Artık bunu yapabileceğimi sanmıyorum. Sürekli git gel oluyorum. Telefonun yanında bekleyen, isminin telefonumun ekranında çıkmasını bir kişi haline geldim. Artık endişemi kontrol altında tutamıyorum. Günlerimi senden korkarak geçiriyorum. Gecelerimi ağlayarak geçiriyorum ve umutsuzca beni görmezden gelmen için ne yaptığımı anlamaya çalışıyorum.
Bu artık ikimiz için de adil değil.
Tekrar tekrar bu kadar çaresiz olduğuma inanamıyorum. Senin dikkatini çekmek için her şeyi yaptığım gibi kendimi de seninle aynı şeyi yapmaya çalışırken buluyorum. Veriyorum, veriyorum, veriyorum ama bir türlü senden bir şey alamıyorum.
Sen ilk tanıştığım kişi değilsin. Artık günümün nasıl geçtiği ya da şu anda ne yaptığımla ilgilenmiyorsun. Arkana yaslanıp benim izliyorsun, tıpkı kuklacının arkasına oturup kuklasını kontrol etmesi gibi. Her zaman üstünlük ve kontrol sahibi olacağını biliyorsun çünkü seni kaybetmemek için her şeyi yaparım.
Kendimi bir daha bu duruma sokmayacağıma dair kendime bir söz verdim. Arkadaşlığımız daha fazla bir şeye dönüşene kadar beni zorladın. Bana iyi davrandın. Yine de, benimle çıkmakla asla ilgilenmeyeceğini açıkça belirttin. Senin için beni düzeltecek kadar çok anlaşma bozucum var ama daha iyi biri gelene kadar beni yanında tutacak kadar iyi bir vücudum var.
Söylesene, sonra ne olacak? Hayatıma girdiğin anda ortadan kaybolacak mısın? Ben burada oturup bunun tekrar olmasına nasıl izin verebileceğimi merak ederken sen gidip hayatına başkasıyla mı başlayacaksın?
Aramızda gerçek bir şeyin olabileceğini düşünmek için nasıl bu kadar saf olabilirim?
Kendi kendime, fırtınanı tek başına atlatmak zorunda kalmamak için seni rahatlatacağımı söyledim. Kalbinin ihtiyacı olan karanlık olarak zamanımdan hiçbir şey öğrenmedim mi?
Ne zaman bir ilişkinin bir başkasına ne kadar verebileceğinle ilgili olmadığını anlayacaksın; Birlikte ne yaratabileceğinizle ilgili.
Bir ilişki korku veya endişe yaratmamalı. Bir ilişki seni ağlatarak uyutmamalı. Gerçek bir ilişki sorunları çözer.
Bir keresinde biri beni çok sevdiği için beni hayalet gibi görmek zorunda olduğunu söylemişti. O zamanlar çok öfkelendim. İfadelerinin saçma ve kalpsiz olduğunu düşündüm. Sözde bu kadar çok değer verdiğiniz birini nasıl terk edebildin?
Sanırım artık anlıyorum.
Hayatımda tekrar tekrar, bana “eğer onları seviyorsan, bırak gitsinler” dersi verildi.
Bence bizim için en iyisi bu olabilir.
Çünkü kesinlikle böyle olmadığını söyleyebilirim.
Neden gitmene izin vermiyorum?
