Seninle bir hayat hayal etmek çok kolay. FaceTime zamanları, ileri geri uçuşlar, milyonlarca kez izlediğim romantik filmlerdeki bir sahne gibi birbirimize koştuğumuz havaalanlarında ki toplantılar. Ürkek merhabalar, çünkü ikimiz de nasıl iletişim kuracağımızı bilemedik, hala daha bilmiyoruz. Sarılıyoruz ve ilk kez senin kokusunu alıyorum. Çantamı al ve kolunu omzuma sar. Şimdiye kadar dokunduğum en güzel şeysin. Yüzümdeki gülümsemeyi silemiyorum.
Kendimi açılmaya çalışırken görüyorum. Kendimden ne kadar vermeliyim? Çok fazla diye bir şey var mı? Nasıl hissettiğimi saklamakta hiç iyi olmadım ama doğru kelimeleri bulmak da bana hiç doğal gelmedi. Tereddüt ediyorum ve sonra da bana ihtiyacım olan zamanı vermeni istiyorum. Seninle her şey farklı; Artık küçük şeyleri sorgulamıyorum. İlk defa, şu andan başka bir şey düşünmüyorum.
Trabzon aksanıma güldüğünü görüyorum. Elini tutup benimkiyle kenetleyecek kadar cesur hissetmemi istiyorsun. Sabırlısın ve beni kendimle gurur duydurmaktan başka bir şey yapmıyorsun, özellikle de seninleyken. Ve sonra vedalaşıyoruz, ikimizin de gitmesi gereken farklı yerler var. Beni sıkıca sıkıştırıyorsun, ben de ağlamamaya çalışıyorum. Saçımı yüzümden uzaklaştırıp alnımı öpüyorsun. Beni yumuşak bir gülümsemeyle bırakıp indiğimde seni aramamı söylüyorsun. Sanki söylemesen koltuğuma oturur oturmaz sana mesaj atmayacaktım.
Ama biz böyle değiliz. Biz diye bir şey yok. İki ayrı hayat yaşayan iki kişiyiz. Kim olabileceğimizi hayal etmek daha kolay.
Kolay çünkü gerçek değil. Senaryoyu kontrol edebilirim, bilinmeyene dalmak yerine. Sen olmak zorunda bile değilsin ama bu şekilde hayali senaryoya bir yüz koyabilirim. Bu kişi olup olmadığını bile bilmiyorum ama öyle olduğunu düşünmek hoşuma gitmiyor. Umarım sosyal medya üzerinden fotoğraflarımı beğenmen benden hoşlandığın anlamına geliyordur, ama muhtemelen yanılıyorumdur. Daha önce de hayal kırıklığına uğradım. Kendimi kaptırıyorum. Bu benim hatam, ama elimde değil. Küçükken olduğumuz, gerçekliğe karşı savunmasız ve saf olduğumuz aşk hikayeleri ile çevriliyiz. Ne yazık ki, o hikayeleri sakladım. Hayatımın neredeyse her evresini atlatmamı istediler. Ama cahil değilim. Hayatın filmlerdeki gibi yürümediğini biliyorum ama tüm bu fanteziye alışmak kendimi kalp kırıklığıyla ifşa etmekten daha kolay.
Asla birlikte olmaya öncelik vermedim. Ortaokulda, kızlar ve çocuklar takılmaya, el ele tutuştukları ya da koridorda sarıldıkları için başı derde girdiğinde, kitaplarıma gömüldüm. Lise boyunca, arkadaşlarım erkekleri, ortamları ve hatta aynı evde takılmayı severdiler, ama yine de hiç ilgim yoktu. Üniversite geldi ve gitti ve tek başıma olmak gayet iyiydi. Ama son birkaç yıldır, ayaklarımı flört diyarına batırdım ve bazen keşke bilmeseydim diyorum. Keşke ilk öpücüğün eşiğinde olmanın nasıl bir şey olduğunu bilmeseydim. Bana baktığında bir anda tüm dünya durdu. Her şey ağır çekimde oldu, ama dudaklarımız sonunda karşılaştığında adrenalin patlaması yaşadım. Sanki bir istek sonunda karşılanmış gibi, ama tam olarak tatmin olmadım. Daha fazlasını istedim. Birbirimize doğru eğildik ve ellerimiz her yerdeydi. Kontrolümü kaybettim ama aynı zamanda tam olarak ne yaptığımı da biliyordum.
Keşke basit bir dokunuşun içimde olduğunu bilmediğim bir şeyi nasıl aydınlatabileceğini bilmeseydim. Dizime nazikçe yerleştirilen bir elin beni aniden nasıl ateşe verebileceğini. Bunları her hatırlayışımda yüzüm kızarıyor. Ama utandığımdan değil, güzelliğinden. Gülümsemeye başladım ve o dokunuşa odaklanmaktan başka bir şey yapamadım. Olay olduğu anda elektrik çarpması gibiydi ve elini hareket ettirdiğinde dokunduğun yer buz kesiyor gibiydi.
Keşke hiç tanışmasaydık, bu yüzden her şeyi kendime saklamak için bir versiyonunu yaratmak o kadar kolay değildi ama asla tecrübe edemeseydik.
Seni tanımıyorum, gerçekten tanımıyorum. Ama tanımak istiyorum.
