Gerçek şu ki, seni hala seviyorum. Evet, her şeye rağmen, bugün hala sana aşığım ve seni her gün özlüyorum. Evet, seni hala zeki, komik ve çekici buluyorum. Seninle saatlerce konuşmayı seviyorum. Şakalarına ve alaycı yorumlarına hala çok gülüyorum. Hala düşünme tarzını ve konuşma tarzını seviyorum. Hala kahverengi gözlerinde kaybolup seni her gördüğümde aptal gibi gülümsüyorum. tüm bunlara rağmen, bana nasıl hissettirdiğini hiç unutmadım.
Bana yaptıklarından dolayı beni nasıl incittiğini ya da her gün nasıl ağladığımı hiç unutmadım. Senin yüzünden hissettiğim acıyı hiç unutmadım. Bu yüzden evet, seni sevip sevmediğimi sorarsan, sana yalan söylemeyeceğim – seni seviyorum – sana hala aşık olduğumu söyleyeceğim. Ve eğer bana seni affedip affetmediğimi sorarsan, belki sana affettiğimi söylerim. Yine de, sana ne yaptığınızı unuttuğumu asla söyleyemeyeceğim, çünkü yaram eskisi gibi acımasa ve kanaması durmasına ve daha fazla yara izi olmasına rağmen, hala bende – hala canımı yaktığın günü hatırlıyorum.
Belki bir gün bu yara izi şu an olduğu kadar çirkin görünmeyecek. Belki bir gün beni nasıl bu kadar yoğun hissettirdiğini hatırlamam. Belki eninde sonunda beni nasıl incittiğinin anısını unuturum. Belki bir gün sana olan aşkımın tüm bunları fethedip üstesinden gelebileceğini hissederim. Belki bir gün senin yüzünden ağladığım günleri ve senin yüzünden döktüğüm gözyaşlarımı hatırlayacağım ve onlar o kadar hüzünlü anılara benzemeyecekler, sadece anılara benzeyecekler.
Belki tüm bunlar olduğunda, bize bir şans daha verebileceğim, ama belki tüm bunlar olduğunda, hala birbirimize aşık bile olmayacağız, ve belki de o zamana kadar birbirimizden uzaklaşmış olacağız, ki bu trajik olurdu. Ama olay da bu, seni sevmek hiç kolay olmadı ve seni sevmemek de hiç kolay olmuyor.
Keşke yaşadıklarımız daha az karmaşık olsaydı. Belki o zaman bunu çözmenin bir yolunu bulabilirdik, ama üzücü gerçek şu ki, “biz” olmayı bıraktığımızda bile aramızda hiçbir şey yine de kolay olmadı.
