Albümdeki muhtemelen en az sevdiğim şarkıyı hep atlamıştım, sonra aniden yaptığımız anılar ona bağlandı ve şimdi sadece en yalnız günlerimde seni hatırlamak için dinliyorum. O gece hala aklıma çok net bir şekilde anılarımız geliyor, oda çok aydınlıktı ve yeşil gözlerin benimkine odaklandığında, sanki etrafımdaki her şey aniden karardı, sanki sadece hissedebiliyormuşum gibi geliyordu.
Bakışlarını, varlığını, öngörülemeyen ve kendiliğinden bir şeyin bu sansasyonel hissini hissetmiştim. Endişeyle bir sonraki adımda ne olacağını bekliyordum. O şarkı çalmaya başladığında gözlerimizin odanın öbür ucuna kilitlendiği o tekil anda, sen kalkıp benden dans etmemi isteyecek kadar cesurdun ve ben de evet diyecek kadar cesurdum. Yarı yarıya korktum çünkü iki sol ayağım olduğunu biliyordum ya da en azından öyle olduğumu sanıyordum.
O gece benden bir şey çıkardın, beni çok yakın tuttun. Beni kendine çektin, etrafımda döndürdün, sonra gerçekten ait olduğumu hissettiğim yere, tam kollarına geri döndüm ve dairenin tüm oturma odası zemininde yavaşça dans ettik. Dokunuşun damarlarımdan akan kanı bana hissettirdi. O anda her şeyi hissetmekten başka bir şey söylemedik, fiziksel olarak sessizdik, asla bir kelime söylemedik ama ruhlarımız içten içe çığlık atarak bize sesleniyor gibiydi.
Birbirimizin etrafında hareket etme şeklimiz kesinlikle kusursuzdu ve sonra şarkı sonunda orada sona erdiğinde, birbirimizin kollarında duruyorduk, sadece birbirimize çok yoğun bir şekilde bakıyorduk, hiç kimse bana senin gibi bakmadı. Nefes nefese, az önce ne olduğu hakkında bir fikrim yok. Sanki çok saf bir his uyandırmışız gibi, sanki senin ve benim sorunsuz bir şekilde bir arada yaşayabildiğimiz bir evrene girmişiz gibi, sadece bir sonraki yüzleşmek zorunda olduğumuz acımasız belirsiz gerçekliğe geri dönmek için.
Her neyse, o şarkı çaldığında seni her zaman hatırlayacağım.
