Farklı mevsimler, aynı döngü.
Neredeyse teslim olmanın eşiğindeydim, yukarı baktım ve teşekkür ettim.
Sıcak esinti cildimi okşarken yüzümde güneş ışınlarını hissettim.
Etrafta koşuşturmak, çok fazla kez yeniden başlamaktan ve çoğu zaman aynı sonuçlarla bitirmekten yorulmuştum.
Teslim oldum.
Kalemimi aldım ve tüm duygularımı kağıda döktüm.
Kurtarılmaya değer olacak mıyım?
Kalemimin kalbim için kanamasına izin verdim.
En mutlu zamanlarımdan anılarımı anlatıyorum.
Anlatılmamış kalp kırıklıklarının neden olduğu her acıyı hissetmeye çalışıyorum.
Karanlık ve yıkıcıydı, ama kelimeler o kadar güzeldi ki acı benim en güzel yanım oldu.
Aşık olmanın nasıl bir his olduğunu unutmuşum.
Sevilmeyi hak ettiğimi hissetmeyi reddettim.
Ama sonra sen geldin.
Kendi kalemini tutarak, karanlıkla gizlemek için çok uğraştığım güzelliği yansıttın.
Kalbimin en derin köşesinde ki ışığı bulmayı başardın.
Kırıklıklarımı takdir ettin, başkalarının korkutucu bulduğu gizemi çözdün.
Ben en kötü zamanlarımda yalnız bırakmadın.
İstenmeyen şeyler olmaya başladığında, bana daha sıkı tutundun.
Anladığın için peşimden koştun.
Hikayeme ilham veren duyguları tamamen hissettin.
Kalbimi tanıdın.
Kurtarılmayı hak ettiğimi fark etmemi sağladın.
Çünkü artık her büküm ve kıvrımda yolumu tamamen çizebiliyordum.
Bana şiir gibi hissettiriyorsun.
Her şey artık karanlık ve parlaklık ile kalıplanmış özel bir parça,
Anlaşılmaya ve takdir edilmeye değer,
Belki herkes tarafından değil, ama kesinlikle kabul etmeye ve kalmaya cesaret eden biri tarafından.
Sonunda seni buldum.
