Bu içe dönüklerin aşık olmak istemediğinden değil. Yalnızlığımız göz kamaştırıcı. Nefes kesici, aslında. Yalnızken renkleri farklı görüruz. Biz duraklatmak ve bakmak ve gerçekten bir sahne, bir koku, bir yabancının yüzünü yutmak için zaman var. Yalnızken daha çok şey fark ediyoruz, sinema resimleri gibi gözümüzün önünde sahneler açılıyor. Kendi şirketimizken zaman, bizim ki gibi kayıp gitmez. Birkaç saniye daha uzadı, hiçbir şey bizi zihinlerimizin dolaştığı ve deneyimlediğimiz yerden uzaklaştırmadı. Yalnızken bizimkine doğru çekişen bir kolumuz yok – hiçbir yerimiz yok, gösteri yapacak kimsemiz yok, bizi ördüğümüz hayallerden sürükleyecek kimse yok.
Bu içe dönüklerin aşık olmak istemediğinden değil; Bu içe dönüklerin hayran olduğumuz biriyle vakit geçirmek istememesi değil. Sadece dünyanın arkadaşlığından daha çok hoşlanıyoruz. Sadece transından, güzelliğinden çıkarılmadan hepsini keşfetmek istiyoruz. Sadece bizimle bunu yapabilecek birini bulamadık, çünkü bu insanlar nadir ve gariptir ve sık sık benzer bir şekilde saklanırlar.
Derinlik, merak ve sessizlik ihtiyacımıza saygı duyan birini bulmak acı verici derecede zor. Bizi terk eden biri bizi okyanusa bakarken gördüklerinde herkesin yapması gerekenden beş dakika daha uzun süre. Evlerimizin bir vaha olduğunu anlayan birini bulmak zor. Güzel bir yerde oturup nefes almanın ne demek olduğunu anlayan birini bulmak çok zor. Bizim kadar derinden bağlanan birini bulmak zor. Sadece onu alan biri — kelimeler olmadan, açıklama yapmadan, fedakarlık yapmadan. Bilen biri.
Bu içe dönüklerin aşık olmak istemediğinden değil. Acele etmeyen, sessizliğimizde aceleye getirmeyen birini bulmak çok zor. Acele etmeyen, dünyayı aceleye getirmeyen birini bulmak çok zor
