir tanesi plasenta olduğundan emindi. İşin garip tarafı, resepsiyondan giriş yapmak zorundasın. Yani birisi ya plasenta/karaciğer sokmuş ya da canlı doğum vermiş/izlerimizdeki bir organı çıkarmış. Et yığınının ne olduğu, oraya nasıl ve neden geldiğini hiç bulamadık.” — WhiteOwlz

Ayak Korkunç Hikayesi

“Bir yazı Wyoming’de ıssız bir yerde koruma çalışmaları yaparak geçirdim. Makinelerin ulaşamadığı yerlerde el emeği yapmak için uzak yerlerde iki hafta kamp yapan bir ekibin parçasıydı.

Bu hikaye için, yüksek irtifa çölde belirlenmiş bir vahşi alanın arka kısmında yeni yürüyüş / bisiklet parkurları inşa edildi. Bu en yakın uygarlık parçaları sonsuza kadar sürecek kumlu bir toprak alanında 41 kişilik bir kasabaya 2 saatlik bir araba yolculuğu olduğu anlamına gelir.

Gecenin ilk günlerinde herkesin yattığı bir dönemdi ama ben okumak için kalktım, belki 11:30 kadar. Hala zifiri karanlık dışında, bulutlar yıldız kaplı vardı. Yani muhtemelen 40 millik yarıçaptaki tek ışık kafa lambamdı.

Birden kampımızın etrafında yürüyen ayak sesleri duydum ve çadırlara doğru yöneldim. Kollarımdaki saçların yükselmesini ve adrenalin sıçramamın hissolduğunu hissettiğimde bu ses beni hemen sinirlendirm. Kendi kendime iki şeyin çok yanlış olduğunu düşündüğümü hatırlıyorum çünkü kişi görmek için ışık kullanmıyordu ve ayak sesleri çadırlardan bana doğru gelmiyordu, tam tersi oldu.

Kitabımı bırakmam, kalkmam ve çadırın köşesini çevirip uyku çadırlarına ışığımı yakmam dört saniye sürdü, ses durmuştu ama önümde ki toprakta izler gördüm. Kampın bir ucundan gelmişler, çadırıma bakmışlar, uyku çadırlarından geçiyorlar ve tekrar kamptan çıkmaya devam ediyorlarmış.

Etrafta dolaşarak çok mu gürültü yapıyor dum bilmiyorum ama mürettebatımun geri kalanı uyanıp çadırlarının içinden neler olduğunu sordular. Ne bulduğumu açıkladıktan sonra, hepsi çamurdaki bot izinlerine bakmak için ayağa kalktılar. Küçük bir şey dışında kendi botlarımın mükemmel kopyalarına çok yakındılar. (Ben de ABD boyutu 15 çift geniş çizmeler giymek için ne dışında, oldukça yaygın iş botları giyiyordu, bu yüzden cehennemde bu diğer mürettebat üyelerinden biri olduğunu hiçbir yolu yoktu)

O gece hiçbirimizin fazla uyuduğunu sanmıyorum. O geceden sonra ne bir şey gördüm ne de duydum. Hafif bir yağmur birkaç gün sonra rayları kaldırdı, ama hiçbirimiz baskılar kendilerini adım ve kaldırımda çatlaklar gibi üzerlerine adım tercih hatırlıyorum.” — HuysuzCTurtle

Sigara Olayı

“Burada sadece yürüyerek erişilebilen korkunç hikayeler vardır. Sabah uyandım ve ayı hattının hemen dışında yeni yanmış bir sigara yığını vardı.” — FrozenMrPotato

Sessizlik

“Ailem oldukça geri ülkede yaşayan ve 1 komşuları olan evde yaşıyor.

Komşular her sabah banyoyu kullanmak için Basset Hound’larını 10 dakikalığına dışarı çıkarırdı.

Bir sabah onu dışarı çıkardılar ve içeri girmedi. Birkaç dakika sonra banyonun önünde bulundu… Başı yoktu. Raylara bakılırsa, bir dağ aslanı onu pusuya düşürmüş ve görünüşe göre cesedi taşımadan önce kafasını koparmış.

En ürpertici kısmı ailenin hiç ses duymamış olmasıydı.” — schoonerw

Hayalet

“En büyük ağabeyim bir golf sahasında fıskiyelerde çalışırdı. Bir keresinde beni eğlence olsun diye dışarı çıkardı ve bir fairway’de yokuş yukarı giderken tepe farlarında bir bayan figürü belirdi. Kardeşim onun biraz soluna doğru gitti ve doğru yolda nalları dikmeye devam etti. Arabayla giderken gözlerinin içine baktım ve o da geriye baktı. Gözleri gece kedi gibi parlıyordu.

Ses menzilinden çıkar çıkmaz kardeşime “Bu da ne?”?” diye sordum. O sakince yanıt verdi, “Evet, o golf sahasında yaşıyor ve zaman zaman işçileri korkutmayı seviyor. Onu genellikle haftada bir burada görürler.” — ArtshowSkittles

Yalnız olmak

“Kanada’nın kuzeyinde birkaç yıldır petrol ve gaz sektöründe çalışıyorum.

Gece vardiyasında bir geyiğin ağaçlıkta durup bilinmeyen bir süre boyunca sana baktığını fark etmen oldukça ürkütücü.

Ya da 5 dakika önce yaptığın raylardan geçen ayı izlerini bulmak.

Dürüst olmak gerekirse, her şeyden 100 km uzakta gecenin 100’lük bir yerinde karlı bir ormanın sessizliği oldukça ürkütücü. Dış dünyayla tek bağlantınız kimsenin dinlemediği bir radyo kanalı olduğunda kendinizi çok yalnız hissedersiniz.” — gooberplsno

Bu dünyada iki tür insan vardır: hayaletlere inananlar ve onları henüz deneyimlememiş olanlar. Uzun bir süre, ikinci kategoriye aittim. Büyürken karşılaştığım garip ve rahatsız edici anlar için bahaneler uydururdum ama artık sessiz kalamam. Burada hayaletlerin gerçek olduğu fikrinde yalnız olmadığımıza inandıracak altı kişisel gerçek hayalet hikayesi var:

Gerçek Hayalet Hikayesi: Yeni odanın sahibi

1. Ailem 1995 yılında evimize taşındığında, hepimize garip bir şey oldu. Ev çok havasızdı ve bazı odalar,  özellikle ailemin yatak odası rahatsız edici hissettiriyordu. Sanki o odadaki hava ağırdı. Hayaletlere hiç inanmayan babam orada uyumak bile istemiyordu. Yıllar geçtikçe, evde yalnız olduğumu hiç hissetmedim ama beni en çok korkutan oda tavan arasıydı. Büyüdükçe, tavan arasını yeniden yaptık ve  bir daire ye dönüştü. Tavan arası üç alana ayrıldı: ön oda çoğunlukla depoydu, ikinci bölüm uyuduğum yerdi ve üçüncü oda da dolaptı. Üçüncü oda beni hep ürpertiyordu. Garaj yoluna ve ana yola bakan pencereleri vardı ve arabamı her park edişimde pencereye bakmaktan kaçınırdım çünkü birinin bakışlarıyla karşılaşacağımı hissediyordum. Geceleri, sebepsiz yere haftalarca saat 02:00’de uyanırdım. Sanki biri beni üçüncü odadan izliyormuş gibi hissederdim. Sadece bir erkek olduğunu biliyordum. Sadece hissedebiliyordum.

Tüm deneyimlerimi kendime sakladım. Orada yaklaşık bir yıl yaşadıktan sonra kendimi annemle garip bir konuşmanın içinde buldum. Annem çocukluğundan beri hayaletleri görebilme yeteneği konusunda her zaman açıktı. Onlardan korkmuyordu ama onlara sıradan bir insandan daha çok inanıyordu. Bir gece, yatağında oturduğumuzda, bana baktı ve sordu, “Yukarıdaki adamı hiç gördün mü?” Bakışlarıyla karşılaştım ve sordum, “Hangi adam?” Gülümsedi ve dedi ki, “Tavan arasında yaşayan adam. Onu her garaj yoluna girdiğimde görüyorum.”

Mezarda ki hayalet ” Dedem ”

2. Ben genellikle dedemin mezarını en fazla ziyaret eden aile üyesiyim. Yaklaşık yedi yıl önce, Paskalya’dan birkaç gün sonra yeğenime bakıcılık yapıyordum. Biz dışarıdayken, benzin istasyonunda durdum ve büyük annemlerin mezarına indirimli çiçek aldım. Tatilde uğrayamamıştım. Mezarlığa girdiğimde, orada bulunan iki ya da üç kişiden biriydim. Mezarlık birden fazla bölüm halinde kurulmuş, diğer iki araba da benim bulunduğum yerden uzakta, arkada park edilmiş. Küçük yeğenim mezara kadar sırtımda geldi ve sonunda mezarlığa ulaştığımızda çiçekleri toprağının üstüne koydum. Küçük yeğenimi kucağıma aldım. Ve o sırada yeğenim gülmeye başladı. Anlamsızdı, gülünecek hiç bir şey yoktu. Mezarlıktan uzaklaşırken yeğenim elleriyle görüşürüz işareti yaptı. Bir anda duraksadım. Çünkü bu hareketi dedem gibi yapmıştı.

Eve tekrar döndün mü?

3. Bu olay yaz tatilinde oldu ve ben bu olayı yaşarken 14 yaşındaydım. Babam evden çalışılırdı ama birkaç ayak işi yapmak zorunda kaldı ve ona ne kadar yalvarsam da bir saate döneceğim diyerek beni evde yalnız bıraktı. Çok güvenli bir mahallede yaşıyorduk ve tüm kapı ve pencereler kilitliydi. O yokken, duşa girdim ve müziğimi yüksek sesle açtım. Eğer müzik çok yüksek oluyorsa ya da banyoyu kullanmak zorundaysa ve bitirmem için bana ihtiyaç duyulsaydı, babamın banyo kapısını çalması alışılmadık bir durum değildi. Bitirirken, yumrukların banyo kapısına yüksek sesle vurduğunu duydum. “Neredeyse bitti!” diye bağırdım, çalan şarkının geri kalanını söyledim. Dışarı atladım ve bornoz giydim banyo kapısını açtım, babama dışarıda olduğumu ve banyonun tamamen ona ait olduğunu söyledim. Cevap vermedi . Mutfağa ve ofisine baktım. Orada değildi. Arabasının garaj yolunda olmadığını görmek için kafamı pencereden gözetledim. Eve geldiğinde, ona ayak işleri arasında birkaç dakika durup uğramadığını sordum.

10 yıl sonra, kocam ve ben ailemin evindeydik. Dışarıda bir komşuyla konuşuyordum. Görünüşe göre neredeyse bitmek üzere diye bağırmıştı. Evde bile değildim.

Annem Hayaletler ile savaştı mı?

4. Bu gerçekten bir hayalet hikayesi ve hayatımın geri kalanını bunu bilerek geçirdim. Çocukluğumdaki evimde yaşadığım 20 yıldan beri kendimi hiç rahat hissetmemiştim. Ne zaman tavan arasına çıkan merdivenlere arkamı dönsem, bana bakan aşılmaz bir bakış hissettim. Ne zaman ailemin yatak odasına girsem, dolabın kapısının saçma bir film sahnesi gibi açılacağını hissettim. Her oda havasızdı, dayanılmaz hissettim. Yalnızken bile kendimi hiç yalnız hissetmedim. Her zaman güvensiz hissettim. Her zaman kalabalık hissettim. Ta ki annem evde ölene kadar. Öldüğü sabah, cesedi temizlendikten sonra, ilk kez ev havadardı. Sanki ev yeni bir nefes almış gibiydi. Bugüne kadar, annemin ruhu evdekilerin gitmesini mi istedi yoksa hayaletlerin orada olmasının sebebi o mu bilmiyorum.

Üşüyen Hayalet

5. Annem yaklaşık bir buçuk ay önce  39 evlilik yıldönümünü kutlarken öldü. O zamanlar babam yatak odalarında uyumadı. Çok kalın ve ağır bir çiçek yorganıyla uyuyordu. Sabah 6:00 sularında, üşüyüp uyandı. Yorganı yatak odasında hiçbir yerde bulunamadı. İki köpeği ayaklarının dibinde uyuyordu. Ayağa kalktı ve oturma odasına gidince yorganları katlanmış olarak buldu. İçinde biri uyuyormuş gibi kocaman bir girinti vardı. Köpeğin gecenin bir yarısı üzerine kıvrıldığı açıklansa da, oraya nasıl vardığı açıklanamayan şey, daha da önemlisi, annemin öldüğü yerde neden olduğuydu.

Yıl dönümünü kutlamak için geri döndüm

6. Kocam ve ben annemin cenazesini bir yıl dönümünde teslim aldık. Farklı bir yerde olmak istedik. Yaklaşık iki hafta önce Sevgililer Günü için yemeğe çıkmıştık. Yemek yemeyi bitirdikten sonra, restoran bana eve götürmem için kalp şeklinde bir balon verdi. Balon oturma odamızda asılıydı, hava doluydu ve bir köşeye hapsedildi. Bizim dairede dolaşım büyük değil ve sadece dört kadar delikleri daire boyunca yayılmıştı. Tavanlarımız yüksek ve yatak odamızın kapı çerçevesi düşüktü, bu yüzden içeri girip çıkardığımız her parça evin o bölgesinden eğilmek zorunda. Kocam ve ben yatak odasındaydık, yolculuğumuzda yanımızda getirecek kıyafetler planlıyorduk. İki hafta boyunca, balon oturma odasından sürüklenmemişti ve şimdi aniden kapıda duruyordu, sanki biri onu tutuyormuş gibi. İkimiz de durduk ve balon odaya girmek için kendini alçalttı.. “Dokun” dedim, korkmuş kocam cevap verdi, “Sen dokun!” Balon tavana doğru yükselmiyordu. Sanki birisi onu tutuyordu.

“Ya annemse?”  diye sordum. Kocam balona baktı ve dedi ki, “Margaret, eğer bu sensen, balonu bize getir.” Balon anında hareket etti ve kafamıza doğru süzüldü. Bunu kanıtlayacak fotoğraf bile var.

Orada öylece duruyordu, hala hayat doluydu ve hava doluydu.