Zeynep ve ben üniversitedeki ilk yılımdan iki hafta sonra Sosyal Medya aracılığı ile tanıştık. İki yaş küçüktü, Sonbahar temsili gözleri, sarı saçları, siyah sweatshirt’ü vardı. Bir gece ansızın karşıma çıktı ki bu olayların bir çok hikayesi daha var.

Nasıl tanıştığımızı hatırlamıyorum, ama tanıştığımız zaman Öğrenci evinde yalnız olduğumu, yağmurlu bir hava olduğunu hatırlıyorum.

Gece ilerledikçe, birbirimizle hassaslaştık, sonunda da buluştuğumuz bir gün öpüştük, giderek daha tutkulu hale geldik. Faaliyetlerimiz kalabalığın ilgisini çekti ya da en azından kısa bir aradan sonra bir kaç düşmanlarımız ortaya çıktı. Benim dostlarım da dahildi.

“Bunlardan sıkıldın mı?” diye sordum.

“Neyden bıktım mı?” diye geri sordu. “Bu tartışma sonsuza kadar sürer.”

Bulunduğumuz yerde çok güzel bir sahil vardı, merkez sınırında. Bir yürüyüş yolu, banklar ve küçük ağaçlar ile kaplı, açıklık ile denize bakan yerler. Zeynep denize doğru hareket etti ve biz de o yöne gittik.

Küçük bir sahil taşının arkasında öpüştük. Dakikalar sonra bunun olduğuna mutluyduk.

Zeynep itirazını yineledi. Artan sıkıntısını hissedebiliyordum. Telefon alıp verme sorunları gibi önemsiz şeyler.

Aşktan düşmek

Bir gece, Zeynep ve ben bir süre konuştuk, ama mekanikti, şişe çevirmece oyununda bir yabancıyı öpmek gibiydi. O zamanlar bir şeylerin tutkumuzu körüklediğini düşünmemiştim ama bir şeylerin ters gittiğini biliyordum.

Tekrar konuştuğumuzda, bilmediğim bir şeyler olup olmadığını sordum. O bunu inkar etti, o günde böylece bitti.

Bir ay sonra, bir şeylerin ters gittiğini yine hissetmeye başladım. O günün akşamı telefonlarıma cevap vermemeyi tercih etti. En son açtığında erkek sesleri duysam da beni arayacağını söyledi. Arkadaşları ile beraber olduğunu söyledi. Telefonum hiç çalmadı ve ben de onu hiç aramadım. Okulu bitmişti. Gitmesine izin vermiştim.

Ama aşk bana bir şans daha verdi.

Yeni okul yılı başladı ve tekrar aynı şehirde karşılaştık.

“Bunu yaptığımıza inanabiliyor musun?” diye tekrar o unutulmaz geceyle aynı gülünç şekilde konuşmaya başladık.

Bir kaç ay sonra görkemli yerlerde otururken konuşmaya başladık. Süremiz sınırlı, sweetlerimiz ise aynıydı. Bir önceki yılki davranışım ona ciddi bir şeyle ilgilenmediğim izlenimini verdi. Bilmiyorum, öyle hissetmiş olabilirim. Bu beni biraz üzdü, onun gitmesine izin verdiğimin farkına vardım.

Ama oradaydık, yine yüz yüzeydi.

Gidenin efsanesi.

Zeynep ve ben birbirimizi bir daha hiç görmedik. Birkaç yıl boyunca, onu giden kişi olarak düşündüm. Kalamayan kişi.

Keşke onu aramak için bu kadar beklemeseydim…

Keşke ikinci denememizi yarıda kesmeseydik…

Yaptıkları hataları göz önünde bulundurduğumda pişmanlık çekmeseydim…

Ve son olarak, bir kaç yıl sonra, eğer çaba gösterseydim, belki de geçmişimizi yeniden düzenleyebilirdik diye düşünmeye başladım.

3 yıl sonra gerçekten aşık olana kadar Zeynep ve benim potansiyelim olduğunu düşünürken ne kadar aptalca olduğumu fark ettim. Zeynep için hissettiklerim, tamamen yanlışmış. Aynı zamanda benim ilkimdi, kendini bana özel hissettirdi. Sonra tutkumuzu körükleyen şeylerde vardı. En önemlisi benimle büyüyordu.

Üç faktör de genç zihnime yanlış bir bağlantı hissi verdi. Bir keresinde ayrılırken, kendimi boş ve robotik hissettim.

Bunu yaşadığınız zaman görmek zor, ama “giden” genellikle iyi bir nedenden dolayı bunu yapar. Kayıp aşkların nostaljik anıları genellikle geçmişin idealize edilmiş vizyonlarıdır. Hatırladığım kişi şüphesiz var olandan farklı.

Gerçek olduğunda, ve işe yaradığı zaman, doğru kararları verdiğin, doğru şeyleri söylediğin ve tüm şansını peşinden koştuğun için değil. İşe yaradığı zaman, senin hatalarına rağmen bunu yapar. Öyle olmasaydı, hala onunla  olurdum.

Gitti ve mantıksal olarak, sadece ben Y yerine X oldum, çoğunlukla kırılan oldum. İlişkilerin, kaçamakların ve hatta tek gecelik ilişkilerin bitiş çizgisine gelmemelerinin açıklanamaz nedenlerini açıklamak için kendimize anlattığımız bir hikaye.

Bir hikayedir ki, açılan temiz bir yoldan geçerken ” onun sayesinde ” diyerek teşekkür etmektir.