 |
| Kanlı Meri Gerçekmiş! – Ve Son Derece Tehlikeli! İşte o hikaye! |
En iyi arkadaşım gittiğinde 14 yaşındaydım.
David bana gece uykusunda söyledi. “Yani…” dedi. “Annemin yeni bir işi var. Bu… Kaliforniya’da. “Burası 1,913 mil uzakta. ”
Bundan sonra uzun bir süre sessiz kaldım. “California’nın harika sesini duyuyorum” dedim, bir gülümseme ile. “Orada Kar yok.”
Oda geri gülümsedi.
Beni ağlarken görmediğinden emin olmak çok önemliydi.
“Son günümü efsane yapmalıyız,” dedi David bana bir komplo anlattı. Henüz ayrılışından başka kimseye söylememişti. Şubat ayı ortasında ayrılıyordu, insanlar gitmiş olduğunu fark edeceklerdi. “Herkes Kanlı Meri’nin beni götürdüğünü düşünüyorsa?”
Plan çok parlaktı. Okuldan sonra, aynanın orda buluşalım diyip camdan çıktı. İkinci kattaki balkona kadar kısa bir mesafe ve üzerine tırmanır, merdivenlerden aşağı iner ve eve yürür. Kanlı Mary’nin onu Diğer Dünya’ya aldığını ve onu bir daha hiç görmeyeceğini söyledim.
Hepimiz bir ara ayrılmak zorundayız. Bunu kabul ettikten sonra, yöntemi kontrol edebiliriz.
Sınıftan sonra o cuma günü banyo etrafında toplanan en az iki düzine kişi vardı. Kimse Jimmy Fischer’ın beşinci sınıfta denemesinden beri hayaleti çağırmaya teşebbüs etmemişti, sonra evine erken dönmüştü çünkü pantolonuna işedi.
Jimmy hala öğle yemeğinde oturdu.
David ve ben, sadece banyoya gittiğimizde bizim smirklerimizi içerme şansımız yoktu.
“Biliyorsun, en azından denemeliyiz” diye açıkladım. “Bu şekilde, hayaleti ortaya çıkarmaya çalıştığımızı söylediğinizde yalan söylemeyiz.” Son dört kelimeyle sahte dramanın sözlerini söyledim.
Birazcık beyazladı. “Um – tamam, sanırım.”
Aynanın önünde cesurca durdum. O yanımda geçici olarak durdu.
“Kanlı Mary, Kanlı Mary, Kanlı Mary – Ben oğlunu öldürdüm.” Sesi durmadan da olsa benimkini yankılandı.
Yansılarımıza baktık. Göz kırptık. Onlar da öyle yaptılar.
Hiçbir şey olmadı.
İkimiz de rahat bir nefes aldık.
“Buradan çıksak daha iyi olur,” dedi David. “Zaman geldi”
Boğazımda bir hüzün hüzmesi yükseldi. “Evet,” diyebileceğim tek şey buydu.
Bana son bir elveda teklif etmeden önce bir bacağını lavaboya, diğeri de açık pencereye koydu. “Görüşürüz” dedi bir gülümseme ile.
Pencereden kaçmak için kendini aşağı doğru kaydırdı ve ağırlığını kaydırdı. Direnemeyeceğime karar verdiğimde yarı yoldaydı.
“Boo!” İleri atlarken ona bağırdım.
Gözleri derhal vurdu ve bir an bilehşete ihanet etti.
Dürüst olmak gerekirse, onu kaymayı istemedim.
David tepki vermeden önce pencereden ve gözden uzaktaydı.
“Harika,” diye düşündüm, tw şimdi bükülmüş ayak bileği ile uğraşmak zorundayız. Bu tüm şakayı mahvedecek. ”
Pencereye doğru yürüdüm ve başımı eğdim.
David’in başı, bir zamanlar zincire bağlı bir çitin parçası olan metal bir direğe çarptı. On beş fit düşmüş olmalı. Tapınağa tapınak koştu. Kutunun üst kısmı kanla kaplandı ve ucunun üzerinde beyin kürekleri vardı. Bacakları yerinde koşuyormuş gibi seğiriyordu, ama direk onu tuttu. Bacaklarının dans ettiği gibi kıkırdadı.
Çenesi çırpılmış ve kapandığı için gözleri çılgına döndü, ama çoktan ölmüştü.
Bence Bloody Mary gerçekten sonunda bizi yakaladı.
En azından herkese anlattığım şey buydu. Davud’un gördüklerine şüphe duyduğunu ve pencereden atladığını söyledim.
Ve aynaya baktığımda her zaman David’in katilini görüyorum.
