1. Korununun ne olduğunu öğrendim.

Bu sonuca ulaşmak için yaşam deneyimi 26 yılımı aldı: Ne en nadiren korku, eğer hiç, gerçek olur. Ve hiçbir hazırlık istediğimiz hayatı yaşamanın risklerini tam olarak azaltamaz. Eğer bilinmeyenden korkmak bir şey yapmamamın tek nedeniyse, o zaman başka sebepler bulsam iyi olur. Çünkü aslında, korkunun varlığı genellikle doğru kararı verirken sahip olduğum en iyi göstergedir.

2. Garip, farklı yeteneklerin ne olduğunu öğrendim.

Çocukken, kronik anksiyeteden hikaye anlatımına kadar teselli bulurdum. Her şey kendi kendime yüksek sesle konuşarak, hikayeler uydurarak ve farklı karakterleri oynayarak başladı. Yazmayı öğrendiğimde, bu hikayeler kağıda açıldı. Üniversiteden mezun olana kadar yaratıcı yazımı paylaşılacak bir güç olarak görmeye başlamadım, gizlenecek bir şey değil.

3. Her zaman yolun nerede doğru olduğunu bilmenin gerekmediğini öğrendim.

Şu anda var olmanın ve sonucun kontrolünü teslim etmenin özgürleştirici bir anlamı vardır. Malcolm Gladwell bir keresinde şöyle demişti: “Geleceği tahmin edemeyecin her seçenek sana açıktır. Seçimlerimizi sınırlayan sadece geleceği tahmin etme arzumuzdur.”

4. Başkalarını affetmeyi öğrendim.

Kurbanı oynamak kolay. Bunu herkes yapabilir. Ama Buddha’nın öğrettiği gibi, “Öfkeye tutunmak zehir içmek ve diğer kişinin ölmesini beklemek gibidir.” Bana haksızlık edenler nadiren zarar vermek için niyetlenirler ve incindiğim yollarla geviş getirmek sadece daha fazla acı yaratır. Affetmeyi seçtiğimde fiziksel ve zihinsel olarak daha hafif hissediyorum.

5. Kendimi affetmeyi öğrendim.

Hem kişisel hem de profesyonel olarak, hustling bir hayatın yan etkilerinden biri- insanlar üzerindeki etkimizin zaman zaman farkındalık eksikliği anlamına gelir. İstemeden başkalarına nasıl zarar verdiğimizi işlemek ve düşünmek için zaman ayırmanız önemlidir. Belki de bu örnekler romantik, platonik, ırksal, ailesel veya profesyoneldir. Kişilerarası hatalarımçoğu cehalet ve bencillikten kaynaklanıyor, kötü niyetten değil. Her ne kadar hataları yansıtmak beni ilk başta koşmak ve gizlemek istiyorum yapar, ben daha ziyade kaçınmak istiyorum iç yerlere derin dalış en anlamlı deneyimdir. İnsanları incittiğim için kendimi affetmemin tek yolu öz farkındalıktır.

6. Birisine zayıflıklarınızı gösterdiğinizde, genellikle empati ve güvenlik açığıyla yanıt verdiklerini öğrendim.

Eskiden hepimizin olduğu gibi savunmasızlıktan korkardım: sonucu tahmin edemeyiz. Ya doğruyu söylemek iyi gitmezse? Ya reddedilirsem? Ya birini gücendiriyorsam? Adil sorular. Ama güvenlik açığından kaçınmak için yeterince iyi değil. Ben başkalarına karşı duygusal savunmasız olmayı seçtim, tepkiler hemen hemen her zaman şefkat, şükran ve karşılıklı güvenlik açığı doludur.

7. Bir şeyler yazmamın benim en büyük tutku ve sevincim değil, aynı zamanda çağrım olduğunu öğrendim.

Çocukluğumdan beri yaratıcı bir şekilde yazıyorum. Liseye, üniversiteye ve sonra yüksek lisans okuluna devam ederken, yaratıcı yazarlığı ve hikaye anlatımını bir yan tutku olarak gördüm. Paylaşılmamak için. Kariyer olmak için değil. Ama benim görüşüm son zamanlarda değişti, ve şimdi ben en çok seviyorum şey anlıyorum? Perdenin arkasında kalmak zorunda değil. Ön ve orta sahne olabilir.

8. Cesur olmanın gerçekte ne demek olduğunu öğrendim.

Cesaret korkunun yokluğu değildir. Cesaret, yoğun bir korkunun varlığında tam benliğin olarak ortaya çıkıyor. Vücudunuzdaki her lif inanarak güvenli bir yere koşmak için çığlık atlıyor. Eleştiri ve yargı karşısında kendinizi ve inançlarınızı onurlandırmaktır. Cesaret dürüstlük ve özgünlüktür.

9. Tanrı’nın sesini dinlemeyi öğrendim.

Rehberliğin ve bilgeliğin iç sesini biliyor musun? Bazıları buna bağırsak, evren, omzundaki melek ya da sezgilerin diyebilir. Ben ona Tanrı diyorum. Ve kafam kaybolduğunda, dinlediğim tek ses bu oluyor. Sonsuza kadar güvenilir olan tek sestir. Dış gürültüyü susturarak dinlemeyi öğrendim (kendi zihinsel gevezeliğim de dahil) ve Tanrı’nın benimle konuşması için yer açmak.

10. Kendi sesimi kullanmayı öğrendim.

Sınıfta ya da toplantılarda konuşmakta tereddüt ederdim. Ama iyi fikirlerinizi ve düşüncelerinizin duyulması için fırsatları kaçırmadan daha iyi bir şekilde konuşun ve fikrinizi küçümsemek daha iyidir. İstediğim şeyi savunmayı, inandığım şeyi savunmayı, bilinçli bir görüş bildirmeyi veya bilgideki boşluğu kabul etmeyi öğrendikten sonra kendime güvenim arttı. Ayrıca susturulmakta olan başkalarının seslerini yükseltmek için sesimi kullanmanın öneminin de farkındayım.

11. Hayatta en önemli olanı öğrendim.

2020 salgınına kadar hayatın tüm dikkat dağıtıcı ve kesintileri söküldü değildi. Geriye sadece ilişkilerim ve inancım kalmıştı. Peki ne fark ettim? Bu iki şeyin yerine getirilmesi için ihtiyacım olan tek şey bu.

12. Hayatın en büyük ödüllerinin risk almaktan geldiğini öğrendim.

Klişe olabilir ama hayat gerçekten konfor bölgemizin sonunda başlıyor. Benim için, birkaç yüz kişiye sunumlar yapmak, lisansüstü programlar ve işler için mülakat yapmak, yüksek lisans programlarını ve işleri bırakmak, şiirlerimi paylaşmak ve birisine “Seni seviyorum” demek. Bazı riskler diğerlerinden daha küçük hissediyorum, ama hepsi radikal bizi değiştirmek için güç var.

13. Duygularıma nasıl eşit ve bazen de mantık ve düşünmeden daha fazla güvenmeyi öğrendim.

Genç yaşta duygularımı bölümlere ayırma ustası oldum. Çatışma sırasında, güvende ve kontrollü hissetmek için, küçülmem, ses tonumu dengelemem ve sesimi indirmem gerektiğine inandım. Herhangi bir duygusal tepkiye girmemek daha güvenli hissettirdi. Bu birçok yönden bir hayatta kalma taktiğiydi. Ama tıpkı çocukken ailelerimizde çalışmak için öğrendiğimiz hayatta kalma taktiklerinde olduğu gibi, istenmeyen sonuçlar doğurur. Benimki, düşündüklerimle hissettiklerim arasında bir kopukluktu. Duygusal tepkilerime güvenmiyordum; ilkel, güvenilmez, dramatik hissettiler. O zamandan beri duygularımı onurlandırmanın ve ifade etmenin önemini öğrendim.

14. Kendi motivasyonlarıma karşı ne kadar kör olabileceğimi öğrendim.

Uzun bir süre psikolog ve profesör olmak istiyordum. Bu rüya hiçbir şekilde yanlış sebeplerden dolayı değildi. Öğretmek, akıl hocalığı yapmak, insanlara yardım etmek ve üniversite öğrencileriyle çalışmak istedim. Ama doktora yaptığım için sahip olduğum tüm onurlu motivasyonlara karşı, yetersiz motivasyonlar da vardı. Son derece zeki ve önemli olarak görülmek, işim için övülmek ve ödüllendirilmek ve insanlara ne iş yaptığımı söylediğimde bu gurur uyanışını hissetmek istedim. Çoğunlukla, yetersizlikten ve beceriksizlikten korkuyordum. Doktora programımdan ayrıldıktan sonra bu gizli, yanlış yönlendirilmiş sebepleri açıkça gördüm.

15. Anılarını gerçek zamanlı olarak günlük ve fotoğrafla kaydetmenin önemini öğrendim.

İlk uluslararası seyahatimi 16 yaşındayken Guatemala’ya yaptım. O zamandan beri birçok ülkeyi ziyaret ettim ve her zaman maceralarımın bir günlüğünü tutuyorum. Yıllar sonra, günlüklerimi yeniden okuduğumda veya resimlere göz attığımda, başka türlü unutulabilecek birçok anı, deneyim ve duyguyu hatırladım.

16. İyi dinlemenin iyi sevmenin en iyi yolu olduğunu öğrendim.

Keşke daha dışa ve konuşkan olmak isterdim. Ama büyükbabamın dediği gibi, “Seni dinleyerek çok daha fazlasını öğrenirsin.” Bu doğru. Ayrıca başkalarını dinlerken daha çok seviyorsun. Çoğu zaman insanlar sadece duyulmak istiyorum, tavsiye verilmez.

17. Tanrı’nın dikkatimizi çekmek için zorluklarımızı kullandığını öğrendim.

Hayatımın çoğunda, Tanrı’yı uzaktan, ona ihtiyacım olduğunda onu indirebileceğim bir rafta tuttum. Ama Tanrı bizim için uygun olduğunda tozunu almak istemez. En iyi arkadaşım, erkek arkadaşım ya da ailem sadece evimin mahremiyetinde onlarla nişanlansam ama çoğunlukla gerçek dünyada onlarla görülmeyi reddederse mutlu olur muydu? Tanrı dikkatimi çekmeye çalışıyordu. Ve bunu, sonunda teslim olana kadar kafa karışıklığı ve umutsuzluk mevsiminde yaptı. Başkalarına karanlık gelebilir ama bana göre birinin dikkatini çekmenin en merhametli ve merhametli yolu bu. Mutluyken ve hayat boyu yol alırken huzura ve kurtuluşa ihtiyacımız olduğunu düşünmüyoruz. Sadece boğuluyormuşgibi hissettiğimiz zaman tasarruf ihtiyacımızın farkına varıyoruz.

18. Sadece diğer insanların düşündüklerine kulak asmamayı öğrendim.

Görüşler ve tavsiyeler yararlı olabilir, ama aynı zamanda bizim yargı bulut olabilir. Çok fazla çelişkili görüş kafamızı karıştırabilir. Başkalarının ne yapmam gerektiğini düşündüğü ve içgüdülerimin bana söylediği arasında seçim yaparken, her seferinde içgüdülerimi seçiyorum. Beni asla hayal kırıklığına erdirmez.

19. Aile dinamiğinin uzun süreli etkilerini öğrendim.

Ailelerimizde çalışmak için çocuk olarak öğrenmemiz, dünyada yetişkin olarak olduğumuz kişidir. Çatışmaya nasıl tepki verdiğimiz, duygularımızı ifade etme (ifade etmeme) ve sevgiyi sunma ve kabul etme alışkanlıkları, aile tarihimizin farkına varana kadar kolayca anlaşılamamaktadır.

20. Yeni bilgiler üzerine fikirlerimi veya dünya görüşünüzü değiştirmenin zeka ve olgunluğun en büyük işareti olduğunu öğrendim.

Yaşlandıkça, birçok yetişkinin, çelişen kanıtlar karşısında bile inançlarına tutunmaya ne kadar istekli olduklarının daha fazla farkına varıyorum. Sanki birinin dünya görüşüne yönelik bir tehdit, karakterlerine yönelik bir tehdit. Ama en çok saygı duyduğum insanlar özür dilemeye, suçu kabul etmeye ve daha iyisini öğrendiklerinde daha iyisini yapmaya istekliler. O insanlardan biri olmak için çabalıyorum.

21. Yalnız seyahatin beni güçlendirdiğini öğrendim.

Benim ilk solo uluslararası seyahat deneyimi üniversitede bir genç olarak oluştu. Londra’nın ceplerini tek başıma keşfettim ve sadece İngiltere’de birçok şehre uçtum. Bu heyecan verici, biraz korkutucu ve güçlendirici oldu. Yetenekli ve bağımsız olduğumu gösterdi.

22. Hak ettiğimi düşündüğüm şeyi çektiğimi öğrendim.

Değerlerimiz inanmadığı zaman, değerimizi tanımayan durumlara ve insanlarla yetiniriz. Daha önce de aşkı aşkla karıştırdım ilişki yaşadım. Sadece bir kez ben içerik tek başıma olmak oldu nasıl ve kiminle benim zaman harcamak hakkında daha seçici oldu.

23. Vermenin ve almanın dürüstlük olduğunu öğrendim.

İyi olmak nazik olmak la aynı şey değildir. Çatışmayı fırçalayarak barışı korumaya çalışmak sadece uzun vadede zararlıdır. Danışmanlık benim yüksek lisans programı bana yapıcı geribildirim sunan ölçülemez yararları öğretti (güçlü, büyüme alanları, vb) yanı sıra geribildirim almaya açık olmanın.

24. Gerçek aşkın, en iyi yiyeceğinizi ortaya çıkaran birini bulmak değil, en kötü zamanınız olduğunda kendinize dönmenize yardım eden birini bulmak olduğunu öğrendim.

Genç kızlar genellikle romantik aşk bir masal kavramsallaştırma var. İzlediğimiz filmlerden ve okuduğumuz hikayelerden geliyor. Sanki bir insanın yarısı doğmuş gibi bizim “diğer, daha iyi yarısı” olacak bir “ruh eşi” bulmamız gerektiğine inanarak büyürüz. Ama gerçek aşkın, zaten dolu olan hayatımızı başka bir insanla paylaşmak için yaptığımız kasıtlı bir seçim olduğunu öğrendim. Gerçek aşk sadece aşağı yatarken diğerini toplamak değil, aşağı yatarken onları tutmak ve sonra birlikte yükselmektir.

25. İstifanın başarısızlıkla eşit olmadığını öğrendim.

Eskiden bırakmanın başarısızlığı kabul etmek, işleri yanlış yaptığın ya da yapmak istediğin şeyi başaramayacağın anlamına geldiğini düşünürdüm. Daha fazla yanamazdım. Bazen yapabileceğimiz en cesur ve zor seçim yürüyüp gitmektir.

26. Nasıl hareketsiz olunmayı öğrendim.

Ne zaman zor bir karar ile karşı karşıya, benim ilk eğim her zaman araştırma oldu, bana yakın anket, ve tavsiye isteyin. Bazen bu sürecin yararlı bir parçasıdır, ama sonuçta ne istediğinize karar verebilir tek kişi vardır. İç huzuru tesis etmek ve cevabımı bulmak için zihnimi susturmayı öğrendim. Cevabın her zaman içimizde yaşadığına inanıyorum; yüzeye çıkması için yeterince uzun süre hareketsiz kalmak bize kalmış.