İşte bu yüzden Küresel Bir Salgının Ortasında Hayalimdeki İşi Bıraktım

Bir kez daha, moda kariyerimde işten çıkarıldım. Tam olarak dördüncü kez. Sonra bir mucize gerçekleşti: Evren bana seçme armağanı sundu.

30 saat sonra, eşi görülmemiş koşullar nedeniyle, işime dönme ya da işten çıkarılma seçeneği verildi. Kariyerimde ilk kez kader benim ellerimdeydi. Sadece kendi şartlarında, ayrılan kişi olmak istesem bile, şirketlerin çıkışını yaşadım.

Tommy Hilfiger bir çanta tasarımcısı olarak benim deneyim bu acımasız sektöründe sağlıklı oldu. Özerklik ve iş-yaşam dengesi üzerine kurulu nadir çalışma kültürü, bir rüya kombinasyonu oldu.

Özgünlük teşvik edildiği yer burasıdır. Moda dışında hobiler peşinde koşabildiğim yer burası. Burada bu rüya iş dışında hayal devam edebildi ve sonunda yazma tutkusu keşfetti.,

Yıllarca terapi ve ruh sağlığıma öncelik verdikten sonra bu dördüncü işten çıkarmada yol alabildim. Takım içinde yeniden yapılanmanın lojistiğini anladım. Reddedilmenin yasını tutmak, kaçınmak için kendimi ödüllendirdiğim insan deneyiminin bir parçasıdır.

Duygularımı onurlandırmak, başkan yardımcısıyla dördüncü duvarı yıkmamı sağladı. Kaybedecek bir şeyim olmadan, geçen yıl gizlice keşfettiğim bir yol olan ruh sağlığı ve zindelik yazarı olarak hayatımın bir sonraki bölümünü takip etmek için sektörden ayrılışımı paylaştım. Bir sonraki yolculuğum için beni tebrik etti ve bana sıcak dilekler gönderdi.

Benim için sürpriz oldu, 30 saat sonra, başkan yardımcısı beklenmedik olaylar nedeniyle işimi geri teklif etmek için aradı. Şimdi hayatımda bir kavşakta durdu: konfor, güvenlik sağlayan bir konuma dönün ve büyüme için fırsat ya da birkaç gün önce açıklandığı gibi belirsizlik bir yola doğru yürümek.

Geçen yıl boyunca, ben tasarım için aşkım overpower yazma tutkumu hissettim. Karşılaşacağımı hiç düşünmediğim garip bir duyguydu. Küresel bir salgının ortasında güvenliğe geri dönmek cezbediciydi ve tekrar karşılandığım için minnettardım, ama artık vahşi bilinmeyene sıçrama arzumu görmezden gelebiliyordum.

Vahşi bilinmeyenin güzelliği daha önce buraya gelmem. 22 yaşında buradaydım, new york’a yeni taşınan yeni bir üniversite mezunuydu.

Benim azim Michael Kors, Koç, Marc Jacobs, Tory Burch ve nihayet tommy Hilfiger de erkek aksesuarları tasarımı benim rüya iş kapılarında beni taşıdı. Vahşi bilinmeyeni benimsememiş olsaydım, bir tasarımcı olarak tam potansiyelimden asla faydalanmazdım. 22 yaşında, bana inanmayanların gürültüsünü susturdum ve sezgilerimi takip ettim.

Ben sanayiler içerisinde seçimimi yaptım, diğer insanların yorumlarına takılmadım. Moda haftasının ihtişamını ve abartılı tatil partilerini içine çektim. Ben itaatkar yardımcı tasarımcı siyaset oyununda seviye yöneticileri yatıştırmak için rol oynadı. Yaşım daki iki katı kadın liderlerin insanlık dışı muamelesi karşısında kendimi susturdum. Kendim hariç herkesi memnun etmeye başladım ve kısa sürede 27 yaşında felç edici bir depresyon havuzuna battı. Tommy Hilfiger’a ulaştığımda intihara meyilliydim ve bunu gizlemede ustaydım. Evrenin beni oraya götürdüğine inanıyorum ki iyileşip kendime dönebileyim.

Tommy’deki ilk haftam, her insana insan gibi davranılması gibi akıllara durgunluk veriyordu. Önceki şirketlerde, benim değer unvanıma bağlı olduğuna inanmak için şartlandırılmıştı. Bu inanç burada yoktu. Daha yüksek bir pozisyonda ki biriyle aynı şekilde görüldüm, duyuldum ve değer aldım.

Başlıklar bir fikrin kalitesini dikte etmedi. Bir fikir, statüne bakılmaksızın bir fikirdi. Kariyerimde ilk kez bir proto gözden geçirme toplantısında fikrimi dile getirmediğim için eleştirildim. Ben benim giriş duymak arzusu sevinç için çok yüksek atladı. O günden sonra, aklımdan geçenleri söylemeyi hiç bırakmadım.

Yoldaki bu anıtsal çatala hızlıca ilerleyin; Yapmak üzere olduğum şeyin endişesini karıştırdım. Derin bir nefes aldım ve dördüncü kez işten çıkarılmaya karar verdim, ardından beş dakikalık Ted Talk. Geri dönme fırsatı için ona teşekkür ettim ve bu yeni kariyeri görmeyi kendime borçlu olduğumu söyledim. Tommy’de ödüllendirici bir deneyim için minnettarlığımı ifade ettim. Bir kez daha beni tebrik etti ve bana sıcak dilekler gönderdi. Moda kariyerimde ilk ve son kez, kendi şartlarımla kapıları kapattım.

Bu anın benim için ne kadar önemli olduğunu fark ettim. Geçen yıl boyunca her gün kendimi seçme dönüşümümün kanıtıydı. Kendimi yazmaya dalarak seçtim. Paris’e yalnız gidip yalnızlığa aşık olduğumda kendimi seçtim. Yetenekli Kolombiya MFA şairleri arasında açık bir mikrofonda performans sergilediğimde kendimi seçtim. Hayattaki sevinçleri takip etmeyi seçtim ve kalbimi genişletmesine izin verdim.

Ben benim insanlar-hoş özellikleri döken ve artık kimse, bir şey, ya da herhangi bir iş tarafından sınırlı bir benlik duygusu geliştirdi. Bu modadan ayrılma kararımın temelidir. İlk ve her gün kendimi nasıl seçeceğimi öğrenmenin hayat dersiydi.

Moda tasarımcısından yazara geçiş yaptığımda, yaratma yeteneğim hala sağlam. İçimdeki yaratıcı, çevremdekileri dünyada yer almaya teşvik etmek için yazı lar aracılığıyla yeni bir ortam buldu.

oplum olarak, herkesi ön sıralara koymaya şartlanmış durumdayız, bu yüzden hayatımızı zorunluluk ve yargı korkusuna dayalı olarak yaşıyoruz. Sonuç, kızgınlık, mutsuzluk ve kendinden şüphe yle dolu bir kültürdür. Bu yaşam tarzı sürdürülemez ve yaşanmamış rüyalar bir topluluk sürdürer.

Kendimizi seçmek rahatsız edici, korkutucu ve izole edici, ama hak ettiğimiz hayata doğru bir adım.

Bu küresel salgın bize hayatın çok değerli olduğunu ve zaman ruhunu tutuşturan ateşi takip edemeyecek kadar kısa olduğunu gösterdi. Belirsizlik rüyaların uyandığı bir yerdir.

Olasılıkların sonsuz olduğu bir yer.

Evrim geçirdiğimiz bir yer.