Şu anda aklından neler geçtiğini biliyorum.

“Neden onun izni olmadan erkek arkadaşının mesajlarını okumak istiyorsunuz!? Peki ya erkek arkadaşına güvenmiyor musun?”

Evet, yanlış olduğunu biliyorum ve bugüne kadarki davranışlarımdan utanıyorum. Sana tek cevabım, içimde bir his vardı. Bu duyguyu görmezden gelerek aylarca geçirdikten sonra, bunu kabul etmek zorunda kaldım. Ben de böyle yaptım.

Hala hissederek hareketlerimi haklı çıkarmadığını söyleyebilirsin. Kabul Ediyorum. Ama bu duyguyla hareket etmek yaptığım en iyi şeydi.

Güven ve gizlilik ilişkimde benim için her zaman önemli bir şey olmuştur. Asla arkadaşınızın telefonunu kontrol etmeyin – bu benim altın kuralımdır. Erkek arkadaşım haberim olmadan mesajlarımı okursa mutlu olmazdım. Bu yüzden ona da bunu yapmazdım. Ona güvendiğim için böyle bir davranışa başvurmak zorunda değildim, değil mi?

İlişkimin dördüncü yılıyla altın kuralımı çiğnedim.

İçgüdüsel bir hisle ona olan inancım arasında bir seçimdi. O gün içgüdülerimi seçtim.

Dördüncü Sevgililer Günü’müzdü

Dördüncü sevgililer günümüz için birkaç arkadaşıyla birlikte kulüplere gittik. Daha önce hiç tanışmadığım arkadaşlar. Masamıza oturdum, müzik kulağıma işliyor, sarhoş insanların birbirinin üzerine düşmesini izliyordum. Bana doğru eğildi ve daha fazla içki alacağını söyledi. Viskimi yudumlamaya devam ederken başımı salladım.

O çıkar çıkmaz, bir kız sordu, “Peki sevgililer günü için ona ne aldın?”

“Ona ayakkabı aldım” dedim. Dört yıl sonra, ben zaten ona düşünebildiğim tüm hediyeler vermiştim –  Zaten o ihtiyacı olan her şeye sahip bir kişi. Neden detaylı bir hediye alayım ki?

“O bu güzel, peki o sana ne aldı?” diye bastırdı.

“Bana hiçbir şey almadı,” dedim beceriksizce. Bu kızı çok az tanıyordum ve onu ilgilendirmediğini düşündüğüm soruların sorulması beni mutlu etmiyordu.

“Ne? İlk Sevgililer Günü’nüz için sana bir şey almadı mı? Neden bu işten sıyrılmasına izin verdin?” diye sordu.

Bekle, ne?

Neden bunun bizim ilkimiz olduğunu düşünsün ki?

“Eski sevgilisi Şirin’in ikinizin birlikte çekilmiş bir fotoğrafını gördükten sonra sizi takip ettiğini biliyorsun.” diyerek yüzümdeki ifadeden bihaber diyerek devam etti.

“Ne zaman birlikteydiler?” İçkiyi yudumlarken sordum.

“uzun zaman önceydi. Neredeyse bir yıl oldu.

Alışılmış bir aşırı düşünür olarak, zihnim bir anda düşüncelerin çılgınlığı içerisine girdi.

Az önce ne duydum?
Hangi eski sevgilisi?
Beni aldatıyor mu?

O anda geri geldi, elinde ki içkiyi içti.

“Ona, sevgiline nasıl hediye almazsın” diyerek kolunu yumruklayarak yanımızdan ayrıldı.

O gece yatakta uyanık yatıyordum, zihnim duyduklarımı yeniden ortaya koyuyordu.

Şirin’i Instagram’da aradım ve arkadaşının listesinde buldum. Hesap özeldi.

“Ne yapıyorsun?” diye iç sesim bana sordu.

Evet, şu anda ne yapıyorum!?
Ona güvenmiyor muyum?
Sevgilimin mi yoksa bir yabancının sözlerine mi güveneceğim?

Telefonumu bir kenara koydum ve uyuyakaldım.

“Şirin kim?” Ertesi gün ona gergin bir şekilde sordum. Kızın dün gece bana söylediklerini açıkladım.

O açıklama moduna girdi – o eski bir arkadaş, başka bir şey. Uzun zamandır ondan hoşlanıyormuş. Ayrıca dün konuştuğum kızın deli olduğunu söyledi. Bunu hep yaparmış. Etrafta dolaşıp hikayeler uyduruyor ve insanlar arasında sorunlar yaratıyormuş. Şirin bir hiç kimse ve artık onunla arkadaş bile değilim diyerek konuyu kapattı.

Beni ikna etmesini dinledikten sonra ona inandım. Bunu unutalım. Orada bir şey olmadığını söyledi.

Küçük bir tohum büyük bir ağaca dönüşür.

Ona inandım ama artık çok geçti. Şüphe tohumları zihnime yerleşmişti. Sonraki birkaç ay boyunca, ne kadar görmezden gelirsem geleyim güçlendiler.

Neden o kız ilk Sevgililer Günü’müz olduğunu düşünsün ki?
Eğer bu olmasaydı neden çıktıklarını söylesin ki?
Eğer bu Şirin’le arkadaşsa, hiç çıkmadıklarını bilmeli.
Eğer onunla arkadaşsa, beni bilmeli.

“Ama o yapmadı,” iç sesim. “Arkadaşlarına senden bahsetmedi.” dedi.

Bu idrak çok acıttı. Dört yıl sonra arkadaşları varlığımdan bile haberdar değil miydi?

Aylarca, bu düşünceler kafamın içinde iltihaplandı.

Değiştirilen parola ve bazı tehlikeli davranışlar

Doğum günümden bir gün sonra Mayıs’ta tekrar karşılaştık. Alışveriş merkezinde dolaşırken doğum günü hediyesi olarak kendime bir şey almamı istedi. Birkaç parça denedikten sonra, elimiz boş çıktık.

“Bir şey seçmeliydin,” dedi.

“Orada hiçbir şeyi sevmedim.”

“Her şey yolunda mı? Hediye aramak istemiyorum.” dedi.

Hediyeleri hiç sevmem. Hediyeler aşk dil listemin en altında. Yine de bana doğum günü hediyesi almasını bir angarya gibi yaptı.

Sonraki iki gün, konuştuğumda dikkat etmediğini fark ettim. Dışarı çıkmak istemedi. Ben kalmayı tercih ettiğimde öfke nöbeti geçiren biri için bu şüpheli bir davranıştı. Canım istemediği için salon randevusunda bana eşlik etmeyi reddetti. Ona yeri ve dili bilmediğimi hatırlattım. Bebekliği bırakmamı söyledi.

Şifresini değiştirdiğini fark ettiğimde taksi için telefonunu aldım.

“Şifre nedir?”

“Evet, bana ver.” Telefonu aldı ve taksiyi aradı, sorumdan kaçındı.

Gün boyunca, kafamdaki alarm zilleri durmadan çaldı.

“Bu konuyu şimdi açmanın bir anlamı var mıydı?” Kendi kendime düşündüm. Ertesi gün öğlen yetişmem gereken bir uçak vardı. Aniden şifresini değiştirmesi önemli miydi?

‘İncinmek bir dal gibi olsa da ciddidir…..’

Ertesi gün sebepsiz yere saat 5’te uyandım. Erkek arkadaşım yanımda uyuyordu. Yatağa oturdum, su şişesini aradım. Karanlıkta uyanık bir şekilde orada oturdum, telefonundaki bildirim ışığı bana göz kırptı.

Zihnimi dolduran kontrol etmek için ezici bir ihtiyaç. Onu uyandırmamaya dikkat et, uyku figürünün üzerine uzandım. Telefonu elimde, bir dakika orada oturdum, kalbim çılgınca çarpıyordu.

Ona baktım. Bunu yapmalı mıyım, yapmamalı mıyım?

Bu çok yanlış. Bunu yapmamalıyım.
Ama şüphelerin doğru mu bilmek istemiyor musun?

Bütün şifre kombinasyonlarını biliyordum.

Parmağım yeşil WhatsApp düğmesinin üzerinde birkaç saniye gezindi.

Eğer bastırdıysam, geri dönüş olmaz. En nefret ettiğim şeyi yapardım. Düşüncelerim ile mücadele ettikten sonra, WhatsApp açıldı. Bilmem gerekiyordu.

Sohbet ekranı karşımdaydı- fakat hiçbir şey gözüme çarpmadı. Instagram’ı açtım. Orada da bir şey bulamadım. Dudaklarımdan bir rahatlama oldu.

Ona telefonuna girdiğimi söyleyeyim mi, söylemeyeyim mi? Ona güvenmemenin suçluluğu telefonu titreştiğinde zihnimde şekilleniyordu. FB messenger’da bir mesaj vardı.

Hey bebeğim. Yazıyordu.

Kalbime sancılar girdi.

Sohbet en büyük korkularımı doğruladı. Yukarı kaydırdım, mesajlarından bir kaçını okudum. Burada son birkaç ayda ondan aldığımdan daha fazla samimiyet vardı.

Bebeğim, keşke şu anda seni öpüyor olsaydım.

Bu dün gece ben onun yanında uyurken gönderilmiş. Dünyam paramparça oldu.

Mesaj beklediğim gibi Şirin’den değildi. Üç yıldır arkadaş olduğunu bildiğim biriydi.

Tam o anda onu uyandırdım, öfkeyle telefonu yüzüne doğru iterek. Ağladım ve bağırdım. Hatta ona bir şişe attım (amacım çok iyi değildi). Hiçbir şey söylemedi, odanın köşesinde durup gözlerimden kaçıyordu.

Uçuşuma üç saat kala eşyalarımı topladım ve gelişigüzel çantama koydum.

“Senden ayrılıyorum” dedim.

“Şu anda hiçbir şeye karar vermeyelim,” dedi, bana ilk kez bakarak.

“Tartışacak bir şey yok. Her şey bitti.”

Taksime bindim ve çıktım.

*

İlişkimde tek bir kuralım vardı. Sonunda onu kırdım. Ve bunu yaparken, yanımdaki kişiyi olduğu gibi gördüm. Korkularımla daha önce yüzleşebilir miydim? Bir şeylerin ters olduğunu hissettiğimde onunla konuşabilir miydim? Evet, yapabilirdim. Her şeyi farklı yapabilirdim, kurallarımı koruyabilirdim. Ama o gün, sezgilerimi dinledim. Ve bu beni görmeyi reddettiğim şeyi kabul etmeye zorladı. Davranışımla gurur duymuyorum ama pişman da değilim. Çünkü kuralımı çiğnemek beni özgür bıraktı.

Bu makale PS I Love You tarafından Düşünce Kataloğuna getirildi.