Bir gün senden bahsedeceğim ve diyeceğim ki, “Evet, ama bu çok uzun zaman önceydi.” Gülümseyeceğim ve sesim kısılmayacak.
Bir gün, seninle dinlediğimiz şarkıları dinleyeceğim ve tekrar benim olacaklar. Seni hatırlatmayacaklar. Pazar sabahları kahvaltımı yapacağım ve aklıma gelmeyeceksin. Çok sevdiğin kıyafetlerimi, seninle anıları olsa bile hiç çekinmeden giyeceğim.
Bir gün kaçan kişi olmayı bırakacağım.
Belki de olamayacağım.
Belki hayatımda ki bazı şeylere senin adın basılmış olacak ve bu konuda yapabileceğim hiçbir şey olmayacak.
Belki bazı şarkılar her zaman seni hatırlatacak ama bunun üstesinden gelmek için çabalayacağım.
Belki bazı yerler sana benzeyecek, okyanus gibi, ya da ilk buluşmamızda gezdiğimiz sokaklar seni hatırlatacak.
Kimse senin gibi hissettirmeyecek. Kimse senin gibi kokmayacak, senin gibi öpmeyecek, senin gibi dokunmayacak ya da senin gibi olmayacak.
Ama yine de, kim bilir? Belki bunlar son bulacak.
Belki bir gün yabancıların gözünde seni aramayı bırakırım.
Bu yılı düşüneceğim ve sen de bunun bir parçası olacaksın ama bu seninle ilgili olmayacak. Tek başıma olduğumu, her zaman öyle olduğumu ve senin her zaman bildiğini göreceğim. İyileşmem için sana ihtiyacım olmadığını, acım için seni suçlamadığımı bildiğini göreceğim. Ve gurur duyacağım, çünkü bu kadar acı sadece cesurca sevenler tarafından hissedilir.
Bir gün seni unutacağım.
En önemlisi, senin gibi biriyle tanıştığım için minnettar olmaktan başka bir şey yapmayacağım.
Zamanının geldiğini bildiğimizde zarafetle yollarımızı ayırdık.
Ve hayatta hiçbir şeyin uzun sürmediğini kabul edeceğim. Bu sonsuza kadar aklımın köşesinde duracak, sonların da bir amacı var ve bizimkinin adil olduğunu düşünüyorum. Anılarımızın kötülenmesine asla izin vermeyeceğim.
Zamanlamanın asla yanlış olmadığına inanıyorum.
Bu yüzden seni beklemeyi bırakacağım. Kendime geleceğini söylemeyi bırakacağım.
Belki bazen beni düşünüp düşünmediğini ya da beni özlediğini merak etmekten vazgeçmeyeceğim. Ama senin yapacağını ummayı bırakacağım.
Nedenini sormayı bırakacağım. Gerçek olup olmadığını sorgulamayı bırakacağım, çünkü öyle olduğumu biliyorum.
Yavaş yavaş, seni unutacağım. Hepsini kim bilir ne kadar süre taşıyacağım, ama bir noktada, temelli olarak seni unutacağım ve her şey yoluna girecek.
Bir gün, geri dönmeyeceğini bildiğim anda kaybolduğunu sandığım her şeyi bulacağım. Hiç ayrılmadığını fark edeceğim.
Bizi hatırlayacağım ve bir gün bu yeterli olacak.
Geriye dönüp bakacağım ve daha fazlasını istemeden güzelliği göreceğim.
Bir gün, mutlu olacağım – en azından bu anılarla beraber olacağım – ne diyorduk?
hep beraber olacağız.
Olamasak da hep mutlu olacağım.
Anılarımızla.
ve bir başkası ile.
